ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!

 

Χριστός Ανέστη!

Μία προσφώνηση, ένας χαιρετισμός που ακούραστα θα υποκαταστήσει κάθε άλλον χαιρετισμό για τις επόμενες σαράντα μέρες, μέχρι την Ανάληψη.

Χριστός Ανέστη!

Αυτήν τη μεγάλη Πασχαλιά νιώθουμε ότι την εορτάζουμε σα να ήταν η πρώτη Πασχαλιά της ζωής μας.

Όχι ότι θα λησμονήσουμε τίς προηγούμενες. Όχι, δεν θα λησμονήσουμε τί μας επιφύλαξαν οι Πιλάτοι των καιρών μας τις δύο περασμένες Μεγάλες Εβδομάδες, τις δύο περασμένες Πασχαλιές. Τότε που όλος ο πιστός λαός πήραμε γεύση από τα Πάθη του Κυρίου. Τότε που η πίστη μας ντύθηκε την ψευδοπορφύρα των «ειδικών». Τότε που ο απλός λαός ραπίστηκε με εξευτελιστικά πρόστιμα. Τότε που έγινε αβάσταχτος ο Γολγοθάς των αδυνάμων που ξέμειναν, περιμένοντας την κρυφή αξιοπρεπή ελεημοσύνη από φιλόπτωχα που έμειναν κλειδωμένα και άδεια. Τότε που τα Άγια Μυστήριά μας και οι λειτουργοί τους χλευάστηκαν και εμπαίχθηκαν από επίσημα χείλη. Τότε που οι καρδιές μας ποτίστηκαν με πίκρα και όξος. Τότε που η ενότητα των πιστών δοκίμασε τον εσμυρνισμένον οίνο. Τότε που στις οθόνες έριχναν ζάρια για τον χιτώνα του Χριστού και που μόνο ο Κύριος γνωρίζει τα αργύρια που έκαναν τον αγρό του κεραμέως, αγρό αίματος. Τότε που οι κεκοιμημένοι μας ενταφιάζονταν έρημοι, όπως ακριβώς ο Χριστός μας αποκαθηλώθηκε έρημος στα χέρια λίγων. Τότε που οι μαθητές Του έμεναν τρομοκρατημένοι, κλειδωμένοι, ανύπαντροι, αβάπτιστοι, ανεξομολόγητοι, ακοινώνητοι. Τότε που ποινικοποιήθηκε η παρηγοριά της καμπάνας, η ελπίδα της λιτανείας, το ίδιο το αναστάσιμο φως.

Κι όμως, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, «σκληρόν προς κέντρα λακτίζειν». Όσοι κλωτσούσαν την πίστη μας, κλώτσησαν σε καρφιά. Κληρονόμησαν για τον εαυτό τους τον αφορισμό και την αποστροφή του Λαού μας. Αλλά οι διώκτες του Λαού μας, παρά τη θέλησή τους, έγιναν ευεργέτες του. Η πίστη μας κοσκινίστηκε αλλά χαλυβδώθηκε. Ο νους κατανόησε τις ένδοξες κατακόμβες. Και επιτέλους καταλάβαμε αυτό που ίσως κατά βάθος αρνούμασταν να πιστέψουμε: η δυνατότητα της δικής μας Ανάστασης, ως πρόσωπα και ως λαός, δεν είναι ούτε δεδομένη, αλλά ούτε απίθανη – παρά είναι ελεύθερη επιλογή μας, ένα πανάκριβο δώρο που μάς χάρισε ο ζωοδότης Κύριος.

Ο Χριστός μας βεβαιώνει για την Ανάσταση όλων μας λέγοντας: «Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἄν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καί πᾶς ὁ ζῶν καί πιστεύων εἰς ἐμέ οὐ μή ἀποθάνῃ εἰς τόν αἰῶνα.» (Ἰωαν. 11, 25-26).

