του Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ιστορίας
Στην εισήγησή μου σε πρόσφατο διαδικτυακό απολογιστικό συνέδριο του εγχειρήματος «Τιμή στο 1821» (που συγκροτήθηκε για να πολεμήσει την αθλιότητα των δήθεν εορτασμών της κρατικής επιτροπής της Γιάννας Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση), είχα την ευκαιρία να συνοψίσω όλες μου τις διαπιστώσεις πάνω στο μείζον θέμα του εθνομηδενισμού και των θανάσιμων κινδύνων του για την πατρίδα μας, διαπιστώσεις που προέκυψαν από την ενασχόλησή μου με το θέμα κατά τη διάρκεια της διετίας 2020-2021 (ραδιοφωνικά, τηλεοπτικά και σε επίπεδο αρθρογραφίας) και την προσπάθεια να το αναλύσω και να το φωτίσω από όλες τις δυνατές πλευρές. Συνοψίζοντας λοιπόν πλέον τα βασικότερα συμπεράσματα, τόνισα τα εξής:
1. Ο εθνομηδενισμός είναι φαινόμενο που παρατηρείται παγκοσμίως ως ιδεολόγημα που πρεσβεύει το τέλος των εθνών-κρατών, ως παρωχημένων πλέον και αποτυχημένων οντοτήτων, και την ανάγκη συσσωμάτωσης σε πολύ ευρύτερες συλλογικότητες, που θα αντιμετωπίσουν δήθεν καλύτερα τα προβλήματα του πλανήτη. Υπό την έννοια αυτή συνδέεται σαφώς και με τη δημιουργία οργανισμών όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση (το όραμα άλλωστε των εμπνευστών και θεωρητικών της, τύπου Γκούντενχοβ Καλέργκι, ήταν ξεκάθαρα εθνοαποδομητικό), πολύ δε περισσότερο με τη λεγόμενη Νέα Τάξη και την πορεία προς ένα παγκόσμιο Πολιτισμό και μία Παγκόσμια Διακυβέρνηση. Αυτό δηλαδή που ζούμε και τώρα πιο έντονα, ως δήθεν Μεγάλη Επανεκκίνηση. Αν με την Παγκοσμιοποίηση άνοιξε ο δρόμος για μία παγκόσμια Οικονομία που θα ελέγχεται από ολιγάριθμα διευθυντήρια, ο εθνομηδενισμός εξυπηρετεί μία άλλη βασική ανάγκη του συστήματος, την άμβλυνση και σταδιακή ισοπέδωση των εθνικών και πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων των λαών, που είναι κρίσιμη προϋπόθεση για μία ομογενοποιημένη παγκόσμια κοινότητα χωρίς εθνικά χαρακτηριστικά και χωρίς ιστορική μνήμη, συνεπώς εύκολα ελεγχόμενη. Πρόκειται λοιπόν για τεχνητό ιδεολόγημα και μάλιστα τόσο διαδεδομένο σε κέντρα πολιτικών αποφάσεων αλλά και πνευματικών εξελίξεων, που δεν μπορεί να ερμηνευθεί αποκομμένος από τα παραπάνω.
2. Στο ερώτημα αν πέτυχε τους σκοπούς του, η απάντηση δεν είναι απλή. Προφανώς σε μεγάλο βαθμό τους πέτυχε, αλλά όχι εντελώς γιατί οι λαοί αλλού περισσότερο και αλλού λιγότερο είχαν μέσα τους εθνικά αντισώματα και εσωτερικούς μηχανισμούς αυτοάμυνας. Προφανώς όμως για την καθυπόταξή τους υπάρχουν και άλλα όπλα, με κυριότερο τον φόβο. Και όσα ζούμε τα τελευταία χρόνια στο πεδίο της τρομοκρατίας και κυρίως πλέον της βιοτρομοκρατίας το πιστοποιούν.
