Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2022

Η κρίση των Ιμίων: Η θυσία και η προδοσία




26 χρόνια μετά το επεισόδιο που έφερε Ελλάδα και Τουρκία μια ανάσα από τον πόλεμο, οι πληγές είναι ακόμα ανοιχτές, διότι εθνικά κυρίαρχο ελληνικό έδαφος μετατράπηκε ξαφνικά σε «γκρίζα ζώνη» (νησίδες των Ιμίων) και πολλά ερωτηματικά παραμένουν αναπάντητα. Γιατί η μόλις εκλεγμένη κυβέρνηση δεν υπερασπίσθηκε το εθνικό έδαφος; Τί ακριβώς συνέβη εκείνη τη μοιραία νύχτα; Μια νύχτα που, εξαιτίας λανθασμένων πολιτικών χειρισμών, η πατρίδα έχασε 3 παλικάρια στα παγωμένα νερά του Αιγαίου, οι οικογένειες των οποίων αναζητούν έως και σήμερα την αλήθεια.

Η μεγαλύτερη στρατιωτική πρόκληση μετά το 1974, σύμφωνα με πολλούς αναλυτές, θα μπορούσε να είχε αντιμετωπισθεί τόσο αποτελεσματικά, ώστε η έκβασή της να έδινε από τότε οριστικό τέλος στο θράσος που εκστομίζεται από τους Τούρκους άλλοτε ως «στρατηγικό βάθος», άλλοτε ως «οθωμανική κληρονομιά» και πρόσφατα ως «γαλάζια πατρίδα».

Η τότε απόφαση της κυβέρνησης Σημίτη να μην υπερασπιστεί σθεναρά το εθνικά κυρίαρχο έδαφος καταδικάστηκε στις ψυχές όλων των Ελλήνων, ειπώθηκαν πολλά, συνέβησαν πολλά τόσο στο Μέγαρο Μαξίμου, όσο και στο υπουργείο Εξωτερικών, σε διαβαθμισμένης προσπελάσεως υπόγεια του ελληνικού Πενταγώνου και σε άλλα κρίσιμα σημεία. Το σίγουρο είναι ότι ηθικώς και επιχειρησιακώς, η ελληνική πλευρά διέθετε ισχυρότατο πλεονέκτημα.

Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2022

Η πρόταση των Τριών Ιεραρχών για την παιδεία της Ευρώπης. π.Γεώργιος Μεταλληνός


1. Η αποκτηθείσα εμπειρία από την προενταξιακή διαδικασία (από το 1958) και την μετέπειτα ένταξή μας στην Ενωμένη Ευρώπη, οδήγησε σε κάποιες α­ξιωματικές αρχές, ως σταθερές της πορείας μας μέσα σ’ αυτήν. Η πρώτη αρχή είναι, ότι το πρόβλημα δεν είναι η Ευρώπη, όπως δεν υπήρξε ποτέ πρόβλημα κά­θε αναγκαστικός αναπροσανατολισμός της εθνικής μας πολιτικής σ’ όλη την ιστορική μας διάρκεια. Το πρόβλημα είμαστε εμείς, η δική μας δηλαδή παρου­σία μέσα στην Ευρώπη. Η δεύτερη αρχή είναι, ότι το πρόβλημα της Ευρώπης δεν είναι πρώτιστα πολιτικό ή οικονομικό, αλλά πνευματικό και πολιτιστικό. Διό­τι το αμείλικτο ερώτημα είναι, ποιον άνθρωπο και ποια κοινωνία μπορεί να παραγάγει η Ενωμένη Ευ­ρώπη, και τελικά ποιον πολιτισμό. Είναι πράγματι γεγονός, ότι μέσα στην νέα μεγά­λη μας Πατρίδα κρίνεται η ταυτότητά μας, αλλά και η ιστορική μας συνέχεια και συνεπώς η ιστορική (με ό,τι σημαίνει αυτό) επιβίωσή μας. Η αποτίμηση όμως της Ευρώπης, ως μητέρας του Δυτικού Κόσμου, είναι θέμα προοπτικής. Υπάρχουν δύο προοπτικές: η ελλη­νορθόδοξη και η ουνιτίζουσα των ευρωπαϊστών μας. Οι πρώτοι διαπιστώνουν στον πολιτισμό διαφοροποι­ήσεις και αποστασιοποίηση. Οι δεύτεροι, συμπτώσεις και ταύτιση. Το tertium comparationis, το σημείο ανα­φοράς, είναι ο πολιτισμός. Και είναι γνωστό, ότι καρ­διά του πολιτισμού είναι η παιδεία, ως καλλιέργεια και διάπλαση του όλου ανθρώπου, ο οποίος στην συλ­λογική πραγμάτωσή του παράγει τον πολιτισμό, ως οργάνωση και διευθέτηση του κοινωνικού χώρου, σύμφωνα με το περιεχόμενο της ψυχής του. Διότι, ό­πως είπε ο γνωστός ιστορικός των πολιτισμών και διακεκριμένος διπλωμάτης Arnold Toynbee «ψυχή του πολιτισμού είναι ο πολιτισμός της ψυχής»! Ακρι­βώς το περιεχόμενο της ψυχής διαμορφώνεται με την Παιδεία, την όλη αγωγή δηλαδή του ανθρώπου.