Και πώς πιστεύουμε; Ακολουθώντας έναν δρόμο που έχει δοκιμασίες. Ο δρόμος ξεκινά με την αποδοχή μιάς φοβερής πρόσκλησης: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν, καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι.» (Μᾶρκ.8,13). Η Ανάσταση δεν εξιχνιάζεται με την αισθησιοκρατία, ούτε προσεγγίζεται με τη λογική. Πολύ δε περισσότερο, δεν έρχεται ενώ καθόμαστε σταυροπόδι. Ο θρίαμβος του Χριστού κρύβεται στην σκοτεινότερη ώρα του διωγμού.

Θα έρθει η στιγμή που θα ακούσουν οι νεκροί την φωνή του Θεού και θα αναστηθούν, όπως περιγράφεται στην προφητεία του Ιεζεκιήλ (κεφ. 37) την οποία διαβάζουμε το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής. Ο Προφήτης μας πληροφορεί ότι στο όραμα του, ο Θεός τον έβγαλε σε μία πεδιάδα γεμάτη ξηρά οστά. Κι έδωσε ο ίδιος εντολή στα οστά να λάβουν σάρκα και να σηκωθούν.

Και αν νιώσαμε την πατρίδα μας σαν κοιλάδα γεμάτη ξηρά οστά, η δύναμη της Ανάστασης θα δυναμώσει τον Λαό μας.

Ο Νικητής του θανάτου έρχεται!

Χριστός Ανέστη!

Αληθώς Ανέστη!

Χρόνια πολλά σε όλες και όλους!

Πηγή: https://www.facebook.com/101145635135174/posts/496897905559943/?sfnsn=mo

«Ανάστα ο Θεός»: Αναστήσου Θεέ μας, πάνω στην καλύτερη ώρα, τώρα που μας ζυγώνει το σκοτάδι! Ελευθέριος Ανδρώνης

Πάνω στο πιο βαθύ σκοτάδι, σε πείσμα των αντίθεων και των εχθρών της Εκκλησίας, ο πιστός λαός φωνάζει το «Ανάστα ο Θεός»!

Πάνω στο πιο βαθύ σκοτάδι, σε πείσμα των αντίθεων και των εχθρευόμενων την Εκκλησία, ο πιστός λαός φωνάζει το «Ανάστα ο Θεός»!

Ανάστα ο Θεός! Αν οι λαοί ορίζουν εθνικές επετείους και γιορτάζουν με μεγαλοπρεπείς γιορτές και σημαιοστολισμούς και παρελάσεις τη νίκη τους απέναντι σε κάποιον μεγάλο εχθρό που απείλησε την πατρίδα τους, τότε πόσες χαρές και πόσες τιμές χωρούν για τη νίκη του Χριστού απέναντι στην αυτοκρατορία του θανάτου;

Υπάρχει μεγαλύτερος δυνάστης από τον θάνατο; Υπάρχει μεγαλύτερος τύραννος; Σαρώνει τα έθνη, αφανίζει γενιές, χτυπά απροειδοποίητα, επιτίθεται σε γέρους, νέους και παιδιά. Δεν κάνει διακρίσεις σε πλούσιους και φτωχούς, σε άσημους και σε διάσημους. Μόνιμος διώκτης, ακοίμητος ληστής, ο θάνατος κραδαίνει αδιάκοπα τη δαμόκλειο σπάθη του φόβου και του τρόμου πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων.

Κι όμως, τέτοια ανείπωτη τιμή μας έκανε ο Χριστός με τη θυσία του. Ταπείνωσε τον μεγαλύτερο εχθρό μας, έδεσε τον θάνατο χειροπόδαρα και τον εξευτέλισε. Πόση ευφροσύνη, πόσο σκίρτημα, πόση αστέρευτη ελπίδα γεννά αυτό το γεγονός;

Σε κάθε Ορθόδοξη εκκλησιά, απ’ άκρη σ’ άκρη του κόσμου, έρχεται το πρώτο χαρμόσυνο μήνυμα. Αδημονούν οι πιστοί για την ένδοξη Ανάσταση. Φωνάζουν «Ανάστα, ο Θεός, κρίνων την γην ότι συ κατακληρονομήσεις εν πάσι τοις έθνεσι»! Αναστήσου, σήκω πάνω, ω Θεέ και κρίνε τη γη, γιατί δική σου κληρονομιά θα γίνουν όλα τα έθνη!