3. Αν πάντως σε κάποιους λαούς, ο εθνομηδενισμός έχει κερδίσει πολύ έδαφος, ο δικός μας λαός είναι σίγουρα μέσα σε αυτούς. Εδώ μάλιστα, επειδή έχουμε και πολύ μεγαλύτερη Ιστορία και το ελληνικό έθνος δεν ταυτίζεται με το κράτος, δεν προέκυψε δηλαδή ως έθνος - κράτος, αλλά προϋπήρχε από την αρχαιότητα, η προσπάθεια αποδόμησης υπήρξε πολύ πιο εκτεταμένη. Ο κύριος στόχος των αποδομητών ήταν λοιπόν να καταστήσουν σαφές πως δεν είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, αλλά η σχέση μας μαζί τους και άρα η ελληνική ιστορική συνέχεια διακόπτεται κατά τη Βυζαντινή Περίοδο, κατά την οποία οι ελληνικοί πληθυσμοί χάνονται συγχωνευόμενοι με άλλους λαούς και κυρίως με τους Σλάβους που δήθεν πλημμύρισαν τον ελλαδικό χώρο μετά τον 6ο αιώνα. Αυτό φυσικά αποδομεί όλη τη μετέπειτα Ιστορία μας, όχι μόνο της Βυζαντινής εποχής, αλλά και της Τουρκοκρατίας και της Νεότερης Περιόδου. Αφού ο Ελληνισμός εξαφανίστηκε, οι υπόδουλοι πληθυσμοί της Τουρκοκρατίας δεν είχαν ούτε ελληνική συνείδηση αλλά ούτε και άλλη βιολογική ή πολιτισμική σχέση με τους παλαιότερους Έλληνες και φυσικά και η Επανάσταση του 1821δεν ήταν εθνική, αλλά ταξική και ιδεολογική απόρροια του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Το αφήγημα πρεσβεύει ότι η ελληνική εθνογένεση ακολούθησε την ίδρυση του ελληνικού κράτους και ήταν μία τεχνητή διαδικασία. Όλο αυτό το έργο της διάχυσης αυτών των θέσεων διενεργείται από μία όλο και μεγαλύτερη ομάδα αποδομητών ιστορικών που αντιμετωπίζουν με προκρούστειο τρόπο τις ιστορικές πηγές, ώστε να τις κάνουν να επαληθεύσουν και να «δικαιώσουν» τις ήδη προκατασκευασμένες ιδεοληψίες τους.
4. Δεν είναι τυχαίο που ο εθνομηδενισμός, αν και στην πρώιμη μορφή του είχε σχέση κυρίως με τη διεθνιστική Αριστερά και άρα μετά τον Εμφύλιο βρέθηκε για πολλά χρόνια σε περιθωριακή και απαγορευμένη θέση, κατά τη λεγόμενη Μεταπολίτευση άρχισε να κερδίζει ραγδαία έδαφος με το προσωπείο ενός δήθεν προοδευτισμού, με αποτέλεσμα εδώ και 2-3 δεκαετίες να έχει κυριαρχήσει στις άρχουσες ελίτ, να έχει αλώσει τα Πανεπιστήμια, να έχει κατακλύσει τα ΜΜΕ και να αποτελεί πλέον τυπικά ανεπίσημη μεν, ουσιαστικά κυρίαρχη δε πολιτική ιδεολογία. Το «Ελλάδα 2021» ήταν μία πολύ ενδεικτική πτυχή αυτής της κατάστασης. Ένα κρατικό εγχείρημα που φτιάχτηκε και στελεχώθηκε λόγω μεν για να τιμήσει την Επανάσταση, έργω δε για να τη μηδενίσει, να καθυβρίσει τους αγωνιστές της και να προσβάλει τον λαό μας λέγοντάς του κατάμουτρα ότι έχει μόλις 200 χρόνια Ιστορίας. Δυστυχώς δεν είναι και το μοναδικό.