Ο ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΑΝΑΣΙΜΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΠΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ»





του Νεκτάριου Δαπέργολα

Διδάκτορος Ιστορίας



Στην εισήγησή μου σε πρόσφατο διαδικτυακό απολογιστικό συνέδριο του εγχειρήματος «Τιμή στο 1821» (που συγκροτήθηκε για να πολεμήσει την αθλιότητα των δήθεν εορτασμών της κρατικής επιτροπής της Γιάννας Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση), είχα την ευκαιρία να συνοψίσω όλες μου τις διαπιστώσεις πάνω στο μείζον θέμα του εθνομηδενισμού και των θανάσιμων κινδύνων του για την πατρίδα μας, διαπιστώσεις που προέκυψαν από την ενασχόλησή μου με το θέμα κατά τη διάρκεια της διετίας 2020-2021 (ραδιοφωνικά, τηλεοπτικά και σε επίπεδο αρθρογραφίας) και την προσπάθεια να το αναλύσω και να το φωτίσω από όλες τις δυνατές πλευρές. Συνοψίζοντας λοιπόν πλέον τα βασικότερα συμπεράσματα, τόνισα τα εξής:


1. Ο εθνομηδενισμός είναι φαινόμενο που παρατηρείται παγκοσμίως ως ιδεολόγημα που πρεσβεύει το τέλος των εθνών-κρατών, ως παρωχημένων πλέον και αποτυχημένων οντοτήτων, και την ανάγκη συσσωμάτωσης σε πολύ ευρύτερες συλλογικότητες, που θα αντιμετωπίσουν δήθεν καλύτερα τα προβλήματα του πλανήτη. Υπό την έννοια αυτή συνδέεται σαφώς και με τη δημιουργία οργανισμών όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση (το όραμα άλλωστε των εμπνευστών και θεωρητικών της, τύπου Γκούντενχοβ Καλέργκι, ήταν ξεκάθαρα εθνοαποδομητικό), πολύ δε περισσότερο με τη λεγόμενη Νέα Τάξη και την πορεία προς ένα παγκόσμιο Πολιτισμό και μία Παγκόσμια Διακυβέρνηση. Αυτό δηλαδή που ζούμε και τώρα πιο έντονα, ως δήθεν Μεγάλη Επανεκκίνηση. Αν με την Παγκοσμιοποίηση άνοιξε ο δρόμος για μία παγκόσμια Οικονομία που θα ελέγχεται από ολιγάριθμα διευθυντήρια, ο εθνομηδενισμός εξυπηρετεί μία άλλη βασική ανάγκη του συστήματος, την άμβλυνση και σταδιακή ισοπέδωση των εθνικών και πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων των λαών, που είναι κρίσιμη προϋπόθεση για μία ομογενοποιημένη παγκόσμια κοινότητα χωρίς εθνικά χαρακτηριστικά και χωρίς ιστορική μνήμη, συνεπώς εύκολα ελεγχόμενη. Πρόκειται λοιπόν για τεχνητό ιδεολόγημα και μάλιστα τόσο διαδεδομένο σε κέντρα πολιτικών αποφάσεων αλλά και πνευματικών εξελίξεων, που δεν μπορεί να ερμηνευθεί αποκομμένος από τα παραπάνω.

«Ἡ ἀλήθεια δεν εἶναι πάντοτε με τούς πολλούς» π. Συμεών Κραγιοπούλου



Ὅποιος σκέφτεται:«Σάν λίγοι νά μείναμε· οἱ ἄλλοι εἶναι πάρα πολλοί», καί ἐπηρεάζεται ἀπό αὐτό καί λέει: «Ὅ,τι κάνουν οἱ πολλοί νά κάνουμε καί ἐμεῖς», δέν εἶναι στήν ἀλήθεια.