Εις την Σταύρωσιν (Μέρος Γ’) Απόδοση κοντακίου του Αγίου Ρωμανού στη σύγχρονη μορφή της γλώσσας μας από τον Θεόφιλο Πουταχίδη

 

  

(Φωτ.: pixabay.com/chaddyfynn)

Κοντάκιο του Αγίου Ρωμανού του Μελωδού για την Πέμπτη της ε’ εβδομάδος 

των νηστειών με ακροστιχίδα: «του ταπεινού Ρωμανού αίνος».

Στο έργο του μακαριστού π. Ανανία Κουστένη αναφέρεται ως «κώδικας χωρίς τίτλο»¹.

 Οι Maas και Τρυπάνης το τιτλοφορούν «On the Crucifixion» (Εις την Σταύρωσιν), 

σύμφωνα με τη θεματολογία του². Τον τίτλο αυτό υιοθετεί και ο Ι.Γ. Κουρεμπελές

 στο δοκίμιο Γνώση ζοφοφόρος και γνώση ζωηφόρος μέσα από τη δραματουργία

 του κακού στο κοντάκιο του Ρωμανού του Μελωδού «Εις την σταύρωσιν”»³.

Ελεύθερη απόδοση στη σύγχρονη μορφή της γλώσσας μας. 

Διαβάστε εδώ το Μέρος Α’ και εδώ το Μέρος Β’.

ις’. «Κι αν τώρα με κατηγορείς λέγοντας όσα λέγεις, ω Δράκοντα
μην το ξεχνάς: είμαι κι εγώ που σ’ έχω δει να στέκεις φοβισμένος·

 και τούτο περισσότερο με κάνει να τρομάζω.
Δεν σ’ είδα ‘γώ να σπαρταράς, δεν σ’ είδα ‘γώ να τρέμεις,
κακήν κακώς σαν σ΄ έδιωξε απ’ το νεκροταφείο;
Πες μου δεν σε ξωπέταξε απ’ το παιδί που κράταγες, της Χαναναίας την κόρη;
Κι ύστερα απ’ τον κωφάλαλο κείνον εκεί τον νέο,
Αυτός δεν σ’ αποξένωσε,
Αυτός που βρίσκεται παντού και συγκροτεί τα πάντα;»

ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΜΑΖΕΥΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΔΥΣΗ!

 Χωρίς τή συναίσθηση τοῦ τί ἀπωλέσαμε ἐκεῖνο τό ξημέρωμα!

Ολοι οἱ παλιοί ἄνθρωποι, πού δέν εἶχαν smart phones καί tablet νά παίρνουν πληροφορίες, ὅταν ἤθελαν νά δοῦν τόν καιρό τῆς ἑπόμενης μέρας, σήκωναν τά μάτια στόν οὐρανό. Κι ὅταν ἔβλεπαν τά σύννεφα νά μαζεύονται στή Δύση, ἤξεραν ὅτι τά μηνύματα γιά τό αὔριο δέν ἦταν καλά.

 Τό ἴδιο καί οἱ σοφοί ἄνθρωποι, παρότι θνητοί, ἄρα ἐγκλωβισμένοι στό χρόνο, “αἰσθάνονται” αὐτά πού ἔρχονται, ὅπως γράφει ὁ Φιλόστρατος στό ἔργο του «Τά ἐς τόν Τυανέα Ἀπολλώνιον»: «Θεοί μέν γάρ μελλόντων, ἄνθρωποι δέ γιγνομένων, σοφοί δέ προσιόντων αἰσθάνονται». Καί ὁ Καβάφης, ἀναλύει καί συμπληρώνει:

Οἱ ἄνθρωποι γνωρίζουν τά γινόμενα.