5. Διερευνώντας τους λόγους της ιδιαίτερης εξάπλωσης του εθνομηδενισμού στην Ελλάδα, μία βασική εξήγηση είναι η εξής: οι περισσότεροι από τους άλλους λαούς βάλλονται από τον εθνομηδενισμό κυρίως τις τελευταίες 3 δεκαετίες και επειδή έχουν και εντονότερα εθνικιστικά χαρακτηριστικά, η επήρεια δεν είναι ακόμη ορατή. Υπάρχει μεγαλύτερη αντίσταση από τους λαούς με άλλα λόγια. Στην Ελλάδα, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εμείς έχουμε ξεκάθαρο πρόβλημα εθνικής ιδεολογίας και αυτοσυνειδησίας, το οποίο οφείλεται στην πνευματική υποτέλεια του τόπου έναντι της Δύσης, που έρχεται ως απόρροια αλλά και εκ παραλλήλου με την οικονομική και πολιτική υποτέλεια, στην οποία βρισκόμαστε ήδη από τα πρώτα μετεπαναστατικά χρόνια. Η υποτέλεια αυτή γεννά ήδη από τον 19ο αιώνα όλο αυτό το πακέτο του μιμητισμού, της στείρας ευρωλαγνείας, της εισβολής της ξένης κουλτούρας, του κόμπλεξ κατωτερότητας έναντι των ξένων, της απόρριψης της δικής μας ταυτότητας. Στην πατρίδα μας ήδη από τα χρόνια της Βαυαροκρατίας, εμπεδώνεται σταδιακά μία στρεβλή αντιληψη για την Ιστορία μας και ολόκληρο συλλήβδην τον Πολιτισμό μας, μια αντίληψη που βγάζει από τη μέση το Βυζάντιο ως περίοδο σκοταδιστική και πρεσβεύει τον πολιτισμικό εκδυτικισμό του λαού μας, πράγμα που δημιουργεί ξεκάθαρες συνθήκες εθνικής σχιζοφρένειας και σύγχυση ταυτότητας, που επηρεάζει όχι μόνο τις κυρίαρχες ελίτ του τόπου, αλλά και τον λαό. Γι’ αυτό θεωρώ πως το έδαφος για τον σύγχρονο εθνομηδενισμό είχε ήδη προλειανθεί στην Ελλάδα, πολύ πριν τη Μεταπολίτευση.
6. Μια που αναφερθήκαμε στην υποτέλεια, ο εθνομηδενισμός δεν έχει μόνο αιτιακή σχέση μαζί της αλλά και την ανατροφοδοτεί, σε ένα είδος ατελεύτητου φαύλου κύκλου. Όλο το εθνομηδενιστικό αφήγημα, από το ότι ο Ελληνισμός είχε εξαφανιστεί πριν την Τουρκοκρατία και τελικά ξαναγεννήθηκε από τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό έως το ότι η Ελληνική Επανάσταση σώθηκε χάρη στους ξένους, εντείνει και δικαιώνει την υποτέλεια. Και το ότι αποσιωπούνται ή διαστρεβλώνονται όλοι οι παράγοντες αντίστασης του Ελληνισμού μέσα στη σκλαβιά, από τον σωτήριο ρόλο της Εκκλησίας και το Κρυφό Σχολειό έως την Κλεφτουριά, τους Σουλιώτες και τα 130 σχεδόν επαναστατικά κινήματα που έγιναν πριν το 1821 και πνίγηκαν στο αίμα, εξυπηρετεί τον ίδιο στόχο. Τον ίδιο στόχο εξυπηρετεί όμως και η παραχάραξη της Βυζαντινής Ιστορίας για να αποσιωπηθεί ότι ο Ελληνισμός με την ορθόδοξή του διάσταση συνέχισε πολιτισμικά να ανθεί και μέσα στον Μεσαίωνα και αποτέλεσε μάλιστα μετά τον 8ο αιώνα την κορυφαία και από πολιτικής και οικονομικής πλευράς δύναμη του πλανήτη. Η αποσιώπηση όλων αυτών και η τεχνητή ευγνωμοσύνη προς τους ξένους μάς κρατά αντίθετα στην υποταγή και διαιωνίζει την εδώ και δύο αιώνες θέση μας μέσα στη δυτική αποικιοκρατία.