Σ᾿ αὐτά τά θέματα δέν ἔχει πλειοψηφίες, ὅπως τό τόνιζαν οἱ πατέρες καί ἰδιαίτερα ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος.
«Ἡ ἀλήθεια –λέει– δέν εἶναι πάντοτε μέ τούς πολλούς». Μερικές φορές μπορεῖ νά εἶναι μέ τούς πολύ λίγους, μπορεῖ νά εἶναι μέ ἕναν!

Στά χρόνια τῶν αἱρέσεων κάπως ἔτσι παρουσιάστηκε μερικές φορές τό πράγμα. Μιά μικρή ὁμάδα ἀνθρώπων ἔμεινε πιστή στήν Ὀρθοδοξία. Ὅταν πῆγε ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στήν Κωνσταντινούπολη καί ἔγινε πατριάρχης ἐκεῖ, πολύ ἐλάχιστους ὀρθόδοξους χριστιανούς βρῆκε. Ὅμως, δέν σκέφτηκε: «Ἄς πάω καί ἐγώ μέ τούς πολλούς». Έμεινε με τήν ἀλήθεια. "

Πώς να κυβερνάμε τη γλώσσα μας. ΑΓ. ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ (Από 24ο κεφ. Ο Αόρατος Πόλεμος)

                                            

 H πολυλογία, τις περισσότερες φορές, προέρχεται από την υπερηφάνεια, από την οποία, φανταζόμενοι εμείς πως γνωρίζουμε πολλά, και ικανοποιώντας τη γνώμη μας, πιεζόμαστε με πολλές επαναλήψεις των λόγων μας, να τυπώσουμε την γνώμη μας αυτή στις καρδιές των άλλων, για να τους κάνουμε τον δάσκαλο, σαν να έχουν ανάγκη να μάθουν από μας, και μάλιστα την ίδια υπερηφάνεια δείχνουμε όταν τους διδάσκουμε χωρίς αυτοί να μας ρωτήσουν πρώτα.

 Ο Απόστολος Ιάκωβος, θέλοντας να φανερώσει πόσο δύσκολο είναι το να μην αμαρτάνει κάποιος στα λόγια που λέει, είπε ότι αυτό είναι χαρακτηριστικό των τελείων ανδρών.

«Αν κάποιος δεν κάνη σφάλματα με τα λόγια, αυτός είναι τέλειος άνθρωπος, ικανός να χαλιναγωγήσει όλο του τον εαυτό». (Ιακώβου 3, 2 ).

Γιατί, αφού η γλώσσα αρχίσει μία φορά να μιλάει, τρέχει σαν αχαλίνωτο άλογο, και δεν μιλάει μόνο τα καλά και αυτά που πρέπει, αλλά και τα κακά, γι’ αυτό και ονομάζεται αυτή από τον ίδιο τον Απόστολο, «Ασυγκράτητο κακό, γεμάτη από δηλητήριο θανατηφόρο». (Ιακώβου 3, 8 ).

Όπως σύμφωνα και ο Σολομώντας είπε, ότι από την πολυλογία δεν θα αποφύγεις την αμαρτία. «Μέσα στην πολυλογία δεν λείπει η αμαρτία» (Παρ. 10, 19).
Και για να μιλήσουμε γενικά, όποιος μιλάει πολύ, δείχνει ότι είναι ανόητος.
«ο άφρων πληθύνει λόγους» (Εκκλ. 10, 14).

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2022

Τεχνικές χειραγώγησης του όχλου



ή αλλιώς: Πώς μας κοροϊδέυουν μπροστά στα μάτια μας.

Ποιες τεχνικές χρησιμοποιούν τα "κανάλια" και τα "παράθυρα", προκειμένου να παραλύσουν και να παρακάμψουν την κριτική μας σκέψη, και ακολούθως να επιτύχουν πλύση εγκεφάλου στην κοινή γνώμη;

Μια εξαιρετική, εύπεπτη και περιεκτική συνέντευξη.


https://youtu.be/cJYH_o1C1Ac

ΕΡΩΤΗΣΙΣ 55 Προς τον Μέγα Βασίλειον Εάν είναι σύμφωνον με το ιδεώδες της ευσεβείας να χρησιμοποιούμεν τα φάρμακα της Ιατρικής.