 Τά μέλλοντα γνωρίζουν οἱ θεοί, 

πλήρεις καί μόνοι κάτοχοι πάντων τῶν φώτων. 

Ἐκ τῶν μελλόντων οἱ σοφοί τά προσερχόμενα

 ἀντιλαμβάνονται. Ἡ ἀκοή

αὐτῶν κάποτε ἐν ὥραις σοβαρῶν σπουδῶν 

ταράττεται. Ἡ μυστική βοή 

τούς ἔρχεται τῶν πλησιαζόντων γεγονότων.

 Καί τήν προσέχουν εὐλαβεῖς. Ἐνῶ εἰς τήν ὁδόν

 ἔξω οὐδέν ἀκούουν οἱ λαοί

Εις την Σταύρωσιν (Μέρος Β’) Απόδοση κοντακίου του Αγίου Ρωμανού στη σύγχρονη μορφή της γλώσσας μας από τον Θεόφιλο Πουταχίδη

                                     
                                                 (Φωτ.: EUROKINISSI / Γιώργος Κονταρίνης)

Κοντάκιο του Αγίου Ρωμανού του Μελωδού για την Πέμπτη της ε’ εβδομάδος των νηστειών με 

ακροστιχίδα: «του ταπεινού Ρωμανού αίνος».

        Στο έργο του μακαριστού π. Ανανία Κουστένη αναφέρεται ως «κώδικας χωρίς τίτλο»¹.

 Οι Maas και Τρυπάνης το τιτλοφορούν «On the Crucifixion» (Εις την Σταύρωσιν), 

σύμφωνα με τηθεματολογία του².

 Τον τίτλο αυτό υιοθετεί και ο Ι.Γ. Κουρεμπελές στο δοκίμιο Γνώση ζοφοφόρος 

και γνώση ζωηφόρος μέσα από τη δραματουργία του κακού στο κοντάκιο του Ρωμανού

 του Μελωδού «Εις την σταύρωσιν”»³.

Ελεύθερη απόδοση στη σύγχρονη μορφή της γλώσσας μας. Διαβάστε εδώ το Μέρος Α’.

η’. Μα, νά! Βλέπω τους Ιουδαίους συμβούλιο να κάνουνε.
Δες αναμεταξύ τους συνέχεια πώς φλυαρούν· δείχνουν ν’ ασχολούνται με σοβαρά ζητήματα…
Μωρ’ λες να τους απασχολεί κι αυτούς ό,τι κι εμένα;
Πάω γοργά από κοντά φιτίλια να τους βάλω· δυο λόγια μόνο θα τους πω: 

“Φανείτε τώρα δυνατοί, 

στο ύψος σας σταθείτε,
γιατί απ’ ό,τι φαίνεται κάνετ’ αυτό που επιθυμώ, πριν να σας το ζητήσω.
Αφού, λοιπόν, πιο ορμητικοί βρεθήκατ’ από μένα, για πείτε τώρα και σε με
τι πρόκειται να πάθει
Αυτός που βρίσκεται παντού και συγκροτεί τα πάντα;»

«ΠΑΣΧΑ ΤΗΣ ΑΦΘΑΡΣΙΑΣ» ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΩΝ ΑΦΘΑΡΤΟΔΟΚΗΤΩΝ!

 Επιθυμίᾳ ἐπιθυμήσαμε τοῦτο τό Πάσχα νά τό αἰσθανθοῦμε ὅσο τό δυνατόν «ἐξ ὅλης τῆς καρδίας μας καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς μας καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας μας καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος μας». Μεγάλη ἡ ἀπαίτησή μας, ἀλλά καί μεγάλη ἡ βοήθεια τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, ἡ Ὁποία φωτίζει τήν διάνοιά μας γιά νά μάθουμε τόν Χριστόν μας καί μᾶς Τόν παριστᾶ Περιγραπτόν καί Ἀπερίγραπτον, ἐπαφίεται δέ στόν καθένα μας νά λάβῃ τό «Φῶς Χριστοῦ», τό «Φῶς τῆς Γνώσεώς Του», ἀναλόγως τῆς προαιρέσεως καί τῆς προθυμίας του.

 Ὅλες οἱ μάχες τοῦ Σατανᾶ δόθηκαν καί ἐξακολουθοῦν νά δίδονται μέ ἕναν καί μοναδικό στόχο: Νά πλήξουν τό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μας, τόν Θεάνθρωπο Χριστόν, νά τόν ἀλλοιώσουν στήν πνευματική ὀπτική τῶν ἀνθρώπων, γιατί μόνο ἔτσι χάνεται ἀπό τά μάτια μας ἡ Σωτηρία μας, ὁ Χριστός, ἐφ’ ὅσον «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία· οὐδὲ γὰρ ὄνομα ἐστιν ἕτερον ὑπὸ τὸν οὐρανὸν τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς.» (Πράξ. 4, 12)! 

Πρός τόν σκοπό αὐτόν εἶχε, καί ἔχει ἐπιστρατεύσει ὁ διάβολος πλῆθος ὀργάνων του, ἀνθρώπους «λαλοῦντας διεστραμμένα», τούς ὁποίους ὁ Χριστός καί οἱ ἅγιοι Πατέρες μας ἀποκαλοῦν «Πῦλας τοῦ Ἅδου», οἱ ὁποῖες, ὅμως, «Πῦλαι», κατά τόν ἀψευδέστατον λόγο τοῦ Χριστοῦ μας «οὐ κατισχύσουσιν» τῆς Ἐκκλησίας Του! Καί, πράγματι, δύο χιλιάδες εἴκοσι δύο χρόνια δέν ἔχουν κατισχύσει!

Η ΠΟΝΤΙΑ ΓΙΑΓΙΑ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ

Ήταν ένα απόγευμα της δεκαετίας του ογδόντα. Καθόμουν στο μπαρ του ξενοδοχείου που εργαζόμουν ως υπάλληλος στην Reception, στην κωμόπολη Αλάνια (Alanya) της Αττάλιας (Antalya). Εκείνη τη μέρα δεν είχα βάρδια. Παρόλο που υπήρξε κίνηση στο ξενοδοχείο, κατέπεσα σε μία αδράνεια.

Το να πάρω παραγγελίες, να δέχομαι πελάτες, να καταγράφω ταυτότητες, να συμπληρώνω φόρμες, να απαντάω στα τηλέφωνα κλπ. όλα αυτά με αγανάκτησαν. Παρήγγειλα ένα ποτό και σύρθηκα σε μια γωνιά. Μια ανυπότακτη νοσταλγία, είχε περικυκλώσει τον εγκέφαλο μου. Είχα επιθυμήσει το χωριό μου.

Μόλις είχα ξεκινήσει να ταξιδεύω προς τα παρχάρια (εξοχικά βουνά), της Μαύρης Θάλασσας, κάτω από τη μελωδία του γαβαλιού (φλογέρα) και της λύρας που ανακατευόταν με τα τραγούδια τον κοριτσιών, με ξύπνησε ένας συνάδελφος από το γλυκό όνειρο που μόλις είχε αρχίσει. Είχα ένα τηλεφώνημα από έναν φίλο μου, που δούλευε σε κάποιο άλλο ξενοδοχείο.

Πέρασε καιρός που είχαμε γνωριστεί. Τότε, όταν πρωτογνωρισθήκαμε, μου είχε πει ότι κατά καιρούς φιλοξενούν Έλληνες στο ξενοδοχείο τους. Τον παρακάλεσα να με ειδοποιήσει όταν θα ξαναρθούν Έλληνες. Διότι, του είπα, ξέρω Ποντιακά και θέλω να τα συγκρίνω με τα Νέα Ελληνικά.

Γι’ αυτόν τον λόγο με τηλεφωνούσε τώρα :

«Έλα γρήγορα. Υπάρχει μία ομάδα Ελλήνων εδώ, οι οποίοι ετοιμάζονται να αναχωρήσουν από το ξενοδοχείο. Είχα άδεια και δεν ήμουν εδώ. Γι’ αυτό και δε σε πήρα πιο πριν» μου είπε και χαιρετώντας έκλεισε το τηλέφωνο.

Εις την Σταύρωσιν (Μέρος Α’) Απόδοση κοντακίου του Αγίου Ρωμανού στη σύγχρονη μορφή της γλώσσας μας από τον Θεόφιλο Πουταχίδη

(Φωτ.: EPA / Grzegorz Momot)


Κοντάκιο του Αγίου Ρωμανού του Μελωδού για την Πέμπτη της ε’ εβδομάδος των νηστειών με ακροστιχίδα: «του ταπεινού Ρωμανού αίνος».

Στο έργο του μακαριστού π. Ανανία Κουστένη αναφέρεται ως «κώδικας χωρίς τίτλο»¹. Οι Maas και Τρυπάνης το τιτλοφορούν «On the Crucifixion» (Εις την Σταύρωσιν), σύμφωνα με τη θεματολογία του². Τον τίτλο αυτό υιοθετεί και ο Ι.Γ. Κουρεμπελές στο δοκίμιο Γνώση ζοφοφόρος και γνώση ζωηφόρος μέσα από τη δραματουργία του κακού στο κοντάκιο του Ρωμανού του Μελωδού «Εις την σταύρωσιν”»³.

Ελεύθερη απόδοση στη σύγχρονη μορφή της γλώσσας μας.

Προοίμιο
Ψυχή μου, αχ… ψυχούλα μου, ξύπνα! Γιατί κοιμάσαι;
Το τέλος φτάνει, ζύγωσε – τι ταραχή σού μέλλει!
Σύνελθε τώρα το λοιπόν, βγες απ’ την παραζάλη, για να σε λυπηθεί
ο Χριστός, ο Άγιος Θεός μας,
Αυτός που βρίσκεται παντού και συγκροτεί τα πάντα.

Η Ανάσταση του Λαζάρου και η πορεία προς το εκούσιο σταυρικό πάθος του Κυρίου μας.

Σάββατο του Λαζάρου, Κυριακή τω Βαΐων, δυο σημαντικές και κομβικές ημέρες της εκκλησιαστικής ζωής της Ορθοδοξίας. Εορτές Δεσποτικές. Αναφερόμενες στο πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού. Την Παρασκευή, παραμονή του Σαββάτου του Λαζάρου τελειώνει η νηστεία της Σαρακοστής και την Κυριακή αρχίζει η νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδας.

Το Σάββατο του Λαζάρου εορτάζουμε, ως γνωστό, την Ανάσταση του τετραημέρου Λάζαρου. Ο Λάζαρος ήταν φίλος του Κυρίου και είχε δυο αδελφές, τη Μάρθα και τη Μαρία. Γνωστές σε μας από περικοπή του ιερού ευαγγελίου όπου αναφέρεται η φιλοξενία του Κυρίου από εκείνες.

Κάποια στιγμή ο Λάζαρος αρρώστησε και οι αδελφές του ειδοποίησαν τον Κύριο ότι ο Λάζαρος ήταν άρρωστος και Του ζήτησαν να πάει να τον θεραπεύσει. Ο Κύριος δεν ανταποκρίθηκε άμεσα στο κάλεσμά τους. Μετά από δυο ημέρες λέει ο παντογνώστης Κύριος στους μαθητές Του: «Ο Λάζαρος κοιμήθηκε, πάμε να τον ξυπνήσω». Όταν στο σπίτι του Λαζάρου, στη Βηθανία, ο Λάζαρος συμπλήρωσε τέσσερις ημέρες νεκρός. Πολλής κόσμος βρίσκονταν στο σπίτι του για να συμπαρασταθεί στις αδερφές του. Η Μάρθα, μόλις έμαθε ότι ο Χριστός έρχεται, έτρεξε να τον προϋπαντήσει. Στον μεταξύ τους διάλογο η Μάρθα εκφράζει την πίστη της στην παντοδυναμία Του και διατρανώνονται σπουδαίες θεολογικές αλήθειες για την αιώνια ζωή. Εκεί ο Χριστός λέγει ότι Εκείνος είναι η ζωή και η ανάσταση!

Πράγματι, κύριος της ζωής και του θανάτου είναι ο Χριστός, πλάστης και δημιουργός μας. Ουδείς άλλος εξουσιάζει την ανθρώπινη ζωή. Δεν μας ανήκει η ζωή, γι’ αυτό η αυτοκτονία είναι θανάσιμο αμάρτημα.

Τὸ μανιακὸ συνεχὲς τοῦ ''ἐμβολιαστικοῦ'' οἴστρου, π. Στυλιανὸς Ἐμμ. Καρπαθίου

 Τὸ μανιακὸ συνεχὲς  τοῦ ''ἐμβολιαστικοῦ'' οἴστρου

          Τὰ τσάλεντζερ τῆς Novavax καὶ Sanofi πρὸς τὸν ἀστερισμὸ τοῦ covid-19

                                                                                                                         ‘’πρὸ συντριβῆς ἡγεῖται ὕβρις,    

                                                                                                                πρὸ δὲ τῆς πτώσεως ὑπερηφάνεια’’ 

                                                                                                                                                     (Παροιμίες 16,18)

Τὸ ἐμβολιαστικὸ παραλήρημα

       Δὲν φαίνεται νὰ σταματᾶ  ἡ ἐμβολιαστική μανία, ἐδῶ καὶ δύο χρόνια, σ’ ἕνα κόσμο γυμνό ἀξιῶν, παραδομένο, κυριολεκτικά, στὸν ὁλοκληρωτισμὸ τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας, ποὺ κυοφόρησε  ὁ παγκόσμιος οἰκονομικὸς ἰμπεριαλισμός. 

    Παρὰ τὸ γεγονός, ὅτι ἔχουν ἢδη κυριολεκτικὰ θρυματισθεῖ  τὰ ἐπιχειρήματα τῶν μενομένων ‘’εἰδικῶν’’ γιὰ ὑποχρεωτικό ‘’ἐμβολιασμό’’  ἐναντίον τοῦ covid-19, οἱ ἴδιοι ἐθελοτυφλοῦν μπροστὰ στὸ πανανθρώπινο αὐτὸ ἔγκλημα καὶ ἐπιμένουν νὰ πριμοδοτοῦν μὲ τίς ἀπόψεις καὶ τίς ἐφαρμοζόμενες πρακτικές τους τὸν πολλαπλὸ θάνατο τῆς ἰδιάζουσας καλλιτέχνησης τοῦ Θεοῦ στὴ Δημιουργία, τὸν ἄνθρωπο.

    Πριμοδοτοῦν τὴν φυσική του  ἐξόντωση, μὲ στόχο τὸν ἀποπληθυσμὸ τῆς γῆς,  συνεργοῦν στὴν ψυχολογική του ἀποδυνάμωση, μέσα ἀπὸ τὸν καθηλωτικὸ τῆς ἀξιοπρέπειας πρωτόγονο φόβο, καὶ συνδράμουν συνειδητὰ  στὸν ἠθικό ἀποχρωματισμὸ τῶν κοινωνιῶν.   Μὲ τὶς αὐτοαντιφάσεις, τὶς παλλινωδίες  καὶ τὴν ἀσυνέπειά τους, οἱ ‘’εἰδικοί’’, τόσο στὶς ἐπιστημολογικὲς ἀρχές, ὅσο καὶ στὴν ἐπιστημονικὴ δεοντολογία, διολισθαίνουν σταθερὰ  ἀπὸ τό ’’ἰσόθεο’’ κατὰ τὸν Ἱπποκράτη  ἀξίωμα τῆς ἰατρικῆς, ποὺ ὁρκίσθηκαν νὰ ὑπηρετοῦν, στὰ ἄναυγα καὶ ἀνήλια  δαιμονικὰ πεδία μιᾶς στυγνῆς ἀπανθρωπίας.