7. Ως προς το ερώτημα ποια είναι η σημασία του εθνομηδενισμού για την πατρίδα μας αυτή τη στιγμή, η απάντηση είναι ότι αποτελεί θανάσιμη απειλή. Γιατί ακριβώς έχει αλώσει σε πρωτοφανή βαθμό και το πολιτικό σύστημα και τις λεγόμενες άρχουσες ελίτ και την πνευματική ελίτ, που είναι τα Πανεπιστήμια και η λεγόμενη διανόηση, ενώ έχει επηρεάσει βαθιά ακόμη και τη διοικούσα Εκκλησία. Αλλά έχει επηρεάσει και τον λαό. Υπάρχει κατ’ αρχάς ένα σαφές μισελληνικό ρεύμα και μέσα στην ελληνική κοινωνία, για το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας βέβαια δεν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο, και εκεί όμως βρίσκουμε απάθεια, αδιαφορία, άγνοια και μία εθνική συνείδηση αρκετά αμβλυμένη. Υπάρχει πατριωτισμός, αλλά είναι γενικά αμορφοποίητος και αδύναμος στο να εκφραστεί και σε μορφή πολιτικής έκφρασης, αλλά και γενικότερα. Με αυτά τα δεδομένα και ενώ έχουμε ως χώρα να αντιμετωπίσουμε τόσους εχθρούς και τόσες προκλήσεις, το πρόβλημα είναι τεράστιο. Το χειρότερο πάντως είναι, πλην της διάδοσης του εθνομηδενισμού στη δημόσια εκπαίδευση, το πώς επηρεάζει τα εθνικά μας δίκαια. Όταν ως πολιτικός κόσμος εμφορείσαι από εθνομηδενιστικές ιδεοληψίες, είναι αδύνατο να προασπιστείς πραγματικά τα εθνικά σου συμφέροντα. Και αυτό δεν είναι θεωρητικό, το είδαμε ξεκάθαρα στο θέμα της Μακεδονίας, το βλέπουμε επί χρόνια στη Θράκη και γενικότερα στο πεδίο των ελληνοτουρκικών σχέσεων, το βλέπουμε στην απαράδεκτη πολιτική που ακολουθείται στο θέμα της λαθρομετανάστευσης και σε πολλά ακόμη. Βεβαίως, η ελληνική πολιτική πάντα ήταν φοβική, ενδοτική, σαφώς επηρεασμένη υπό το κράτος της υποτέλειας και από τη «λογική» του προτεκτοράτου, ακόμη και αυτά όμως δεν αρκούν, για να ερμηνεύσουν τον ανεκδιήγητο χειρισμό των εθνικών μας θεμάτων, όπως τον ζούμε ειδικά τα τελευταία χρόνια. Και από την άλλη, το ακόμη χειρότερο ίσως είναι και ότι δεν υπάρχει αντίδραση δική μας απέναντι σε όλο αυτό. Ο λαός είναι ζαλισμένος, αποχαυνωμένος, παθητικός. Αυτοί είναι λοιπόν οι κίνδυνοι, να πάμε σε μία συνεχόμενη συρρίκνωση του Ελληνισμού και δημογραφική και γεωγραφική και σε όλα τα επίπεδα. Και να χάσουμε όλα όσα κερδίσαμε με τη σταδιακή διεύρυνση της ελεύθερης πατρίδας από το 1821 και έπειτα. Τώρα πλέον ζούμε την αντίστροφη πορεία, της συρίκνωσης και ουσιαστικά και της πλήρους ακύρωσης και του 1821 και της επόμενης μέρας του.