   

ΑΠΟΚΡΙΣΙΣ 

Κάθε τέχνη μας έχει δοθή από τον Θεόν ως βοήθεια προς την ασθενή φύσιν μας. Παραδείγματος χάριν, η γεωργία μας έχει δοθή, επειδή τα αυτοφυή δεν επαρκούν προς ικανοποίησην των αναγκών μας, η υφαντική, επειδή χρειαζόμεθα κατ’ ανάγκην σκεπάσματα, διά να είμεθα κόσμιοι και να μη προσβαλλώμεθα από τον αέρα, και η οικοδομική διά παρόμοιον λόγον. Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με την Ιατρικήν. Επειδή το σώμα μας, που υπόκειται εις την ασθένειαν, προσβάλλεται από διαφόρους βλάβας, προερχομένας από έξω και από μέσα (διά των τροφών), και καταπονείται και από την υπερβολήν και από τας ελλείψεις, η ιατρική παρεχωρήθη από τον Θεόν, που κανονίζει όλην την ζωήν μας, διά να μας υποδεικνύη, προτυπούσα την θεραπείαν της ψυχής, την απομάκρυνσιν του περιττού και την πρόσθεσιν του ελλείποντος. 

Λέγομεν δε ότι παρεχωρήθη, διότι, όπως δεν θα είχαμεν ανάγκην της εφευρετικότητος και του μόχθου της γεωργίας, εάν παρεμέναμεν εις τον παράδεισον της τρυφής, κατά τον ίδιον τρόπον δεν θα εχρειαζόμεθα καθόλου την βοήθειαν τής ιατρικής προς παρηγοριάν, εάν παρεμέναμεν άτρωτοι από την ασθένειαν, σύμφωνα με το χάρισμα πού μάς εδόθη κατά την δημιουργίαν προ της παρακοής. Αλλ’ όπως μετά την εξορίαν εις τον τόπον τούτον και αφού ηκούσαμεν το– «εν ιδρώτι τού προσώπου σου θα τρώγης τον άρτον σου», τότε, με την μακράν πείραν και την ταλαιπωρίαν εις την γην, επενοήσαμεν την τέχνην της γεωργίας προς μείωσιν των δυσχερείων αυτής της κατάρας, διότι ο Θεός μας εχάρισε την γνώσιν και κατανόησιν αυτής της τέχνης, έτσι, και επειδή διετάχθημεν να επιστρέψωμεν πάλιν εις την γην, από την οποίαν ελήφθημεν, και επειδή ηνώθημεν με την οδυνηράν σάρκα, που εξ αιτίας της αμαρτίας είναι καταδικασμένη εις θάνατον και υπόκειται διά τούτο εις τας ασθενείας αυτάς, μας εδόθη και η βοήθεια της ιατρικής, μικρά ή μεγάλη, που προσφέρεται εις τους ασθενούντας. 

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2022

«Ἡ γνωριμία καί ἡ σχέσις τοῦ Ἁγίου Ραφαήλ μέ τόν Ἅγιον Μᾶρκον τόν Εὐγενικόν»

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ

Γράφει ὁ ἀρχιμ. Κύριλλος Κεφαλόπουλος, ἱστορικός, Δρ. Ἀρχαίας Ἱστορίας Παν/μίου B.I.U. Μαδρίτης

Οἱ Ἅγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος καὶ Εἰρήνη συγκαταλέγονται στὴ χορεία τῶν Νεοφανῶν Ἁγίων καὶ μάλιστα ἐκείνων ποὺ μαρτύρησαν σχεδὸν ἀμέσως μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Σχετικὰ μὲ τὸν βίο τοὺς γνωρίζουμε λίγα πράγματα. Οἱ πρῶτες πληροφορίες γιὰ τὴν ὕπαρξη τῶν Ἁγίων ἱστοροῦνται μὲ θαυματουργικὸ καὶ ἀποκαλυπτικὸ τρόπο ἀπὸ τὸ ἔτος 1959 μ.Χ. Ἀπὸ μία ἀνασκαφὴ ποὺ ἔγινε στὴ Θερμή τῆς Λέσβου, ἀνακαλύφθηκε ὁ τάφος ἑνὸς ἀγνώστου προσώπου, ποὺ ὅπως ἀποκαλύφθηκε σὲ συνεχῆ ὁράματα, ἀνῆκε στὸν Ἅγιο Ἱερομάρτυρα Ραφαήλ, ὁ ὁποῖος μαρτύρησε μαζὶ μὲ τὸν Ἅγιο Ὁσιομάρτυρα  Νικόλαο καὶ τὴν Ἁγία Εἰρήνη. Ὁ τάφος καὶ τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου Νικολάου ἀνακαλύφθηκε στὶς 13 Ἰουνίου 1960 μ.Χ.

Ὅσα γνωρίζουμε γιὰ τὸν βίο τους προέρχονται ἀπὸ ἐμφανίσεις τῶν Ἁγίων Ραφαήλ, Νικολάου καὶ Εἰρήνης σὲ πιστοὺς τῆς Λέσβου, οἱ ὁποῖοι ἔλαβαν τὶς πληροφορίες αὐτὲς ἀπὸ ὁράματα καὶ ἐνύπνια, στὰ ὁποῖα οἱ Ἅγιοι γνωστοποιοῦσαν στοιχεῖα ἀπὸ τὸν βίο τους καὶ τὸ μαρτύριόν τους. Αὐτὰ ἐν συνεχείᾳ κατεγράφησαν σὲ ἐπιστολὲς καὶ σὲ βιβλία ποὺ ἐξεδόθησαν. Ταυτοχρόνως, ἡ ἀρχαιολογικὴ σκαπάνη ἐπιβεβαίωσε μὲ τὰ εὑρήματά της τὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου καὶ τῆς ταφῆς τῶν Ἁγίων, πάντοτε σύμφωνα μὲ τὶς θαυματουργικὲς ὑποδείξεις τῶν Ἁγίων.

Ἐκεῖνο τὸ στοιχεῖο τὸ ὁποῖον δὲν εἶναι ἰδιαιτέρως γνωστὸ καὶ δὲν ἔχει δοθεῖ ἡ δέουσα σημασία, εἶναι ὅτι στοὺς δύσκολους χρόνους πρὶν τὴν Ἅλωση τῆς Βασιλεύουσας, ὅταν ἡ Βυζαντινὴ Ἀνατολικὴ Ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία ὅδευε πρὸς τὸ ἐναγώνιο τέλος της καὶ ἡ ἐπικειμένη κατάκτηση ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανοὺς ἦταν πρὸ τῶν θυρῶν, στὶς τελευταῖες στιγμὲς τῆς αὐτοκρατορίας, ὅταν τὰ ἀπειλητικὰ σύννεφα ἀπὸ Ἀνατολὴ καὶ Δύση πύκνωναν, οἱ διαδρομὲς καὶ τὰ βήματα τῶν δύο Ἁγίων, Ραφαὴλ καὶ Ἁγίου Μάρκου Εὐγενικοῦ, διεσταυρώθησαν καὶ συναντήθησαν. Σκοπὸς τοῦ παρόντος ἄρθρου εἶναι νὰ ἀναδείξει αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν διάσταση μέσα ἀπὸ τὶς ὑπάρχουσες πληροφορίες καὶ μὲ συνεκτίμηση τῶν ἱστορικῶν στοιχείων νὰ καταλήξει στὸ συναγόμενο ἱστορικὸ συμπέρασμα τῆς γνωριμίας καὶ τῆς διασυνδέσεως τῶν δύο Ἁγίων.

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2022

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ «EΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή YΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΤΗΤΑ» H ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ EΠΙΛΟΓΗΣ ΜΑΣ

  

Estia Ypoxreotitkothta v5 webΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΙ ΟΜΙΛΗΤΕΣ

Συντονιστής: κ. Χαράλαµπος Ἄνδραλης

16:30-17:00  Προσευχή καί κήρυξη ἐνάρξεως τῶν ἐργασιῶν τῆς ἡµερίδος - Χαιρετισµοί
Χαιρετισµός ἀπό Νίκη Τσάφου, ἐκπρόσωπο τοῦ «Μαµά Μπαµπάς καί Παιδιά», καθηγήτρια µέσης ἐκπαίδευσης Χαιρετισµός ἀπό Ανδρέα Μπλάνο, Στρατηγό ἐν ἀποστρατείᾳ καί πρόεδρο τῆς ΕΡΩ

17:00-17:20  Χορωδία «ἐν Ψαλτηρίῳ»

17:30-17:55  κ. Κων/νος Βαθιώτης, τέως Ἀναπληρωτής Καθηγητής Ποινικοῦ ∆ικαίου Νοµικῆς Σχολῆς ∆.Π.Θ. «Τό ἐµβολιαστικό χαράτσι τῶν 100€: Ἡ ἀντισυνταγµατική ἐπέκταση τοῦ ὑποχρεωτικοῦ ἐµβολιασµοῦ σέ πολῖτες ἡλικίας ἄνω τῶν 60 ἐτῶν»

18:00-18:20  κ. Ἀργύρης Νταλιάνης, Καρδιολόγος “Ὑποχρεωτικότητα ἐµβολιασµοῦ στήν ἐποχή τῆς µετάλλαξης Ὄµικρον”

18:25-18:45  κ. Εὐγένιος Μπαϊραµίδης, Συνταγµατάρχης Ὑγειονοµικοῦ, Ἰατρός, Γενικός Χειρουργός «Ὑποχρεωτικότητα στήν Ἰατρική καί τόν ἐµβολιασµό - προσωπική ἐµπειρία»

18:50-19:05  ∆ιάλειµµα

19:10-19:35  κ. Ἀναστάσιος Πολυχρονιάδης, δρ. θεολογίας ΑΠΘ «Καί τό ὄνοµα αὐτοῦ; Ἐµβόλιος...»
(Kατάθεση λόγου θεολογικοῦ περί τῆς ὑποχρεωτικότητας)

19:40  Συζήτηση

20:05  Πορίσµατα

20:20 Ἐθνικός Ὕµνος


Η ΥΒΡΙΣ


Στέφανος Σπανομήτσιος* 

Το εν τω κόσμω είναι του ανθρώπου διαλέγεται πάντα με το έτερο. Σ’ αυτόν τον διάλογο  στοιχειώνεται, συγκροτείται και εκπτύσσεται ή εκφυλλίζεται και τελικά διαλύεται η σχέση  του υποκειμένου προς την πραγματικότητα. Η αποδοχή ή η απόρριψη του ετέρου, του συ,  από το εγώ, μερική ή γενικευμένη, και η διάρρηξη της σχέσης δεν είναι πάντοτε μονομερής  επιλογή. Στη σύγκρουση που προηγείται, είναι το εγώ που καραδοκεί να αρπάξει τα εαυτού  και να ιδιοποιηθεί τα αλλότρια. Όταν το εγώ αναγνωρίζει την ανάγκη του συ να διεκδικεί τον  αυτοδίκαιο ζωτικό του χώρο, η σχέση καλλιεργείται και προοδεύει. Όταν όμως αμφισβητεί  την δυνατότητα αυτή, τότε η σύγκρουση είναι πιθανή. Ένα κτητικό εγώ είναι πρόδηλο ότι  δυνητικά θα προκαλέσει ρήξεις. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι ρήξεις διευθετούνται στα  όρια προσωπικών εξηγήσεων. Σε άλλες περιπτώσεις οι συγκρούσεις είναι σφοδρές και  καταλήγουν σε ολοκληρωτική καταστροφή των σχέσεων. Σε κάποιες, ίσως λίγες, περιπτώσεις, η διαχείριση των γεγονότων είναι τόσο ηθελημένα εγκληματική και η  περιπλοκή και οι απώλειες τόσο επώδυνες, που το αναδυόμενο άγος στιγματίζει έντονα  αυτούς που διαπράττουν την αδικία. Εγείρεται τότε ύβρις κατά του θείου, που εποπτεύει  την τάξη και την αρμονία του κόσμου, που αυτοδίκαια επισύρει την νέμεσι. Πολλές φορές  είναι η αδόκητη φορά των πραγμάτων που δημιουργεί το άγος, χωρίς την ηθελημένη  υπέρβαση των φυσικών ή ανθρώπινων νόμων, ωστόσο και τότε μια ελλειπτική συμπεριφορά μπορεί να επιτρέψει τραγικές εξελίξεις , που επισύρουν την μήνι κατά των υβριστών. 

Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2022

«Έλα λίγο, μόνο για λίγο...» Σ. Σπανουδάκης

 

Αχ! να γινόταν για λίγο, να σας μεταφέρω μέσα μου. Εκεί πού όλα, τα μικρά και μεγάλα, επιτελούνται. Μην με παρεξηγήσετε. Την ψυχή μου ξετυλίγω. Άλλωστε νομίζω, ότι μέσω της μουσικής και τών στίχων μου, λίγο πιά, με καταλαβαίνετε. Καί τελικά, μόνον αυτό θα μείνει από εμένα. Όλα τα άλλα, ματαιότης. Περαστικά, εφήμερα. Εκεί λοιπόν, βιώνω την απίστευτη μαγεία, της στιγμής της έμπνευσης.





Αυτό το «εργόχειρο» μου δόθηκε, για να δουλεύω. Το γιατί δεν το ξέρω.
Εκεί λοιπόν, για λίγο, μόνο λίγο, (Είναι πολύ το λίγο), αισθάνομαι την παρουσία Του γλυκού Ιησού μας, και κυλάν τα δάκρυα.
Και ξέρω εκείνη την ευλογημένη στιγμή, ότι υπάρχει, με αγαπάει και ότι καλό η κακό, γινεται στην ζωή μου, είναι μόνον για να Τον πλησιάσω.
Λίγο ακόμη. Μόνο λίγο. Άχ, έλα λίγο, μόνο για λίγο. Έλα, έλα.
Άχ! την ίδια ακριβώς αγάπη, έχει για όλους σας.
Πάρτε δύναμη, κουράγιο.
Είναι εδώ και φροντίζει για όλα.
Για τον καθένα μας.
Μήν σας φοβίζει τίποτε και κανεις.
Εμείς στον δρόμο μας. Ακλόνητοι.
Δύσκολος, στενός, δύσβατος, γεμάτος παγίδες, πόνους, κόπο, θυσία, πολεμημένος με λύσσα, αλλά ο εχθρός, είναι ήδη νικημένος.
Ψηλά τα μάτια.
Θαρσείτε.
Ο Ιησούς νίκησε τον κόσμο. Όλον.
Απο την αρχή, από τότε και για πάντα.
Κι’ εμείς μαζί Του.
«Έλα λίγο, μόνο για λίγο
ζώ και ξαναζώ κάθε μας στιγμή
σε χώρο μυστικό
καρδιά μου σ’ ανταμώνω»




Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2022

ΘΕΤΟΝΤΑΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ

Ξημερώνει Πρωτοχρονιά και όλοι υποδεχόμαστε τη νέα χρονιά με ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Αρκετοί θέτουμε στόχους που σχετίζονται με την «αυτοβελτίωση», εννοώντας μία βελτίωση που εξαντλείται στον εαυτό μας, χωρίς να συμπεριλαμβάνει άλλους στην εξίσωση.
Στον αντίποδα μιάς τέτοιας «αυτοβελτίωσης», βρίσκεται το πνευματικό νόημα της Πρωτοχρονιάς, που συνδέεται με την μνήμη του Μεγάλου Βασιλείου. Ο Μέγας Βασίλειος αποτελεί μία εξαιρετική πηγή έμπνευσης για όλους μας, ώστε να θέσουμε για τη νέα χρονιά στόχους πραγματικά σπουδαίους -που θα φέρουν αλλαγή στη ζωή μας και θα συμπεριλαμβάνουν και τον διπλανό μας.
Πηγή έμπνευσης πρώτα απ’ όλα, το οικογενειακό περιβάλλον του Μεγάλου Βασιλείου. Υπήρξε παιδί μίας αγίας πολύτεκνης οικογένειας έχοντας 8 αδέρφια, πολλά από τα οποία αναδείχθηκαν Άγιοι της Εκκλησίας μας όπως ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης και η Αγία Μακρίνα. Μητέρα τους ήταν η Αγία Εμμελεία, που μαρτύρησε σε διωγμούς των Χριστιανών της εποχής της. Όταν αγιάζει η μητέρα, βοηθούνται και αγιάζουν και τα παιδιά! Όταν οι γονείς δένονται με θάρρος, αγάπη, υπομονή και αλληλοπεριχώρηση, τα παιδιά παίρνουν γερό παράδειγμα, γίνονται ισορροπημένοι άνθρωποι στη ζωή. Ας ευχηθούμε στη νέα χρονιά λιγότερα διαζύγια, περισσότερη εμπιστοσύνη στον Θεό, αγάπη και ενδιαφέρον στα παιδιά μας.

Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2022

Υπερανθρωπισμός και Μετανθρωπισμός: Το προβαλλόμενο μέλλον της ανθρωπότητας;




ΚΑΛΕΣΜΕΝOΣ: Δημήτριος Χιωτακάκος, διδάκτωρ Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών Παν. Μάντσεστερ, διευθυντικό στέλεχος στον ιδιωτικό τομέα στην διαχείριση διεθνών συμβάσεων και στρατηγικών συνεργασιών


Μια επίκαιρη παρουσίαση του φιλοσοφικού κινήματος του μετανθρωπισμού: 

Πού βασίζεται και που αποβλέπει; 
Πρόκειται για ένα φιλοσοφικό ρεύμα στη σφαίρα του οραματισμού ή για ένα κίνημα με ξεκάθαρους στόχους και βρισκόμενο σε φάση υλοποίησης; 
Υπάρχει σήμερα η τεχνολογία να υλοποιηθεί ο Υπερανθρωπισμός και Μετανθρωπισμός; 
Γιατί τόσο έντονη η παρουσίαση του φιλοσοφικού αυτού ρεύματος στην Ελλάδα τόσο από πολιτικά και εκκλησιαστικά πρόσωπα όσο και επιστήμονες; 
Ποιος ο ρόλος της τεχνητής νοημοσύνης στο ρεύμα του Μετανθρωπισμού; 
Ποιο το ιδεολογικό υπόβαθρο των φιλοσόφων που δημιούργησαν και προώθησαν τον Μετανθρωπισμό; Άλλη μια φιλοσοφική κίνηση να γίνει ο άνθρωπος θεός χωρίς τον Θεό;

Η ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΛΑΖΟΝΕΙΑΣ



Δρ Στέφανος Σπανομήτσιος*

Το ανθρώπινο πρόσωπο πολλές φορές παίρνει την σκοτεινή όψη ενός αδιαφανούς κόσμου,  γίνεται μια τραγική προσωπίδα. Κανένας λόγος περί φωτός δεν μπορεί να αποκαλύψει τότε  την εσωτερική του συνάφεια. Καμιά αγαπητική περιχώρηση δεν μπορεί να λειάνει τις αιχμές  του ασυνείδητου που καταδυναστεύουν το ενδημούν πνεύμα. Ο περίκλειστος χώρος, 

ερμητικά απροσπέλαστος, απωθεί κάθε γνωστικό εξωτερικό φως, απορροφά και εξαφανίζει, σαν μαύρη οπή, κάθε εσωτερική αναλαμπή αυτογνωσίας και παραδίδεται στην αυτιστική  καταστροφική μανία σκοτεινών εσωτερικών δυνάμεων. Πότε όμως η διαστροφή  παραμορφώνει τον εσωτερικό κόσμο, ώστε να διακόπτεται κάθε επικοινωνία με τον φωτεινό  κόσμο της αλήθειας και της αρετής; Πότε η ροπή προς την άρνηση, προς την αστοχία, την  αμαρτία τέλος, η γνωστή concupiscentia, γίνεται παντοδύναμη; Η ορθόδοξη χριστιανική  ηθική μιλάει για τα λεγόμενα ασύγγνωστα και θανάσιμα αμαρτήματα, που ανάμεσά τους  δεσπόζει η αλαζονεία. Όχι πάντα ως αλαζονεία, μπορεί ως υπεροψία, ως εγωϊσμός, ως  μεγαλαυτία, ως οίηση, ως ακέφαλος υπερηφάνεια, και ακόμη κάποτε «τινές λόγων την  κενοδοξίαν παρά την υπερηφανίαν φιλούσιν ορίζειν».  

Ο εικοστός λόγος του Ιωάννη της Κλίμακας αρχίζει ως εξής: «Υπερηφάνεια εστί, Θεού  άρνησις, δαιμόνων εύρεμα, εξουδένωσις ανθρώπων, κατακρίσεως μήτηρ, ακαρπίας  τεκμήριον, βοηθείας Θεού φυγαδευτήριον, εκστάσεως πρόδρομος, πτωμάτων πρόξενος,  επιληψίας υπόθεσις, θυμού πηγή, υποκρίσεως θύρα, δαιμόνων στήριγμα, αμαρτημάτων  φύλαξ, ασπλαχνίας πρόξενος, συμπαθείας άγνοια, λογοθέτης πικρός, δικαστής απάνθρωπος,  Θεού αντίπαλος, βλασφημίας ρίζα. Αρχή υπερηφανείας, τέλος κενοδοξίας, μεσότης δε,  εξουδένωσις του πλησίον, πόνων ιδίων αναιδής εκπόμπευσις, έπαινος εν καρδία, ελέγχου  μίσος, τέλος δε, άρνησις Θεού βοηθείας, και οικείας σπουδής έπαρσις, δαιμονιώδες ήθος».  

Ακόμη πιο κάτω γράφονται τα ακόλουθα: «Ανήρ υψηλοκάρδιος (αλαζών), του άρχειν  ορέγεται, άλλως γαρ, ως έτυχεν, απολέσθαι εις τέλος ου δύναται, μάλλον δε ου βούλεται.  Υπερηφάνοις Κύριος αντιτάσσεται και τις λοιπόν ελεήσαι αυτούς δύναται; Ακάθαρτος παρά  Κυρίω πας υψηλοκάρδιος και τις λοιπόν τον τοιούτον αποκαθάραι δυνήσεται; ……  Υπερηφανία εστιν, εσχάτη πενία ψυχής, πλούτον φανταζομένης, και φως οιομένης εν σκοτία,  … Αλλότριον του φωτός το σκότος, αλλότριος δε και ο υπερήφανος αρετής. Εν υπερηφάνων  καρδίαις, γεννηθήσονται βλασφημίας ρήματα, εν ταπεινών δε ψυχαίς, ουράνια θεωρήματα.  Βδελύττεται ήλιον κλέπτης, υπερήφανος δε, πραείς εξουδενώσει».  

Φροντιστήριο εκμαυλισμού παιδιών– Μια φασιστική επιβολή της «διαφορετικότητας» με τις πλάτες του διεφθαρμένου κράτους

"Η Νίκη Κεραμέως ενδιαφέρεται μόνο για το αν οι εκπαιδευτικοί έχουν λάβει τα σκευάσματα του Μπουρλά και δεν βρήκε να πει μια κουβέντα γ...