8. Και πάμε στο ερώτημα αν και κατά πόσον μπορεί να αντιμετωπιστεί σήμερα στην Ελλάδα ο εθνομηδενισμός. Η απάντηση δεν είναι απλή. Από επιστημονικής πλευράς είναι θεωρητικά εύκολο, γιατί τα ψέματα των εθνοαποδομητών είναι κραυγαλέα. Όσον αφορά π.χ. την υποτιθέμενη διακοπή της ελληνικής ιστορικής συνέχειας λόγω της δήθεν σλαβικής πλημμυρίδος του 7ου αιώνα, πρόκειται για εκκωφαντικό ψευδαφήγημα που ανατρέπεται από όλα τα ιστορικά, αρχαιολογικά, τοπωνυμικά και γλωσσολογικά δεδομένα των Μέσων Βυζαντινών Χρόνων. Η αλήθεια είναι ότι μόνο σποραδικές και ολιγάριθμες σλαβικές εγκαταστάσεις σημειώθηκαν, που μέσα σε 2 αιώνες εκχριστιανίστηκαν και εξελληνίστηκαν ολοκληρωτικά. Οι ιστορικές πηγές επίσης της Τουρκοκρατίας τεκμηριώνουν και το πόσο πολύ υπέφερε ο Ελληνισμός, αλλά και το αδούλωτο φρόνημα και την εθνική συνείδηση που διατήρησε μέσα στη σκλαβιά. Τεκμηριώνουν επίσης ότι η Επανάσταση του 1821 ήταν εθνική επανάσταση, που έγινε για εθνική και θρησκευτική ελευθερία και ότι η άποψη ότι μας απελευθέρωσαν οι ξένοι είναι επίσης αβάσιμη, γιατί ούτε η επανάσταση κατεστάλη ποτέ από τον Ιμπραήμ, παρά τις αρχικές του επιτυχίες, αλλά ούτε και η όποια ευρωπαϊκή επέμβαση θα γινόταν ποτέ αν δεν είχαν προηγηθεί τα έξι χρόνια του Αγώνα που δημιούργησαν ανεπίστροφα πλέον de facto δεδομένα. Πέραν του ότι φυσικά η επέμβαση των ξένων έγινε και πάλι για την εξυπηρέτηση αποκλειστικά ιδίων συμφερόντων. Όλα αυτά και πολλά άλλα μπορούν εύκολα να καταρριφθούν, αν σεβαστούμε τις ιστορικές πηγές.
9. Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι αυστηρά επιστημονικό. Είναι κυρίως πολιτικό. Το πρόβλημα είναι ότι οι εθνοαποδομητές είναι κυρίαρχοι στα πράγματα, μιλούν από καθέδρας αποφεύγοντας τον διάλογο και την αντιπαράθεση, έχουν αλώσει τα πανεπιστήμια, από τα οποία κάθε άλλη άποψη έχει πλέον εκβληθεί, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τα ΜΜΕ, ελέγχουν λοιπόν όλα τα καίρια πόστα, επειδή απλούστατα παίζουν το παιχνίδι του κυρίαρχου νεοταξικού συστήματος και προωθούν τους σκοπούς του. Άρα δεν είναι δυνατόν να απαλλαχτούμε, όσο θα διαιωνίζεται το συγκεκριμένο πολιτικο-οικονομικό σύστημα. Επομένως η λύση είναι μόνο μία: θα πρέπει να κλονιστεί και να νικηθεί συλλήβδην το ίδιο το σύστημα. Αυτό φυσικά δεν είναι απλό, οφείλουμε όμως να το κατανοήσουμε, για να μην τρέφουμε αυταπάτες.
Ολοκληρώνοντας, μπορούμε να πούμε ότι ο εθνομηδενισμός αποτελεί πολύ εκτεταμένο φαινόμενο στην πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια, σε βαθμό που να αποτελεί πλέον ουσιαστικά την κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία. Αυτό αποτυπώνεται σε όλες τις εκφάνσεις του δημοσίου βίου, όπως ακριβώς αποτυπώθηκε και στη συγκρότηση μια επιτροπής που δήθεν δημιουργήθηκε για να τιμήσει την Ελληνική Επανάσταση, αλλά το μόνο που είδαμε ήταν απόπειρες να την ακυρώσει και να την εξευτελίσει. Αν όμως το να καταδειχθεί η αστειότητα και ο προκλητικός ρόλος της συγκεκριμένης επιτροπής δεν ήταν τελικά τόσο δύσκολο, η αντιμετώπιση του εθνομηδενισμού γενικά είναι έργο εξαιρετικά δυσχερές. Από τη στιγμή ωστόσο που έχει τόσο βαθιά διαβρωτική παρουσία στην πατρίδα μας και επηρεάζει άμεσα και τα εθνικά μας ζητήματα, οφείλει να αποτελέσει αντικείμενο πολύ εντονότερου προβληματισμού και συντονισμού ενεργειών και δράσεων για την καταπολέμησή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου