Διαδικτυακή ομιλία με τον πατέρα Ευάγγελο Παπανικολάου με θέμα: «Οι Τρεις Ιεράρχες και ο Ελληνισμός»

  

Η Κίνηση Ορθοδόξων Πολιτών «Παρεμβολή» με αφορμή την εορτή των Τριών Ιεραρχών σας προσκαλεί το Σάββατο στις 30 Ιανουαρίου και ώρα 7:00 σε διαδικτυακή ομιλία με τον πατέρα Ευάγγελο Παπανικόλαου με θέμα:

«Οι Τρεις Ιεράρχες και ο Ελληνισμός»

Μπορείτε να συνδεθείτε στο κανάλι ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ Κίνηση Ορθοδόξων Πολιτών: https://www.youtube.com/channel/UC27RoLyA4U4G_zpn8HB4RfA, για να παρακολουθήσετε την ομιλία.

Ιεροκλής – Ή, περί μάσκας στους ναούς, του Θεόφιλου Πουταχίδη Αναπληρωτή Καθηγητή Κτηνιατρικής ΑΠΘ

Ἀπαντήσεις εἰς τὰ ἐπιχειρήματα τῶν ὑποστηρικτῶν τῆς μασκοφορίας ἐντὸς τῶν Ἱερῶν Ναῶν, δίκην διαλόγου. 

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Για πού το έβαλες Ιεροκλή φορώντας χειρουργική στοματορινική καλύπτρα;

ΙΕΡΟΚΛΗΣ: Σωκράτη! Μετά τον Θεοφύλακτο και τον Ερμόλαο, τώρα επισκέπτεσαι κι εμένα.

ΣΩΚ: Βλέπω τι περνάτε και συμπάσχω. Στις μέρες μου επέζησα αρκετών λοιμών. Κι ύστερα, τα προσωπεία μού θυμίζουν εκείνον τον κωμωδοποιό που με σατίριζε...

Πού τριγυρνάς;

ΙΕΡ: Κυριακή σήμερα· πήγα στη Θεία Λειτουργία.

ΣΩΚ: Άριστα! Φορούσες και την καλύπτρα μέσα στο ναό;

ΙΕΡ: Μα και βέβαια. Γιά στάσου, όμως... Δεν νομίζω να πιστεύεις ότι εντός του ναού δεν μεταδίδεται ο ιός; Ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη, αλλά κάτι τέτοια που λεν μερικοί δείχνουν «πως δεν σκεπτόμαστε θεολογικά, μα ούτε και λογικά, δηλαδή, ανθρώπινα».1

ΣΩΚ: Είσαι επιτηδευμένα ασαφής. Δεν καταλαβαίνω ποιους στολίζεις ως αθεολόγητους, παράλογους και απάνθρωπους. Αλλά, μά το σκύλο, πώς ζητάει κανείς συγγνώμη πριν από τέτοιους χαρακτηρισμούς;

Κάνε μου τη χάρη όμως και πες μου: Πιστεύεις ότι ο Χριστός κυριολεκτεί όταν λέει «ου γαρ εισι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμι εν μέσω αυτών» (Ματθ. 18,20); Ή μήπως είναι τρόπος του λέγειν;

ΙΕΡ: Κυριολεκτεί.

ΣΩΚ: Άρα, ήταν παρών στην Ακολουθία που παρακολούθησες στο ναό;

ΙΕΡ: Ναι.

ΣΩΚ: Επίσης, όταν ο Χριστός λέει ότι η πρόνοια του Θεού περιλαμβάνει ακόμα και τις τρίχες της κεφαλής μας (Ματθ. 10,30) υπερβάλλει ή ακριβολογεί;

ΙΕΡ: Ακριβολογεί.

ΣΩΚ: Αλλά αν ο ναός είναι ο οίκος Του και Αυτός ο Δεσπότης, θα ήμουν άστοχος αν ισχυριζόμουν ότι όταν προσέρχεσαι στο ναό, εσύ είσαι ο καλεσμένος Του κι Αυτός ο οικοδεσπότης;

ΙΕΡ: Ορθά το λες.

ΣΩΚ: Πες μου, τι νομίζεις; Ένας αγαθός άνθρωπος που καλεί κάποιους στο σπίτι του και έχει τη δυνατότητα να τους προστατέψει από κινδύνους κατά τη διάρκεια της επίσκεψης, όντας παρών ως υπεύθυνος οικοδεσπότης, θα τους προστατέψει ή όχι;

ΙΕΡ: Φυσικά.

ΣΩΚ: Αν λοιπόν το κάνει αυτό ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος, δεν θα το κάνει ο Παντοδύναμος Θεός; Και μάλιστα όχι μόνο για τους Αγίους Του, αλλά και για τους αμαρτωλούς που κατεξοχήν προσκαλεί;2

ΙΕΡ: «Μην περιμένουμε»1 όμως, Σωκράτη, «να μας προφυλάξει ο Θεός εκεί που μπορούμε μόνοι μας να προφυλαχθούμε».1 «Ο Χριστός μας την πλάκα που ήταν στον τάφο του Λαζάρου, είπε να έλθουν οι άνθρωποι να την παραμερίσουν, γιατί μπορούσαν. Τι δεν μπορούσαν; Να αναστήσουν τον νεκρό. Σ᾽ αυτό επενέβη ο Χριστός, έκανε το θαύμα και ανέστησε τον Λάζαρο (Ιωάν. 11,38-39)».1

ΣΩΚ: Σωστά μιλάς. Μόνο που στην περίπτωσή μας η κύλιση του λίθου από τον τάφο του Λαζάρου αντιστοιχίζεται με τη διάθεση να εκκλησιαστούμε και τον πηγεμό μας στην εκκλησία. Με την είσοδό μας στο ναό βρισκόμαστε ήδη στη διαδικασία της Ανάστασης. Φορώντας τη μάσκα εντός του ναού, συσχηματιζόμαστε εκτός τόπου και χρόνου με τον νεκρό και σαβανωμένο και όχι με τον αναστημένο Λάζαρο.

ΙΕΡ: «Δηλαδή, όταν είμαι μέσα στο Ναό την ώρα που γίνεται ιερή Ακολουθία, είναι αμαρτία το να φορέσω μια ζακέτα για να προφυλαχτώ από το κρύο; Θα πω ότι μέσα στο ναό είναι ο Θεός και δεν πρόκειται να κρυώσω;».1 «Ό,τι λοιπόν είναι μία ζακέτα για προφύλαξη από το κρύο, το ίδιο ακριβώς είναι το να φορέσω μία μάσκα για την προφύλαξη από τον κορονοϊό».1

ΣΩΚ: Πολυεπίπεδα άστοχο το παράδειγμα... Ισχυρίζεσαι ότι το να αντιμετωπίσεις με ανθρώπινα μέσα μια άμεση σωματική δυσφορία, όπως το κρύο, μέσα στο ναό δεν είναι αμάρτημα;

ΙΕΡ: Σωστά.

ΣΩΚ: Και η ζέστη όμως προκαλεί δυσφορία. Είναι δόκιμο να πετάξει τ’ άμφια ο Ιερέας κι οι πιστοί να βγάλουν τα ρούχα τους μέσα στο ναό, επειδή ζεσταίνονται;

ΙΕΡ: Όχι.

ΣΩΚ: Από την άλλη, η μάσκα δεν θεραπεύει μια άμεση σωματική δυσφορία, όπως η ζακέτα... Σωστά; Μάλλον προλαμβάνει έναν δυνητικό κίνδυνο που δεν υφίσταται άμεσα.

ΙΕΡ: Μάλιστα.

ΣΩΚ: Σύμφωνα με τον θεόπνευστο Απόστολο Παύλο, η πίστη είναι «ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων» (Εβρ. 11,1). Άρα, η άρνηση της ζακέτας δεν δοκιμάζει την πίστη, αλλά μάλλον την υπομονή σ’ ένα κρύο που το βιώνει κάποιος στο παρόν. Ανάλογα με την προαίρεση και τους λογισμούς του, θα μπορούσε ίσως να σχετιστεί με την ασκητική κακοπάθεια και το μαρτυρικό φρόνημα∙ όχι, όμως, με την πίστη – τουλάχιστον σε πρώτο επίπεδο. Η χρήση της μάσκας, ωστόσο, εγείρει ξεκάθαρα ζήτημα πίστεως.

ΙΕΡ: Πράγματι...

ΣΩΚ: Δεν κρίνω αυτούς που εκκλησιάζονται με μάσκα. Συμβουλεύει ο Θείος Παύλος «συ τις ει ο κρίνων αλλότριον οικέτην; τω ιδίω Κυρίω στήκει ή πίπτει· σταθήσεται δε· δυνατός γαρ εστιν ο Θεός στήσαι αυτόν» (Ρωμ. 14,4).

Είναι ακατανόητο, όμως, γιατί κάποιοι σπεύδουν να αιτιολογήσουν θεολογικά την πολιτικά ειλημμένη απόφαση της χρήσης μάσκας στους ναούς. Σκανδαλίζουν τους απλούς πιστούς και κλονίζουν την αθώα, άδολη και παιδική εμπιστοσύνη τους στον Ουράνιο Πατέρα – μέσα κι έξω απ’ το Ναό. Και την χρειάζεστε τέτοια πίστη, ότι έχετε μπροστά σας βουνά να κουνήσετε (Ματθ. 17,20)...

1. Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας, «Και στον Ναό Χριστιανέ μπορεί να κολλήσεις κορωναϊό», ιστότοπος «Ρομφαία», 28/8/2020.

2. Του ίδιου, «Πώς το λέγουν με βεβαιότητα οι πολλοί, ότι στον Ναό δεν πρόκειται να μας συμβεί καμία ζημιά;», ιστότοπος «Ρομφαία», 4/9/2020.

Πηγή:http://www.pontos-news.gr/article/213924/ieroklis-i-peri-maskas-stoys-naoys

http://trelogiannis.blogspot.com/2021/01/blog-post_542.html

Εθνική κατάθλιψη: Ναρκωτικά, ηρεμιστικά, υπνωτικά, αντικαταθλιπτικά σαρώνουν την «κορονοϊόπληκτη» Ελληνική κοινωνία!

του Ελευθέριου Ανδρώνη

Ενώ η παγκόσμια υγειονομική υστερία εξακολουθεί να μαίνεται και ενώ παρακολουθούμε να εξελίσσεται ένα διεθνές μπραντεφέρ μεταξύ φαρμακευτικών κολοσσών που προσπαθούν να επικρατήσουν στην αγορά με εμβόλια που ακόμα διερευνώνται στο κατά πόσο είναι ασφαλή και αποτελεσματικά, οι δοκιμαζόμενοι λαοί που βρίσκονται σε παραζάλη εξαιτίας της εκτεταμένης αποσταθεροποίησης, φαντάζουν ολοένα και περισσότερο με κοινωνικές ωρολογιακές βόμβες οργής και συσσωρευμένης αγανάκτησης, πράγμα που εξηγεί τις πολιτικές (και πολιτειακές) ανωμαλίες που παρατηρούνται σε όλο και περισσότερες χώρες το τελευταίο διάστημα.

Στην Ελλάδα πάλι, έχουμε την ατυχία να βρισκόμαστε κάτω από ένα πολιτικό καθεστώς που επιβάλλει ίσως τις αυστηρότερες απαγορεύσεις στην Ευρώπη, έναν επικίνδυνο Πρωθυπουργό που ανυπομονεί να φέρει έναν καταστρεπτικό διχασμό στην Ελληνική κοινωνία (με την εφαρμογή του πιστοποιητικού εμβολιασμού), σπρώχνοντας την χώρα προς το μάτι μιας εμφυλιοπολεμικής καταιγίδας.

Και όλα αυτά εξελίσσονται στις πλάτες ενός τσακισμένου οικονομικά και ηθικά λαού, που βγήκε δια πυρός και σιδήρου από μια δεκαετία σκληρών μνημονίων, μόνο και μόνο για να παρουσιαστεί ένας υπερφίαλος Πρωθυπουργός, που με τις καταστροφικές επιλογές του, μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια προς ένα νέο μνημόνιο σκληρότερο όλων, που θα αποτελέσει και την οικονομική ταφόπλακα των Ελλήνων.

Ήταν απολύτως προφανές πως τα εκτεταμένα lockdowns και η μονόπλευρη αντιμετώπιση της πανδημίας που ακολούθησε η κυβέρνηση, θα οδηγούσαν τους Έλληνες σε μαζική κατάθλιψη και μαρασμό, που με τη σειρά τους δύνανται να πυροδοτήσουν μια καταστροφική αλυσίδα σοβαρών ψυχοσωματικών επιπτώσεων.

Άνθρωποι που δεν μπορούσαν να χειρουργηθούν λόγω του «μονοπωλίου» των περιπτώσεων covid (αναστολή τακτικών χειρουργείων στο 80%) που εφάρμοσε η κυβέρνηση, άνθρωποι που δεν τολμούσαν να πλησιάσουν τα δημόσια νοσοκομεία (από φόβο) και αναγκαστικά παραμελούσαν τα συμπτώματα τους, άνθρωποι που άφησαν στη μέση τις θεραπείες τους, οικογένειες χαμηλών εισοδημάτων που βρέθηκαν αντιμέτωπες με τον αυστηρό εγκλεισμό, την ανεργία, την αβεβαιότητα. Σπίτια που εντός τους μεταδόθηκε ο καταστρεπτικός«ιός» της ενδοοικογενειακής βίας. Ηλικιωμένοι που παρακολουθούσαν καθημερινά δελτία ειδήσεων με στατιστικές θανάτου.

Τα σοκαριστικά στοιχεία που προέκυψαν από τις μετρήσεις στα λύματα της Αττικής που πραγματοποίησε ο καθηγητής Αναλυτικής Χημείας του ΕΚΠΑ Νίκος Θωμαΐδης, αποκαλύπτουν σε εμφατικό βαθμό το μέγεθος της καταστροφής που επιφέρουν τα αυστηρά απαγορευτικά και η άκρατη τρομολαγνεία.

Σύμφωνα με τις τελευταίες μετρήσεις, η έκρηξη της χρήσης ναρκωτικών, αντικαταθλιπτικών και αγχολυτικών ουσιών (πάλι κερδισμένες οι φαρμακευτικές…) παρατηρήθηκε αρχικά κατά την περίοδο του πρώτου lockdown. Ακολούθησε μια σημαντική μείωση όταν το lockdown έληξε και μέχρι τον μήνα Αύγουστο. Στη συνέχεια ξεκίνησε μια δεύτερη εκτίναξη της χρήσης – υψηλότερη από την πρώτη- από τον Σεπτέμβριο. Η αύξηση συνεχίστηκε τον Οκτώβριο και εκτιμάται πως Νοέμβριο και Δεκέμβριο τα ποσοστά έχουν πιάσει ιστορικά ρεκόρ.

Αμφεταμίνες, κοκαΐνη, αγχολυτικά, ηρεμιστικά, υπνωτικά, αντικαταθλιπτικά σαρώνουν την Ελληνική κοινωνία που προσπαθεί να ανταπεξέλθει στη βαναυσότητα των σκληρών περιοριστικών μέτρων, στην αβεβαιότητα που γεννά η ανεπάρκεια του κράτους, στον τρόμο που διασπείρουν οι κατευθυνόμενες πληροφορίες των μέσων ενημέρωσης.

Η χρήση κοκαΐνης αυξήθηκε κατά πολύ από τον Μάρτιο του 2020 (σε σχέση με τον Μάρτιο του 2019), ενώ τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο του 2020, διπλασιάστηκε σε σχέση με τον Μάρτιο. Ρεκόρ καταγράφηκε και στη χρήση του λεγόμενου «street drug», της αμφεταμίνης. Οι βενζοδιαζεπίνες (ηρεμιστικά) και ιδιαίτερα η οξαζεπάνη, παρουσίασαν και αυτές εντυπωσιακή άνοδο στη χρήση, που έφτασε σε κάποιες περιπτώσεις μέχρι και το 70%. Ανάλογη εκτίναξη παρατηρήθηκε και στα αντικαταθλιπτικά (σιταλοπράμη, βενλαφαξίνη) που κινήθηκε από 30% έως 60%. Μάλιστα ο καθηγητής τόνισε πως είναι η μεγαλύτερη χρήση βενλαφαξίνης που έχει καταγραφεί ποτέ έως τώρα στην Ελλάδα.

Αντίστοιχες αυξητικές τάσεις παρατηρούνται και σε πολλά άλλα Ευρωπαϊκά κράτη.

Απτά αποτελέσματα λοιπόν, της βαθιάς κρίσης που βιώνουν οι πολίτες, εγκλωβισμένοι σε μια υγειονομική φρενίτιδα που δείχνει να μην υπολογίζει πως η ψυχική υγεία είναι το ίδιο σημαντική με την σωματική και πως δεν μπορεί να υφίσταται υγεία χωρίς ελευθερία, χωρίς ανθρωπιά, χωρίς κοινωνική πρόνοια και στιβαρό σύστημα υγείας, χωρίς σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, χωρίς ψύχραιμη και ισορροπημένη αντιμετώπιση όλων των προκλήσεων που παρουσίασε η πανδημία.

Τραγική η κατάσταση των Ελλήνων λοιπόν. Και ασφαλώς η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη «δένει το γλυκό» της εθνικής κατάθλιψης και τσακίζει το ηθικό του Ελληνικού λαού – όχι μόνο με τους τρόπους που αντιμετωπίζει τα της πανδημίας- αλλά και με κάθε άλλη ευκαιρία.

Με τον ασυγκράτητο ενδοτισμό προς τα Ελληνοτουρκικά και τα εθνικά «παρακάλια» προς τους Εταίρους, για κυρώσεις. Με την πλήρη αποδοχή της κατάπτυστης συμφωνίας των Πρεσπών. Με την απολυταρχική συμπεριφορά και τον άτυπο διωγμό προς τους Χριστιανούς. Με την προώθηση μιας ντροπιαστικής επιτροπής που καλείται να γιορτάσει τα 200 χρόνια από την επανάσταση του ‘21, με μια αποστειρωμένη, ανήθικη και ουσιαστικά ανθελληνική προσέγγιση του ιερού έργου που κλήθηκαν να φέρουν εις πέρας. Και με μια Πρόεδρο της Δημοκρατίας που δείχνει να παθαίνει… αναφυλαξία με κάθε τι που συνδέει τους Έλληνες με την ιστορία τους και με τη Θρησκεία τους.

Βαδίζουμε και επίσημα πλέον σε χρονιά (ή σε χρόνια) εθνικής κατάθλιψης…

Πηγή: https://www.sportime.gr/

«ΒΙΑ» η διαχρονική Αρρώστια της Εξουσίας…

 

Άρθρο του Πέτρου Γ. Γώγου

Ο νόμος της «ζούγκλας» ορίζει ότι η δύναμη του ισχυρού επιβάλλεται με τη βία, ακόμα και με την εξόντωση του αντιπάλου.

Η θέσπιση κανόνων και νόμων για την προστασία των ανθρώπων είναι η ειδοποιός διαφορά ευνομούμενης κοινωνίας από τη ζούγκλα. Ο νομοθέτης «νομοθετεί» με στόχο την προστασία όλων και, κυρίως, των «αδυνάτων», των ασθενέστερων. Η δικαστική και η πολιτική εξουσία ως δικλείδες της δημοκρατίας, είναι υποχρεωμένες να προασπίσουν αυτό που κάνει την κοινωνία των ανθρώπων να διαφέρει από αυτήν της ζούγκλας.

Η οικογένεια ως «μικρογραφία» της κοινωνίας μας, είναι το πρώτο στάδιο κοινωνικοποίησης του ατόμου. Μέσα από αυτήν τα παιδιά προσλαμβάνουν τις πρώτες «εικόνες», τα πρώτα ερεθίσματα που επηρεάζουν καθοριστικά το μέλλον τους. Το ήρεμο οικογενειακό περιβάλλον συντελεί θετικά στη διάπλαση μιας ισορροπημένης προσωπικότητας κατά την ενηλικίωση. Αντίθετα, τα άτομα που βιώνουν από μικρά τη βία, μεγαλώνοντας έχουν την τάση να γίνουν βίαια και αυτά(φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις).

Το σχολείο είναι ο δεύτερος παράγοντας στην ανάπτυξη του ατόμου. Εδώ ισχύει το «με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις»…

Τέλος οι παρέες… πολλές φορές παρεξηγημένος όρος, αλλά και εδώ ισχύει ότι οι «φιλικές» επιρροές παίζουν σημαντικό ρόλο ώστε να επιλέξει το άτομο σε ποια κοινωνία θέλει να ενταχθεί: σε αυτήν της ζούγκλας ή των ανθρώπων.

Το γυαλί του «καθρέφτη» της κοινωνίας μας έχει ραγίσει επικίνδυνα. Οι σκηνές βίας, στην τηλεόραση τον κινηματογράφο και όπου αλλού, εθίζουν τα αθώα παιδικά μάτια, που ωθούνται-διδάσκονται να θεωρούν αυτές τις συμπεριφορές ως φυσιολογικές.

Δεν είναι λοιπόν παράδοξο το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια αυξάνονται επικίνδυνα οι περιπτώσεις ανήλικων «παραβατικών», στις πορείες, στα συλλαλητήρια, στα γήπεδα, στα σχολεία, στις γειτονιές, εσχάτως στο μετρό της Αθήνας -οπουδήποτε, εν κατακλείδι, μπορεί να εφαρμοστεί ο νόμος της ζούγκλας, ο κόσμος της απανθρωπιάς. Αν στο σύστημα της α-νομίας, υπολογίσουμε τη «φτωχοποίηση» που υφίστανται τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες, την εισροή χιλιάδων ακόμα εισβολέων με διαφορετική «παιδεία» – κουλτούρα το λένε κάποιοι – οδεύουμε με μαθηματική ακρίβεια προς το χάος.

Μια κοινωνία ζούγκλα όπου επικρατεί ο ισχυρότερος με τα πολλά χρήματα, με ξύλο τραμπούκους και σφαίρες, μια κοινωνία χωρίς ηθικούς φραγμούς όπου ανθεί η σεξουαλική βία ή παρενόχληση, η απαξίωση του ανθρώπου από τους κάθε είδους «δυνάστες» κάθε ηλικίας. Όπως και να το θέσουμε οδεύουμε σε μια βίαιη κοινωνία όπου εξουσιάζει η βία! Και είναι πραγματικά οδυνηρό ότι στη χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες εικόνων που τις συνδέαμε με τις «συμμορίες του Σικάγο» ή των «γκέτο».

Θεωρώ ότι η λύση είναι απλή: η ολική επαναφορά στις αξίες και τα ιδεώδη του Γένους μας. Αν ξαναμάθουμε την ιστορία μας, την ορθόδοξη πίστη μας· αν διδαχθούμε από τα φωτεινά παραδείγματα που οδήγησαν αυτό τον Λαό να μεγαλουργήσει· αν αφήσουμε το «εγώ» και υιοθετήσουμε ξανά το «ΕΜΕΙΣ»· αν δείξουμε στα παιδιά μας ότι κάποιος πραγματικά νοιάζεται για αυτά· αν τους δώσουμε την πραγματική Αγάπη, πέρα από την υλική ευημερία των ημερών. 

Όλα αυτά θα πραγματοποιηθούν εάν «ξεμπροστιάσουμε» τα «καρκινώματα» της εποχής. Τους κάθε είδους υποκριτές, υποκινητές -δήθεν αναμορφωτές- των «ιδιαιτέρων» δικαιωμάτων, όπου και αν βρίσκονται. Τις «οπαδικές» και «παλαιοκοματικές» συμπεριφορές όλων εκείνων που κρύβονται στη «μάζα», στον οργισμένο όχλο, στους «επαγγελματίες» πατριδοκάπηλους, όλους εκείνους που κρύβουν τα «πάθη» τους πίσω από όσους προανέφερα.

Η βία από όπου και εάν προέρχεται δεν μπορεί να είναι αποδεκτή. Καταργεί την αξιοπρέπεια, την ανεξαρτησία, την ελευθερία, εξευτελίζει τον Άνθρωπο.

Ας αντισταθούμε λοιπόν, ας επανεκκινήσουμε και ας επαναφέρουμε την κοινωνία εκεί που πρέπει.

Ας ξαναγυρίσουμε αξιακά πίσω… στα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη για τα οποία επαναστάτησαν οι «τρελοί» πρόγονοί μας, προσβλέποντας σε ένα καλύτερο μέλλον. 

Ας θυμηθούμε ότι για τον Έλληνα η τιμή και ο σεβασμός στον συνάνθρωπο είναι ταυτόσημα με την ύπαρξή του.

Ίσως όταν καταφέρουμε να απαλείψουμε την βία σε όλα τα επίπεδα, εξασφαλίσουμε έναν όμορφο Βίο για όλους μας…

Διακόσια χρόνια μετά ας κάνουμε μια καινούργια επανάσταση…

Καθολικη επιστολή Ιακώβου, Αρχιμανδρίτου Επιφανίου Κ. Χατζηγιάγκου. Εισαγωγή-Χαιρετισμός

 

https://youtu.be/hzJmY_zSI_w

Καθολικη επιστολή Ιακώβου. Σειρά ομιλιών. Η ομιλία αυτή εκφωνήθηκε στον Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης στις 23. 11. 2014.

Όλο καρότο, καρότο, καρότο στην Τουρκία; του Σάββα Καλεντερίδη

Το 2020 ήταν μια από τις χειρότερες χρονιές των τελευταίων δεκαετιών όσον αφορά την εκδήλωση επιθετικότητας από την πλευρά της Τουρκίας απέναντι στην Κύπρο και την Ελλάδα.

Μερικές από τις επιθετικές και προκλητικές ενέργειες είναι οι εξής:

• Εισβολή και έρευνες από το «Μπαρμπαρός» στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας.
• Εισβολή και γεωτρήσεις από το πλωτό γεωτρύπανο «Γιαβούζ» στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας.
• Εισβολή και έρευνες από το «Ορούτς Ρέις» στην υφαλοκρηπίδα της Ελλάδας και της Κύπρου υπό τη συνοδεία δεκάδων φρεγατών και πυραυλάκατων του τα ουρκικού Πολεμικού Ναυτικού.
• Εισβολή Ερντογάν στην περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου.
• Πολλαπλές αναφορές για τα δικαιώματα της Τουρκίας στη «Γαλάζια Πατρίδα».
• Πολλαπλές αναφορές για τα δικαιώματα της Τουρκίας στην περιοχή του τουρκολυβικού μνημονίου.
• Σωρεία NAVTEX και δηλώσεις επισήμων για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του βορείου Αιγαίου και των Δωδεκανήσου.
• Απόπειρα κατάληψης της συνοριακής πύλης στις Καστανιές του Έβρου με αλλοδαπούς μουσουλμάνους και στη συνέχεια εισβολής στην Ελλάδα 800.000 αλλοδαπών με στόχο τη δημογραφική αλλοίωση του νομού Έβρου.
• Οργανωμένη από το τουρκικό κράτος διακίνηση αλλοδαπών μουσουλμάνων με τελευταίο παράδειγμα το γραφείο ταξιδίων «Η Τουρκία» που μετέφερε Σομαλούς με αεροσκάφη της κρατικής ΤΗΥ από το Μογκατίσου στη Σμύρνη και από ’κει στην Ελλάδα.
• Δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων για ανάγκη αναθεώρησης της Συνθήκης της Λοζάνης.
• Δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων για «18 νησιά του Αιγαίου που είναι τουρκικά».
• Δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων για παραδοσιακά δικαιώματα της Τουρκίας στα Δωδεκάνησα.

Τα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω ήταν μόνο οι κυριότερες προκλήσεις της Άγκυρας, με σοβαρότερη –κατά την ταπεινή μου άποψη– την απόπειρα κατάληψης της συνοριακής πύλης στις Καστανιές του Έβρου, αφού, σύμφωνα με άρθρο σοβαρού Τούρκου ακαδημαϊκού, το σχέδιο προέβλεπε την εισβολή σε πρώτη φάση 800.000 μουσουλμάνων και σε επόμενες φάσεις –αφού πλέον ο Έβρος θα ήταν «μουσουλμανικός» και η συνοριακή πύλη υπό κατάληψη– εισβολή στην Ελλάδα και εκείθεν στην Ευρώπη 10 εκατομμυρίων μουσουλμάνων. Σχέδιο το οποίο έχει εξυφάνει η Τουρκία από κοινού με το Ιράν.

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, του Σάββα Καλεντερίδη

Κυρίως τα τελευταία δύο χρόνια η Τουρκία ζει το νεοοθωμανικό της όνειρο, άλλοτε δημιουργώντας στρατιωτικές βάσεις και αποικιοποιώντας φιλικές προς αυτήν μουσουλμανικές χώρες, άλλοτε εισβάλλοντας σε ξένες χώρες με το στρατό της και με τρομοκράτες τζιχαντιστές, άλλοτε υπογράφοντας εντελώς παράλογες και παράνομες συμφωνίες οριοθέτησης και άλλοτε εισβάλλοντας στην υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ ξένων χωρών.

Αυτή η υπερέκταση και υπερέκθεση της Τουρκίας, ευνοήθηκε κυρίως από τρεις εξωγενείς παράγοντες.

Ο ένας ήταν η μείωση σε μεγάλο βαθμό της ΕΝΕΡΓΟΥ παρουσίας των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, σε συνδυασμό με την τουλάχιστον… περίεργη σχέση που είχε αναπτύξει ο μέχρι σήμερα πρόεδρος των ΗΠΑ με τον Ερντογάν αλλά και με τον Πούτιν. Σχέση που έφθασε μέχρι το σημείο να προδώσει όχι μόνο τους Κούρδους αλλά και τα ίδια τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή, προς χάριν της Τουρκίας και της Ρωσίας.

Ο δεύτερος παράγοντας ήταν η αμέριστη οικονομική, πολιτική και επικοινωνιακή, κυρίως μέσω του Al Jazeera, υποστήριξη που παρείχε το Κατάρ στο νεοοθωμανικό εγχείρημα του Ερντογάν, σε όλα τα μέτωπα που άνοιξε στον περίγυρό της η Τουρκία, σε συνεργασία με την Μουσουλμανική Αδελφότητα.

Ο τρίτος παράγοντας, κυρίως σε ό,τι αφορά την επιθετική πολιτική που εκδήλωσε η Τουρκία στην ΑΟΖ της Κύπρου και την υφαλοκρηπίδα της Ελλάδας, ήταν το πάγωμα των γεωτρήσεων και η προσωρινή αποχώρηση των ενεργειακών γιγάντων –EXXON/MOBIL, TOTAL, ENI– από την ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, λόγω της κρίσης στον πετρελαϊκό τομέα, κρίση που επιδεινώθηκε με την εμφάνιση του κορωνοϊού και της επακολουθήσασας πανδημίας.

Όλοι οι παραπάνω παράγοντες, δημιούργησαν ένα εξαιρετικά ευνοϊκό περιβάλλον για την Τουρκία, που βρήκε το πεδίο ελεύθερο και έπαιζε όπως ήθελε τα νεοοθωμανικά της παιχνίδια. 

Μεσον. Ὄρθ. Θ. Λειτ.Τῶν Ἁγίων Άθανασίου τοῦ Μεγάλου καὶ Κυρίλλου Πατριαρχῶν Άλεξαδρείας.

https://youtu.be/rDGJ4U6WhcQ

Ἱερά μονή Ὁσίου Δαυίδ.Ζωντανή μετάδοση απὸ το Ἱερό παρεκκλήσιο τῶν Ἁγίων Άθανασίου τοῦ Μεγάλου καὶ Κυρίλλου Πατριαρχῶν Άλεξαδρείας.

 

Η ΛΕΠΡΑ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

«᾿Ηπήντησαν αὐτῷ (=τῷ Χριστῷ) δέκα λεπροὶ ἄνδρες» (Λουκ. 17,12)

ΗΤΑΝ κάποτε ἐποχή, ἀγαπητοί μου, ποὺ δὲν ὑ­πῆρχε ἀσθένεια. Καὶ δὲν ὑπῆρχε, δι­ότι δὲν ὑπῆρχε μικρόβιο.

Ἅγ. Δημήτριος Θεσσαλονίκης: καὶ ὅμως, τελικά, δὲν κολλάει…

Πρωτοπρεσβύτερος π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος

Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πατρῶν

τηλ. 6945-377621,  agotsopo@gmail.com

  Πάτρα  16.1.2021

Ἀντίθετα πρὸς  τὰ κρατικὰ καὶ παρακρατικὰ fake news.

 

 

Ὅλο τὸ ἀντίχριστο διαπλεκόμενο σύστημα πολιτικῶν καὶ μεγαλο-δημοσιογράφων συνεπικουρούμενο ἀπὸ μερίδα πολυπροβαλλόμενων εἰδικῶν καὶ “εἰδικῶν” συναγωνίζονται μὲ κάθε τρόπο, ἀκόμα καὶ μὲ ψευδὴ καὶ κατασκευασμένα στοιχεῖα νὰ ἐνοχοποιήσουν τὴν Ὀρθόδοξη Θ. Λατρεία ὡς αἰτία τῆς διασπορᾶς τῆς πανδημίας.

Εὔστοχα σημείωσε ὁ Μητροπολίτης Χὸνγκ Κὸνγκ Νεκτάριος: «Φανταστεῖτε αὐτὸ ποὺ ἔκαναν τὰ τηλεοπτικὰ κανάλια καὶ ἐφημερίδες[1] μὲ τὴ δημοσίευση ψευδῶν βίντεο καὶ φωτογραφιῶν γιὰ τὸν ἑορτασμὸ τῶν Θεοφανείων, νὰ τὸ εἶχαν κάνει γιὰ κάποια Ἑβραϊκὴ ἢ Μουσουλμανικὴ ἑορτή... Θὰ εἶχαν ξεσηκωθεῖ τὰ Ἑβραϊκὰ λόμπυ μέχρι τὸν Ἄλφα τοῦ Κενταύρου, οἱ δὲ Μουσουλμᾶνοι θὰ εἶχαν ξεκινήσει ἐκτεταμένο πρόγραμμα περιτομῶν σὲ ὅλη τὴν χώρα... Δὲν περιγράφω ἄλλο...»[2].

Ανοικτή Επιστολή - Προς τήν Αγία και Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, π. Στυλιανού Εμμ. Καρπαθίου Θεολόγου Ψυχιάτρου, Δρ Βιοηθικής Πανεπιστημίου Αθηνών

                            Φοβού τους Δαναούς

                                                                                        και δώρα φέροντας[i]

Αγιοι Αρχιερείς˙

Το πολυθρύλητο εμβόλιο, κατά του ιού sars-cov-2, άρχισε ήδη να εφαρμόζεται στον ελληνικό πληθυσμό και, γενικώτερα, στην Ευρωπαϊκή Ενωση, από την 27-12-2020, με ‘’επικές’’ διακηρύξεις των πολιτικών ηγετών. 

Η επιχείρηση εμβολιασμού με την ψευδώνυμη επωνυμία ‘’Ελευθερία’’, προσβλητική για το ίδιο το νόημα της λέξης ελευθερία, ξεκίνησε και φιλοδοξεί να κτίσει σινικό τείχος ‘’ανοσίας αγέλης’’, κατά του κορωνοιού.

Την παράδοση της σκυτάλης, από την παραφιλολογία περί του κορωνοϊού, παρέλαβε ήδη νέα προπαγάνδα, για την αποδοχή του νεόδμητου εμβολίου, το οποίο παρασκευάσθηκε με τεχνολογία, που εγείρει τεράστια ηθικά διλήμματα.

Η ιστορία του εμβολιασμού υπερβαίνει τις δύο εκατονταετίες. Ξεκίνησε με τον  Edward Jenner, τέκνο ιερέως, ο οποίος είχε βαθειά χριστιανική συνείδηση, και έφθασε με την παρατηρητικότητά του στο πρώτο επιτυχές πείραμα κατά της δαμαλίτιδος, στις 14 Μαρτίου 1796. Από εκεί προήλθε και η ξενόγλωσση ονομασίατων εμβολίων ως vaccination (αγγλ.), vaccine (γαλλ.) вакцина (ρωσσ.), καθ’όσον στην λατινική γλώσσα η λέξη vacca σημαίνει την θήλεια βού, δηλαδή την δάμαλι, από το νόσημα της οποίας προέκυψαν τα εμβόλια.

Ακολούθησε ο Louis Jean Pasteur, πιστός Χριστιανός και αυτός καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής του, ο οποίος αποκλήθηκε πατέρας της μικροβιολογίας και της ανοσολογίας, δημιούργησε δε το πρώτο εμβόλιο κατά τη λύσσας, στην δεκαετία του 1880. 

Ο σκοπός των εμβολίων είναι η ευαισθητοποίηση του ανοσοποιητικού συστήματος, με την είσοδο στον οργανισμό, ενός αδρανοποιημένου ή νεκρού νοσογόνου παράγοντα. Με την διαδικασία αυτή, το ανοσοποιητικό σύστημα παράγει, αφ’ένός μεν αντισώματα για να καταστρέψει τον παράγοντα αυτόν, αφ’ετέρου δε αποκτά μνήμη, ώστε αν τον συναντήσει αργότερα, με μια ενδεχόμενη επαναμόλυνση, να τον αναγνωρίσει και να να δράσει και πάλι καταστρεπτικά εναντίον του.

Μέσα, όμως, στον παροξυσμό της ερευνητικής γενετικής μηχανής, ο άνθρωπος δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει ακόμα και αθέμιτες διαδικασίες, με την αιτιολογία, ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Έτσι, φθάσαμε στο σημείο να χρησιμοποιούνται ανθρώπινα κύτταρα εκτρωμένων εμβρύων, για την πειραματική προεργασία παραγωγής εμβολίων, με την επίφαση της σωτηρίας της ανθρωπότητας. 

Τα εμβόλια, κατά του sars-cov-2 των φαρμακευτικών εταιριών, που προωθούνται σήμερα με γρήγορους ρυθμούς και ανερμήνευτη επιμονή για ανθρώπινη χρήση, προέρχονται από την παραπάνω ανθρωποκτόνο διαδικασία.

Αντιθέτως, την ίδια στιγμή υπάρχουν άλλες εμβολιαστικές δυνατότητες, που στηρίζονται στον κλασσικό και ηθικά άμεμπτο τρόπο, τον οποίο η ίδια η φύση μας δίδαξε, χωρίς να προσβάλλεται η ιερότητα του αδιαπραγμάτευτου αγαθού της ανθρώπινης ζωής, οι οποίες, όμως, είναι προκλητικά παραθεωρημένες από τις κρατικές εξουσίες.

“Η ηττημένη Ελλάδα σε Διερευνητικές ακρωτηριασμού μέσω Χάγης”

Γράφει ο Γιώργος Ρωμανός

Συγγραφέας Αναλυτής, Ιστορικός ερευνητής

Οι Διερευνητικές μεταξύ Ελλάδος – Τουρκίας, στις 25 Ιανουαρίου, 2021, αποτελούν πιστοποίηση της μακροχρόνιας ήττας που υπέστη η χώρας μας από την Τουρκία. Ήττα που επισφραγίστηκε με την τελευταία εξάμηνο πολιορκία-ασυδοσία των Τούρκων σε αέρα και θάλασσα σε Αιγαίο, Ανατολική Μεσόγειο, και με την κατάκτηση της Αμμοχώστου, επιβάλλοντας τον Αττίλα ΙΙΙ.

Οι Διερευνητικές ήταν αποτέλεσμα έντονων πιέσεων των ΗΠΑ της Γερμανίας, αλλά και της μη στήριξης της Ελλάδος από την ΕΕ στο θέμα των Κυρώσεων. Αποτελεί κοινό μυστικό όσα επιβεβαίωσε με το γνωστό τουρκικό πολιτικό θράσος ο κ. Μεβλούτ Τσαβούσογλου λέγοντας, ότι «οι ΗΠΑ και η Γερμανία, προειδοποίησαν την Ελλάδα να ξεκινήσει διερευνητικές συνομιλίες το συντομότερο δυνατόν». Την δήλωση δεν διέψευσε, ως όφειλε, η ελληνική κυβέρνηση, καθώς η λέξη «προειδοποίησαν» περικλείει απειλή εκ μέρους των ΗΠΑ και της Γερμανίας, την οποία επιβεβαιώνουν τα γεγονότα. 

Οι ΗΠΑ, η Ιταλία και οι εταιρείες τους που εκμεταλλεύονται τα κοιτάσματα δεν νοιάζονται εάν αυτά βρίσκονται σε θαλάσσια οικόπεδα-ΑΟΖ της εθνικής κυριαρχίας Ελλάδος, Κύπρου ή αν τα καταπατά η Τουρκία. Τους αρκεί τα οικόπεδα να ανήκουν σε χώρα που ελέγχει το ΝΑΤΟ, αδιάφορο σε ποια.

Τις μυστικές αυτές συνομιλίες και χωρίς τηρούμενα πρακτικά ο κ. Μητσοτάκης τις ανέθεσε σε αμφιλεγόμενα άτομα του προσωπικού του πολιτικού περιβάλλοντος, τον κ. Αποστολίδη και την κ Σουρανή. Σαν να μην έχει η χώρα μας έμπειρους Διπλωμάτες! Και πάλι, όπως και με την καταστροφική «Συμφωνία των Πρεσπών», έχουμε μυστική διπλωματία κατά την οποία μία μικρή ομάδα ατόμων θα αποφασίσει να παραχωρήσει ή όχι ευχόμεθα, εθνική κυριαρχία της Ελλάδος. 

Οι (δήθεν) κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας δεν επιβλήθηκαν, γιατί αυτό επιδίωξε η ΕΕ και φανατικά ο κ. Μητσοτάκης, ο οποίος πριν την Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, 1ης Οκτωβρίου 2020, δήλωνε κατ’ επανάληψη, ότι «οι κυρώσεις δεν είναι αυτοσκοπός». Το ίδιο επανέλαβε πεισματικά ο ίδιος, ο κυβερνητικός εκπρόσωπός του, και ο αναπληρωτής ΥπΕξ κ. Βαρβιτσιώτης, πριν από την Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, στις 10-11 Δεκεμβρίου 2020. 

Κατόπιν αυτού του σκληρού προσωπικού αγώνα που έδωσε ο κ. Μητσοτάκης, ώστε να μην επιβληθούν κυρώσεις στην Τουρκία δεν αποτελεί έκπληξη το ότι ο Πορτογάλος πρωθυπουργός κ. Κόστα υποδεχόμενος στις 11 Ιανουαρίου, 2021, στο πρωθυπουργικό Μέγαρο της Λισαβόνας, τον Έλληνα πρωθυπουργό ξεκαθάρισε ότι: «στόχος της πορτογαλικής προεδρίας της ΕΕ είναι τον Μάρτιο στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο να έχει αλλάξει το κλίμα και η συζήτηση για τις ευρωτουρκικές σχέσεις να μην γίνει στη βάση της επιβολής κυρώσεων αλλά μιας άλλης ατζέντας και σχέσης με την Τουρκία.»

Σε αυτούς που ευνούχισαν τον Εθνικό δυναμισμό με υπογραφές ντροπής κάτω από “Μαδρίτες”

 του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η συζήτηση στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή για το νομοσχέδιο του υπουργείου Εθνικής Άμυνας που περιλαμβάνει τις συμβάσεις για την απόκτηση των 18 μαχητικών Rafale, επί της ουσίας δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί και οι εκπρόσωποι της ΝΔ και του ΚΙΝΑΛ (πρώην ΠΑΣΟΚ και έχει σημασία να το λέμε αυτό), συνεπικουρούμενοι από τα υποστηρικτικά ΜΜΕ, έσπευσαν ήδη να επενδύσουν πολιτικά στο ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ και ΑΝΑΓΚΑΙΟ της θετικής τους ψήφου…

Καλό το θέατρο, καλή η υποκρισία και άκρως ενδιαφέροντες οι ανέξοδοι λεονταρισμοί. Αλλά επειδή σε αυτόν τον τόπο κύριοι δεν έχουμε όλοι μας κοντή μνήμη, καλό θα είναι να πούμε γι’ ακόμη μια φορά τα πράγματα με το όνομά τους. Και οφείλουμε να το κάνουμε, διότι το τίμημα που πληρώνει ακόμη και σήμερα η πατρίδα μας, η οποία έφτασε να απειλείται ευθέως με γεωπολιτικό ακρωτηρισμό, δεν σχετίζεται με κανενός είδους πολιτική απροθυμία να επικυρωθούν συμβάσεις προμηθειών για οπλικά συστήματα. Άλλωστε οι Τσοχατζόπουλοι και το λοιπό πολιτικό και διαμεσολαβητικό σκυλολόι, υπήρξαν δημιούργημα που προέκυψε από το πλεόνασμα αυτής της πολιτικής προθυμίας.

Επομένως το πατριωτικό συναίσθημα και η στάση ευθύνης απέναντι στην πατρίδα, δεν εξαντλείται σε υποκριτικούς πανηγυρισμούς την ώρα που λαμβάνονται οι αποφάσεις για την υλοποίηση των απαραίτητων κατά τα λοιπά εξοπλιστικών προγραμμάτων. Είναι μια υποχρέωση πολύ πιο σύνθετη και μόνο ως τέτοια οφείλουμε να την αξιολογήσουμε…

Είναι μια ευθύνη που επεκτείνεται μοιραία στην ανάγκη διαμόρφωσης της απαραίτητης εθνικής στρατηγικής η οποία θα πρέπει να οχυρώνει πολλαπλά την αποτελεσματικότητα του συνόλου των πολιτικών και αμυντικών μηχανισμών, στην υπεράσπιση της Εθνικής μας κυριαρχίας…

Είναι μια υπεύθυνα εθνική στάση που θα πρέπει να επιβεβαιώνεται καθημερινά στο γήπεδο της μαχόμενης Διπλωματίας, αλλά και στην επικαιροποίηση μιας απολύτως στοχευμένης και εθνοκεντρικά προσανατολισμένης Εξωτερικής πολιτικής ικανής να υπερασπίζεται αποτελεσματικά και έναντι πάντων τα αυτονόητα…

Κυρίως όμως, είναι μια τεράστια ευθύνη, ο βαθμός συνειδητοποίησης της οποίας κρίνεται τελικά, εκείνη την ΜΟΝΑΔΙΚΗ στιγμή, που θα πρέπει να ληφθούν οι δύσκολες αποφάσεις, όταν τα πάντα θα συνηγορούν πως θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν αυτοί οι εξοπλισμοί για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας και της εθνικής μας αξιοπρέπειας.

Σε όσους λοιπόν έσπευσαν να μετατρέψουν την συζήτηση στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή σε πλυντήριο σοβαρότατων εθνικών ανομημάτων, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε την συλλογική τους ευθύνη για όλα όσα έχουν προηγηθεί και έχουν επιδεινώσει δραματικά την θέση της χώρας.

Τα εγκλήματα που έχουν προηγηθεί έχουν ονοματεπώνυμο.

Ονοματεπώνυμα φιγουράρουν κάτω από ταπεινωτικά πρωτόκολλα και συμφωνίες που υπεγράφησαν διαχρονικά και αλυσοδένουν την χώρα.

Με ονοματεπώνυμα επισφραγίζονται καταστροφικοί χειρισμοί στην λογική των οποίων επιμένει να βαδίζει η πολιτική ελίτ (και όχι μονάχα η κυβέρνηση) του τόπου, και μάλιστα σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή που όλοι επείγονται να κλείσουν την μεγάλη γεωπολιτική εκκρεμότητα της ΝΑ Μεσογείου.

Με παραχωρήσεις ελληνικής κυριαρχίας και δικαιωμάτων ξεκινούν οι συνομιλίες Ελλάδας-Τουρκίας

Η κυβέρνηση Ερντογάν απέστειλε προφορικώς στην Αθήνα την πολυδιαφημισμένη και πολλαπλώς αναμενόμενη πρόσκληση επανάληψης του ελληνοτουρκικού διαλόγου.

Προηγουμένως, η Άγκυρα έχει επιχειρήσει μια θεαματική κυβίστηση στις σχέσεις της με την ΕΕ, σπεύδοντας όμως να κατηγορήσει ευθέως την Ελλάδα, Κύπρο και Γαλλία ότι δημιουργούν «τεχνητό πρόβλημα», παρεμποδίζοντας την ομαλοποίηση των σχέσεων  ΕΕ-Τουρκίας.

 

Καθολικη επιστολή Ιακώβου, σειρά ομιλιών Αρχιμανδρίτου Επιφανίου Κ. Χατζηγιάγκου. Εισαγωγική Ομιλία.

https://youtu.be/sa6BpbsnF70

Η ομιλία αυτή εκφωνήθηκε στον Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης στις 16.11.2014.

Αυτό είναι το πιστοποιητικό-«διαβατήριο» που ζητάει η κυβέρνηση να υιοθετήσει η ΕΕ - Αλλιώς δεν ταξιδεύεις! (φώτο)

 Ο Έλληνας πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, πιέζει (!) την Κομισιόν να υιοθετήσει ένα πιστοποιητικό εμβολιασμού, ώστε να μπορούν να ταξιδέψουν οι πολίτες, όσοι δεν το έχουν αυτό... τότε πολύ απλά δεν θα μπορούν να μπαίνουν σε αεροπλάνα, τρένα, πλοία κτλ. 

Την αποκάλυψη την έκανε το Politico και την διαβάσατε μέσα από το pronews.gr και πρόκειται για ένα από τα βασικά μέτρα που προτείνουν οι οπαδοί του «Great Reset», που όπως σας έχουμε αποκαλύψει ο Μητσοτάκης το είχε σε περίοπτη θέση στο γραφείο του. 

Στην παρακάτω φωτογραφία μπορούμε να δούμε τα στοιχεία που θα έχει το πιστοποιητικό εμβολιασμού, τ' οποίο θα λειτουργεί ουσιαστικά ως διαβατήριο, καθώς χωρίς αυτό δεν θα μπορείς να ταξιδέψεις. 

Πρώτη αιτία θανάτου παγκοσμίως οι εκτρώσεις! 73 εκ. κατεγράφησαν το 2019 σύμφωνα με το ιατρικό περιοδικό The Lancet!

Το έτος 2019, η έκτρωση ήταν η κυριότερη αιτία θανάτου παγκοσμίως, υπολογίζοντας πως τέθηκε τέλος στη ζωή 73,3 εκ. αγέννητων παιδιών.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εκτιμά πως το έτος 2020 σημειώθηκαν περίπου 55,4 εκ. θάνατοι παγκοσμίως από διαφορετικές αιτίες εκτός της άμβλωσης. Η ισχαιμική καρδιοπάθεια ήταν υπεύθυνη για 8.9 εκ. θανάτους, τα εγκεφαλικά επεισόδια προκάλεσαν 6,1 εκ. θανάτους, η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια αντιστοιχεί σε 3,3 εκ. θανάτους και οι μικρότερες αναπνευστικές λοιμώξεις προκάλεσαν 2,6 εκ. θανάτους. Θάνατοι από νεογνικές παθήσεις μετά τον τοκετό οδήγησαν σε 2 εκ. θανάτους, 1,2 εκ. λιγότεροι θάνατοι από το έτος 2000.

Μια έρευνα η οποία δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Γενικής Ιατρικής The Lancet εκτιμά πως 73,3 εκ. εκτρώσεις πραγματοποιήθηκαν το έτος 2019.

Νέα έρευνα για τον Μητροπολίτη Μόρφου από ένα υπάλληλο (εισαγγελέα) του Κυπριακού Ψευτορωμαίικου

Η κυπριακή αστυνομία επεκτείνει την έρευνά της για ενδεχόμενη παραβίαση των διαταγμάτων περί λοιμοκάθαρσης αλλά και του Ποινικού Κώδικα, μετά την πορεία και τον καθαγιασμό των υδάτων στον ποταμό Καρκώτη από τον Μεγάλο Ιεράρχη της Κύπρου Μόρφου Νεόφυτο και από τον λαό της Κύπρου.
                   

Ο κόσμος καίγεται και ο κ. Μόσιαλος το αντιχριστιανικό… βιολί του!

Tι δεν θα μπορούσε με τίποτα να λείπει από τα δημόσια δρώμενα, μετά από μια μεγάλη εορτή της Ορθοδοξίας; 

 

Μα φυσικά μια τοποθέτηση του κ. Μόσιαλου κατά της Θείας Κοινωνίας! 

Θα μπορούσαμε να πούμε πως στον καιρό της πανδημίας, τείνει να γίνει πλέον… έθιμο!

Φαίνεται πως ο κ. Μόσιαλος συνεχίζει ακάθεκτος με κάθε ευκαιρία που του δίνεται, να αποκαλύπτει την εμπάθεια που τον διακατέχει απέναντι στο Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας, επανερχόμενος ξανά και ξανά στο θέμα, σαν κολλημένη βελόνα στο πικάπ.

Αυτή τη φορά διάλεξε να εκφράσει τα… φιλοχριστιανικά του αισθήματα μέσω μιας ανάρτησης στα social media. Ένα κείμενο που βρίθει ανακριβειών και πλήρους άγνοιας της Ορθόδοξης Χριστιανικής διδασκαλίας.

Πρώτα ο Θεός... του Θεόφιλου Πουταχίδη

Στην εκπομπή του καναλιού ΣΚΑΪ «Οι αταίριαστοι» στις 31/12/2020, ο δημοσιογράφος Χρήστος Κούτρας σε μια αποστροφή του λόγου του για το εμβόλιο εναντίον του Sars-Cov-2 ένιωσε την ανάγκη να διορθώσει τον εαυτό του, γιατί εν τη ρύμη του λόγου ανάφερε το γνωστό: «πρώτα ο Θεός». Είπε: «όπως έχουν τα πράγματα τώρα» η σωστή σειρά είναι «πρώτα η επιστήμη και μετά ο Θεός».

Η θέση αυτή, βέβαια, είναι εγγενώς παράλογη ως πεποίθηση. Εάν κάποιος είναι άθεος η πρόταση δεν έχει νόημα, αφού εμπεριέχει αξιολογική κατάταξη δύο πραγμάτων εκ των οποίων το ένα – υποκειμενικά – δεν υφίσταται. Εάν πάλι πιστεύει στον Θεό, είναι ανυπόστατη εκ των πραγμάτων, αφού εξορισμού ο Θεός σε κάθε θρησκεία είναι ανώτερος από τον άνθρωπο και τα επιτεύγματά του.

Η πρόταση «πρώτα η επιστήμη και μετά ο Θεός», λοιπόν, έχει λογικό νόημα μόνο σε μία περίπτωση: όταν εκφέρεται από κάποιον άθεο ή αντίθεο ως προτροπή, σύσταση ή ακόμα και εντολή προς κάποιους άλλους που πιστεύουν στον Θεό. Με άλλα λόγια, δηλαδή, λέει ο άθεος ή ο αντίθεος στους πιστούς: «Ακούστε, αυτά που πιστεύετε να τα ξεχάσετε. Έτσι έχει το πράγμα: πρώτα ο άνθρωπος και τα επιτεύγματά του και ύστερα ο Θεός σας».

Από την εποχή του λεγόμενου «διαφωτισμού» έως τις μέρες μας, αυτό προπαγανδίζεται ως κάτι προοδευτικό. Ουσιαστικά, βέβαια, μας γυρίζει πίσω. Πόσο πίσω όμως; Προ Χριστού, οπωσδήποτε, αφού ακυρώνει, για παράδειγμα, τη ρήση των Αποστόλων μπροστά στο συνέδριο των Αρχιερέων: «αποκριθείς δε Πέτρος και οι απόστολοι είπον· πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις» (Πραξ. 5,29). Μήπως, όμως, μας πάει πίσω κι από αυτόν τον Σωκράτη; Στην περίφημη απολογία του το ίδιο είπε κι αυτός: «Εγώ υμάς, ω άνδρες Αθηναίοι, ασπάζομαι μεν και φιλώ, πείσομαι δε μάλλον τω θεώ ή υμίν» (Πλάτων, Απολογία Σωκράτους 29d). Μήπως ακόμα πιο πίσω; Πριν κι από την Παλαιά Διαθήκη και τους ψαλμούς του Δαβίδ; Γράφει ο Προφητάνακτας: «αγαθόν πεποιθέναι επί Κύριον ή πεποιθέναι επ᾿ άνθρωπον· αγαθόν ελπίζειν επί Κύριον ή ελπίζειν επ᾿ άρχουσι» (Ψαλ. 117,8-9).

Όποιος εντοπίσει κάπου την αποκατάσταση της αλήθειας, κερδίζει!!!

Διαστάσεις φαίνεται πως λαμβάνει το ζήτημα της παραπληροφόρησης από τα ΜΜΕ σχετικά με τον φετινό εορτασμό των Θεοφανείων καθώς, μετά από το βίντεο που εμφανίστηκε προχθές σε δελτία ειδήσεων των τηλεοπτικών καναλιών ΣΚΑΪ, Alpha και Star, το οποίο προκάλεσε την οργή των κατοίκων του νησιού οι οποίοι κατηγορήθηκαν ως ανεύθυνοι. 

Αξίζει να σημειωθεί ότι και η Εφημερίδα των Συντακτών δημοσίευσε παλιότερες εικόνες αγιασμού ως φετινές, όπως καταγγέλλει η Μητρόπολη Αιτωλίας με ανακοίνωσή της την οποία παραθέτουμε παρακάτω προς ενημέρωσή σας. Σύμφωνα με την Μητρόπολη, στο φύλλο της εφημερίδας με ημερομηνία 07.01.2021, “παρατίθεται φωτογραφία από Τελετή Καταδύσεως Τιμίου Σταυρού στον ποταμό Αχελώο και ιδιαίτερα στην τεχνητή λίμνη του Στράτου Αιτωλοακαρνανίας”, η οποία συνοδεύεται μάλιστα από επικριτικά σχόλια για την μη χρήση μάσκας από τους παρευρισκόμενους . 

Το ερώτημα που αβίαστα τίθεται είναι πώς είναι δυνατόν και τα τρία μεγάλα κανάλια να παίζουν ταυτόχρονα το ίδιο βίντεο; Ποια ήταν αυτή η κοινή πηγή η οποία χρησιμοποίησε μεθόδους Γκαίμπελς; Ενώ η τελετή η οποία ΔΕΝ πραγματοποιήθηκε ποτέ κατά τη φετινή χρονιά, συνοδευόταν από λεζάντα, με το ειρωνικό σχόλιο «σε αγιασμένο… συνωστισμό», και ότι «Όποιος εντοπίσει κάποιον να φοράει μάσκα κερδίζει!». 

1) Όταν μιλούν για "συνωστισμό" πώς ακριβώς τον ορίζουν; Ποιος και πώς αποφασίζει τι είναι "συνωστισμός" και τι δεν είναι; 

2) Προς τι η εμμονή για χρήση της μάσκας; Όταν: 

α) δεν υπάρχει καμία επιστημονική μελέτη που να δείχνει ότι προσφέρει κάτι, ειδικά σε ανοικτούς χώρους 

β) Πολλοί ειδικοί (Μαρτσάκης, Φαρσαλινός κλπ) θεωρούν την χρήση της σε ανοικτό χώρο κατά λέξη ΗΛΙΘΙΑ 

γ) Είναι βλαπτική για την αναπνοή μας, αλλά και για την διαπροσωπική επαφή μας και την αξιοπρέπειά μας. 

Αναζητούμε μία απάντηση στα ερωτήματα αυτά… 

Παράλληλα απαιτούμε την άμεση Παρέμβαση του ΕΣΡ ώστε να διασφαλιστεί ο πλουραλισμός στην ενημέρωση των πολιτών και να εκλείψουν φαινόμενα μονοφωνικής ενημέρωσης» και ΝΑ ΛΗΦΘΕΊ κάθε αναγκαίο μέτρο, όπως να απευθύνει οδηγίες, συστάσεις, υποδείξεις, και να προβεί στους επιβεβλημένους ελέγχους για την εκ μέρους τους τήρηση της νομοθεσίας και να επιβάλει τις προβλεπόμενες διοικητικές κυρώσεις και μέτρα».

Οι εθνομηδενιστικές ελίτ με αβυσσαλέο μίσος βήμα βήμα καταστρέφουν το ελληνικό έθνος

Του Γιώργου Καραμπελιά

Γνωρίζουμε πως η ανισομετρία μεταξύ έθνους και κράτους στην Ελλάδα –το γεγονός δηλαδή ότι το ελληνικό Έθνος, τουλάχιστον μέχρι σχετικά πρόσφατα, υπερέβαινε τις διαστάσεις του κράτους– δεν είχε επιτρέψει ποτέ στο παρελθόν την πλήρη σύμπτωση έθνους και κράτους. Και παρότι οι Κύπριοι αγωνιστές δάκρυζαν όταν έψαλλαν το «σκέπασε μάνα σκέπασε», αυτή τους συμπεριφέρθηκε μάλλον σαν μητριά που απόδιωχνε τα παιδιά της. 

Οι ελίτ του ελλαδικού κράτους, στην πλειοψηφία τους, ιδιαίτερα κατά τα πρώτα 80 ή 90 χρόνια της ιστορίας του, προσπαθούσαν διαρκώς να ανακόψουν τη βούληση του εθνικού σώματος για δημιουργία ενός ενιαίου ελληνικού κράτους που να περιλαμβάνει το σύνολο του έθνους. Πράγμα που έκαναν είτε κάτω από τη μόνιμη πίεση των μεγάλων δυνάμεων που επιθυμούσαν μια μικρή Ελλάδα άθυρμα στα χέρια τους είτε διότι είχαν ενστερνιστεί και οι ίδιοι την ίδια ιδεολογία –«η μικρά άλλα τίμιος Ελλάδα–  είτε, συνηθέστερα, και για τα δύο μαζί. Αυτό το γεγονός θα μεταβάλει την υπαρκτή ήδη επί τουρκοκρατίας διαφοροποίηση των ανώτερων τάξεων και των ελίτ,  με το λαϊκό σώμα σε αντίθεση μεταξύ κράτους και έθνους.

 

Εξ ου και η γελοιότης του σχήματος που προωθούν οι εθνοαποδομητές πως «είναι το κράτος που συγκρότησε  το έθνος», όχι μόνο διότι το έθνος προϋπήρχε κατά χιλιετίες  του νεοελληνικού κράτους, αλλά και διότι το κράτος, αντίθετα, προσπαθούσε να συρρικνώσει το έθνος στα δικά του μέτρα και μεγέθη. Ο πρώτος που θα δοκιμάσει να άρει αυτή την ανισορροπία, εν μέρει επιτυχώς, υπήρξε ο Ελευθέριος Βενιζέλος που είχε αναδειχθεί μέσα από την επανάσταση ενός τμήματος του αλύτρωτου ελληνισμού, πέραν του ελλαδικού Κράτους – της Κρήτης, η οποία εξεβίασε κυριολεκτικώς την ένταξή της στο ελληνικό κράτος. Ο Βενιζέλος ερχόταν από έξω, γι’ αυτό και θα επιχειρήσει μιαν αντίστροφη κίνηση, να φέρει το κράτος στα μέτρα του έθνους.

Εν τέλει, αυτή η αντίθεση ανάμεσα στο ευρύτερο έθνος και τον στενό ελλαδισμό των κρατικών ελίτ–συσπειρωμένων γύρω από τον βασιλιά Κωνσταντίνο– θα οδηγήσει και στην πρώτη μεγάλη εμφύλια διαμάχη, από το 1915 έως το 1923, η οποία τελικά και θα οδηγήσει στη βίαιη συρρίκνωση του έθνους ώστε να προσαρμοστεί στα μεγέθη του κράτους, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή.

Το 1922, η σύμπτωση έθνους και κράτους –εκτός από την Κύπρο, τη Βόρεια Ήπειρο–, θα ολοκληρωθεί με την οριστική απώλεια της Μικράς Ασίας και της Κωνσταντινούπολης. Εν συνεχεία, καθώς οι Έλληνες θα έχουν χάσει κάθε μεγάλο εθνικό όραμα, θα ακολουθήσει μία μακρά περίοδος εμφύλιων διαμαχών και αντιπαραθέσεων στη διάρκεια των οποίων το κράτος συχνά συγκρούεται με το λαϊκό σώμα, ή με ένα μεγάλο μέρος του, ακόμα και βίαια. Αυτό  θα συμβεί κατ’ εξοχήν στη διάρκεια του εμφυλίου, αλλά και στις κινητοποιήσεις για το Κυπριακό, στα Ιουλιανά και προφανώς στη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Άλλωστε, αυτή η διαμάχη συνιστά εν μέρει και σύγκρουση στο εσωτερικό του λαϊκού σώματος – όπως ανάμεσα στις ελλαδικές μάζες και τις επήλυδες προσφυγικές μάζες, αλλά όχι μόνο, ή ανάμεσα στους παλαιοελλαδίτες  και τις νέες χώρες.  Και μέχρι τουλάχιστον τα Ιουλιανά του 1965, ακόμα και κατά τη δικτατορία, αυτή η παράμετρος θα είναι παρούσα και ενεργή στις εμφύλιες διαμάχες της χώρας. [Θα αρκούσε κανείς να δει την κατ’ εξοχήν παλαιοελλαδίτικη προέλευση της πεντάδας των συνταγματαρχών της χούντας. Ο Παπαδόπουλος, ο Ρουφογάλης, ο Λαδάς, ο Μακαρέζος και ο Ιωαννίδης: από την Πελοπόννησο κατάγονταν οι τρεις πρώτοι και από τη Στερεά Ελλάδα και την Αθήνα οι δύο άλλοι.]

 

Η τομή της μεταπολίτευσης, το έθνος «γίνεται» κράτος

Κατά τη μακρά μεταπολιτευτική περίοδο, το εμφυλιοπολεμικό κλίμα θα συνεχίζει να επιβιώνει και μάλιστα, με τη ρεβάνς των ηττημένων του εμφυλίου να ορίζει τις νέες ιδεολογικές και πολιτικές συντεταγμένες, μεταφρασμένο όμως σε μια έντονη αλλά «κόσμια» αντίθεση συντηρητικών και προοδευτικών – και μόνο η «17 Νοέμβρη» θα επιχειρεί ανεπιτυχώς να την επαναφέρει στο επίπεδο ενός αιματηρού εμφυλίου.

Τώρα, οι εκπρόσωποι των ηττημένων του εμφυλίου όχι απλώς θα καταλάβουν την ιδεολογική εξουσία αλλά και θα φτάσουν και στην ίδια την πολιτική εξουσία, με κύκνειο άσμα τους τον ΣΥΡΙΖΑ. Το κράτος θα ταυτιστεί με το έθνος, έστω δι’ αντιπροσώπων και διορισμών, καθώς οι «εκπρόσωποι» του έθνους «θα κατακτήσουν» το κράτος. Σύμβολο αυτής της νέας αναδυόμενης πραγματικότητας θα αποτελέσει το Πολυτεχνείο και ο εορτασμός της 17ης Νοεμβρίου. Το «ΕΑΜικό έθνος» –μέσω του ΠΑΣΟΚ και της παραδοσιακής Αριστεράς θα επιτύχει τη θριαμβευτική είσοδό του στο κράτος και η λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου θα ταυτιστεί με τη «γενιά της μεταπολίτευσης». [Και όταν μιλάμε για γενιά του Πολυτεχνείου δεν θα πρέπει να περιοριζόμαστε στη Δαμανάκη, τον Λαλιώτη τον Τζουμάκα ή τον Αλαβάνο, αλλά θα πρέπει να θυμόμαστε πως και ο Κώστας Σημίτης τοποθετούσε βόμβες στη διάρκεια της δικτατορίας!]

Στην  παλιά διαίρεση έθνους και κράτους η δεξιά παράταξη, με τους παλαιοελλαδίτικους πληθυσμούς κατ’ εξοχήν, εκπροσωπούσε λίγο-πολύ το κράτος και η άλλη, η αριστερά και η κεντρώα, με τους προσφυγικούς πληθυσμούς, εξέφραζε τον «λαό». Αυτή η διαίρεση θα εκκενωθεί πλήρως – έθνος και κράτος θα συμπέσουν, τόσο από άποψη καταγωγής –οι απόγονοι των προσφύγων και των Βορειοελλαδιτών θα  συνυπάρχουν σχεδόν ισότιμα με τους παλαιοελλαδίτες και τους κρητικούς στο κράτος, καθώς και οι γόνοι των αριστερών με εκείνους της δεξιάς.  Άλλωστε, η κυβερνώσα και ιδεολογικά κυρίαρχη στη μεταπολίτευση προοδευτική παράταξη, και δι’ αυτής ο λαός, «θα κατακτήσει» το κράτος, διογκώνοντάς το (μόνο και μόνο σε επίπεδο μεγεθών οι 250.000 δημόσιοι υπάλληλοι του 1967 θα γίνουν 1.100.000 το 2008). Πλέον έθνος και κράτος έχουν καταστεί ιδεολογικά και καταγωγικά ομοιογενή.

 Εν κατακλείδι, ο διχασμός έθνους και κράτους που σημάδεψε τη νεοελληνική ιστορία θα πάψει να έχει νόημα, καθώς έθνος και κράτος θα συμπέσουν – αρχικώς δια της οριστικής συρρικνώσεως του έθνους και της ενσωμάτωσης του τελευταίου στο κράτος.

Ελίτ και λαϊκό σώμα

Θα πρέπει, όμως, να θυμίσουμε πως ο διχασμός κράτους-έθνους αποτελούσε ταυτόχρονα και μια έκφραση του διαφρισμού ανάμεσα στις ελίτ και το λαϊκό σώμα, καθώς οι ελίτ θα ελέγχουν το κράτος και, μέσω αυτού, το έθνος-λαϊκό σώμα. Και όχι μόνο θα αναπαράγουν την πολιτική ηγεμονία τζακιών και οικογενειών στην ελληνική πολιτική ζωή αλλά, προπαντός, θα ελέγχουν μέσω του πολιτισμικού τους κεφαλαίου την ιδεολογική και εκπαιδευτική ζωή της χώρας. 

Και εδώ θα έχουμε ένα βαθύτατα δυιστικό-διχαστικό σχήμα, που θα εκφράζεται και μέσω του γλωσσικού διαφορισμού –η «καθαρή» ελληνική για το κράτος και την ανώτερη εκπαίδευση, η χυδαία δημοτική για το πόπολο, τον λαό–, αλλά όχι μόνο. Δηλαδή, οι ελίτ και το κράτος που ήλεγξαν –αφού το έθνος το είχε δημιουργήσει με αίμα, δάκρυα και αναρίθμητες επαναστάσεις– θα έχουν «οργανωθεί» εναντίον του ίδιου του λαού τους και εν τέλει του ίδιου του έθνους τους. Βεβαίως, αυτή η σχέση δεν είναι μονοδιάστατη, καθώς οι ελίτ υπάρχουν διότι υπάρχει το έθνος και επομένως το έχουν ανάγκη παρά το ότι συχνά το περιφρονούν. Προφανώς λοιπόν και θα το εκπροσωπούν, διότι υπάρχουν δι’ αυτού, όπως θα συμβεί με τους βαλκανικούς πολέμους ή το Όχι του 1940, ταυτόχρονα όμως θα το υπονομεύουν και θα το πριονίζουν όπως θα κάνουν με την Κύπρο.  

Πάντως, μετά τη μεταπολίτευση, και αφού οι παλιές ελίτ θα εμπλουτιστούν ή ακόμα και θα αντικατασταθούν από τους «αντιπροσώπους» του έθνους της κεντροαριστεράς, οι παρεδεδομένοι διαχωρισμοί ανάμεσα στις ελίτ και το λαϊκό σώμα θα καταρρεύσουν με τη σειρά τους. Ο γλωσσικός και πολιτισμικός διαφορισμός θα αντικατασταθεί μάλιστα με μια τέτοια γλωσσική και πολιτιστική ισοπέδωση, που συχνά μας κάνουν να νοσταλγούμε παλαιότερες εποχές.

Δηλαδή, για πρώτη φορά στην ιστορία του νεώτερου ελληνισμού, κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο τα στεγανά μεταξύ κράτους και έθνους και ελίτ και λαϊκού σώματος θα καταρρεύσουν δομικά και όχι απλώς συγκυριακά.

Η γένεση του εθνομηδενισμού

Αυτή η υπέρβαση της παλιάς διχοτομίας είχε δύο πιθανές απαντήσεις. Η μία θα ήταν η σύμπτωση επιτέλους των ελίτ και του λαϊκού σώματος γύρω από ένα πρόταγμα ανάταξης και αναβάθμισης του ελληνισμού ως έθνους-κράτους πλέον – όπως είχε εν μέρει συμβεί από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι τη μεγάλη εθνική εξόρμηση του 1912- 1920. Η δεύτερη θα ήταν, αντίθετα, η ολοκληρωτική εγκατάλειψη του έθνους και της εθνικής διάστασης. Στην πρόσφατη ιστορία μας, ψήγματα της πρώτης απάντησης θα διαφανούν κατά την πρώτη μεταπολιτευτική περίοδο, μέχρι το 1989 περίπου, ενώ κατά τη δεύτερη μεταπολιτευτική περίοδο θα επικρατήσει συντριπτικά η δεύτερη επιλογή: Οι ελίτ θα αναπαράγονται όχι πλέον σε σύνδεση, έστω και κατασταλτική, ανταγωνιστική με το λαϊκό σώμα, αλλά θα αναπαράγονται χωριστικά, και θα απογειωθούν φαντασιακά και υλικά από την ελληνική πραγματικότητα: Για τις πολιτικές ελίτ, το ελληνικό έθνος-κράτος έχει ήδη μεταβληθεί σε μια επαρχία των Βρυξελλών και κατά συνέπεια έχει πάψει να υπάρχει ως έθνος, διάβημα που εξέφραζε ιδεολογικά ο εθνομηδενισμός της πνευματικής και καλλιτεχνικής ελίτ.

Γι’ αυτό, πλέον, η αναπαραγωγή των ελίτ δεν θα γίνεται μέσω του όποιου θεσμικού, γλωσσικού, ή καταγωγικού ή ακόμα και ταξικού διαφορισμού, αλλά μέσω της διαμόρφωσης μιας κοινής εθνομηδενιστικής βουλγκάτας, κυρίαρχης στα ΜΜΕ, την εκπαίδευση, τα Πανεπιστήμια, τους εκδοτικούς οίκους, τις ΜΚΟ, τον καλλιτεχνικό χώρο. Όσο για το έθνος αυτό εκχωρείται σε μια ακαθόριστη «λαϊκιστική» πλειοψηφία που, παρά την επιμονή της στην παράδοση και τη θρησκεία, παραμένει υποτελής και εξαρτημένη από την κυρίαρχη εθνομηδενιστική ελίτ. 

Καθώς λοιπόν τα παλαιά στεγανά μεταξύ έθνους και κράτους κατέρρευσαν και έθνος και λαός είχαν πλέον ταυτιστεί υλικά, η αναπαραγωγή των διαχωρισμών μεταξύ των ελίτ και του λαϊκού σώματος δεν θα μπορούσε να εκφραστεί ως αντίθεση στο εσωτερικό του έθνους, αλλά θα γίνει εξωτερικήως προς αυτό, θα μεταβληθεί σε απόρριψη του έθνους. Γι’ αυτό και η Κατερίνα Σακελλαροπούλου θα ξιφουλκήσει στην πλέον εθνομηδενιστική εφημερίδα της χώρας, την Εφημερίδα των Συντακτών, ενάντια στην «τυραννία της πλειοψηφίας». Ακριβώς διότι οι κυρίαρχες α-εθνικές ελίτ της χώρας εκλαμβάνουν ως τυραννία την ύπαρξη του ίδιου του έθνους τους.

Άλλωστε, ηγεμονικό ρόλο σε αυτή τη μετεξέλιξη θα διαδραματίσει η μεταλλαγμένη αριστερή διανόηση, η οποία θα μεταβάλει την παλιά δυσπιστία της Αριστεράς και των λαϊκών στρωμάτων έναντι του κράτους, καθώς και τον στρεβλό διεθνισμό της, σε απόρριψη της όποιας εθνικής διάστασης. Γι’ αυτό εξάλλου οι αριστεροί διανοούμενοι θα καταλάβουν την ηγεμονία σε όλα τα ιδρύματα των Τραπεζών και των εφοπλιστών – βλέπε, π.χ., ΜΙΕΤ, ίδρυμα Ωνάση, καθώς και σε όλα τα σχολεία της άρχουσας τάξης της χώρας: Κολλέγιο Αθηνών, Σχολή Μωραΐτη, κ.λπ.  

Αυτό το εγχείρημα εξελισσόταν σχετικά απρόσκοπτα, μια και το μοντέλο του παρασιτικού εκσυγχρονισμού του Κώστα Σημίτη έμοιαζε να θριαμβεύει, και οι ελληνικές ελίτ βάδιζαν απρόσκοπτα προς την πλήρη αποεθνικοποίησή τους, καθώς μάλιστα –το τερπνόν μετά του ωφελίμου– όλο και περισσότερο οι πηγές της χρηματοδότησής τους μεσολαβούνταν από τις Βρυξέλλες και τα περιβόητα ευρωπαϊκά προγράμματα.

Αντικατάσταση των Ελλήνων αλλά επιβίωση της «Ελλάδας»

Συναφώς δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός πως, τις τελευταίες δεκαετίες, και μάλιστα κατά τη δεκαετία 2010-2020 –όταν πλέον τα μεταναστευτικά ρεύματα θα αφορούν πληθυσμούς απολύτως ασύμβατους με την ελληνική πολιτισμική ιδιοπροσωπία–, το μεταναστευτικό ζήτημα θα αποκτήσει κομβικό ιδεολογικό και πολιτικό ρόλο, καθώς οι ελληνικές εθνομηδενιστικές ελίτ της Αριστεράς και της Δεξιάς, σε συμμαχία με τη διεθνή της αποεθνικοποίησης, των ΜΚΟ και του Σόρος, θα δουν στη μετανάστευση την ευκαιρία για «να ξεφορτωθούν» επί τέλους τους ίδιους τους Έλληνες, το ίδιο το ελληνικό έθνος.

Ο πατριάρχης του αριστερού ακαδημαϊκού μηδενισμού, ο Αντώνης Λιάκος, σε κείμενό του στο περιοδικό Lifo, στις 20 Φεβρουαρίου 2020, θα υποστηρίξει πως το δημογραφικό πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί παρά μόνο μέσα από μια μεγάλη μεταναστευτική ένεση:

«Μπορεί να φαίνεται αντιδημοφιλές αλλά πρέπει να ειπωθεί κατηγορηματικά. Η Ελλάδα έχει ανάγκη τουλάχιστον ένα εκατομμύριο πρόσφυγες. Για να αντιμετωπίσει την πληθυσμιακή κατάρρευση. Εκείνο που θα πρεπε να μας απασχολεί είναι το πώς θα τους ενσωματώσουμε… Αυτό είναι το μεγάλο ζήτημα των επόμενων χρόνων». 

Εντούτοις, ένας διανοούμενος της κεντροδεξιάς και μέλος της Επιτροπής Αγγελοπούλου για το 1821, ο Στάθης Καλύβας, θα τον ξεπεράσει προς την ίδια κατεύθυνση διατυπώνοντας ένα συνεκτικότερο θεωρητικό σχήμα. Στις 3 Νοεμβρίου του 2019, σε ένα άρθρο του με τον τίτλο Εθνική και δημογραφική συνέχεια,θα υποστηρίξει πως δεν πρέπει να αγωνιζόμαστε αδίκως για να ανατάξουμε τη δημογραφία της χώρας, αλλά θα πρέπει να αποδεχτούμε το γεγονός πως στην «ανθρώπινη ιστορία στη μεγάλη της διάρκεια… η πληθυσμιακή καθαρότητα και σταθερότητα είναι μύθοι. Οι άνθρωποι μετακινούνται συνεχώς, είτε ειρηνικά είτε βίαια, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός διαφόρων περιοχών να μεταλλάσσεται συνεχώς». Θα μας διαβεβαιώσει πάντως πως ακόμα και αν πάψουν να υπάρχουν οι Έλληνες, η Ελλάδα θα συνεχίσει να… κατοικείται, παρά τη «μεγάλη αντικατάσταση» που θα έχει λάβει χώρα, κυριολεκτικώς!

«Η Ελλάδα αποτελεί προνομιακό τόπο και στο κοντινό μέλλον θα τραβήξει ανθρώπους τόσο από πλούσιες χώρες που θα θέλουν να ζήσουν σ’ αυτή για την ποιότητα ζωής που μπορεί να προσφέρει, όσο και από φτωχές χώρες, οι οποίοι αναζητούν ασφάλεια και ελευθερία. Είναι, δηλαδή, εντελώς απίθανο η Ελλάδα να αδειάσει από ανθρώπους. Θεωρώ επομένως πως εμείς, οι σημερινοί Έλληνες, έχουμε την ιστορική αποστολή, ως ένας κρίκος σε μια μακρά ανθρώπινη αλυσίδα που έζησε στον τόπο αυτόν, να μεταδώσουμε κάποιες πολύ σημαντικές αξίες μας στους ανθρώπους που θα μας διαδεχθούν στον τόπο αυτό, είτε συνδεόμαστε γονιδιακά μαζί τους είτε όχι». 

Ένας διανοούμενος στης κεντροδεξιάς ξεπέρασε σε θεωρητική «τόλμη» (ή αναισχυντία αν προτιμάτε) τους ίδιους τους αριστερούς διανοουμένους. Όμως, στο πεδίο της πολιτικής διαχείρισης, θα είναι ακόμα η κεντροαριστερά του ΓΑΠ, του Καμίνη, στην Αθήνα (παρότι ο Μπακογιάννης προσπαθεί φιλότιμα να τον ξεπεράσει), και η Αριστερά του Τσίπρα που θα προχωρήσουν περισσότερο «θαρραλέα» στις πρακτικές της μαζικής και ταχείας ενοφθάλμισης μουσουλμανικών γκέτο στην ελληνική κοινωνία. Άλλωστε, ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, τότε πρωθυπουργός, δήλωνε στη Βουλή, στις 5 Μαρτίου 2019, σε συζήτηση για το δημογραφικό, πως:

«Θέλω να ολοκληρώσω την παρέμβασή μου για το δημογραφικό με μία αναφορά, όπως υποσχέθηκα αρχικά, στον τρίτο άξονα –κομβικό κατά τη γνώμη μου– μιας συνολικής στρατηγικής για την αντιμετώπιση του δημογραφικού … Και αναφέρομαι στο κρίσιμο θέμα του μεταναστευτικού προβλήματος … Και πιστεύω ότι είμαστε μια χώρα που πρέπει να έχουμε εθνική υπερηφάνεια και εθνική αυτοπεποίθηση, να πιστεύουμε ότι η ενσωμάτωση ανθρώπων που έρχονται από άλλες χώρες εδώ δεν αποτελεί απειλή, αλλά αποτελεί πλούτο…. Εμείς, λοιπόν, θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε για μια κοινωνία συμπεριληπτική, για μια χώρα που πρέπει να είναι πρότυπο συνύπαρξης και αλληλεγγύης, για μια χώρα που θα πρέπει να αγκαλιάζει τον πλούτο των παραδόσεων και των διαφορετικών καταγωγών, με δύο λόγια για την Ελλάδα των ανοιχτών οριζόντων…» 

 Έτσι αυτά που ο Καλύβας αρθρώνει σε θεωρητικό πεδίο ο Τσίπρας τα προωθεί σε πολιτικο-πρακτικό. Η αναφορά του δεν είναι οι Έλληνες και ο ελληνικός λαός αλλά η «Ελλάδα των ανοικτών οριζόντων» με τις διαφορετικές καταγωγές και παραδόσεις της.

Ο υπονομευμένος θρίαμβος

Προφανώς, μια ανάλογη ιδεολογία χαρακτηρίζει όλες τις μεταμοντέρνες ελίτ της Δύσης, που επιθυμούν να εγκαταλείψουν τη στενοχωρία των εθνικών κρατών και ταυτοτήτων και να μεταβληθούν σε «πολίτες του κόσμου». Παντού, όπως το έχει υπέροχα παρουσιάσει ο Κρίστοφερ Λας, ο Κριστόφ Γκιλουϊ και ο Ζαν-Κλωντ Μισεά μεταξύ άλλων, στις δυτικές κοινωνίες οι ελίτ μετασχηματίζονται σε χωριστικές δυνάμεις που επιδιώκουν την πλήρη απόσπασή τους από το λαϊκό σώμα. Άλλωστε οι δικές μας ελίτ  όπως πάντα αναπαράγονται «μουρμουρίζοντας σπασμένες σκέψεις από ξένες γλώσσες» (Γ. Σεφέρης, Μυθιστόρημα), πιθηκίζοντας τον Τόφλερ, την Μπάτλερ, τον Φουκώ, τον Αγκάμπεν. Με μια «μικρή διαφορά». Ότι, εκεί, πρόκειται για χώρες ισχυρές, που δεν απειλούνται στην ίδια τους την ύπαρξη όπως συμβαίνει με την Ελλάδα. Γι’ αυτό εξ άλλου ο μεταμοντερνισμός των ελληνικών ελίτ είναι πολύ πιο ακραίος από εκείνον της Δύσης και ο αποχωρισμός από το λαϊκό σώμα μετασχηματίζεται αναπόφευκτα σε εθνομηδενισμό, σε μια χώρα που το έθνος ο λαός  και το κράτος απειλούνται  στην ίδια την υπόστασή τους.

Εντούτοις, παρά τη ρήξη του κοινωνικού συμβολαίου μεταξύ των ηγεσιών και του λαϊκού σώματος, που αναδείχθηκε μέσα από την κρίση των μνημονίων και τη Συμφωνία των Πρεσπών, οι εγχώριοι εθνομηδενιστές έμοιαζαν να θριαμβεύουν έχοντας επιτύχει να ελέγξουν τα δύο μεγαλύτερα κόμματα της χώρας. Η κεντροαριστερά, ήδη από την εποχή του Σημίτη και του ΓΑΠ, είχε εγκαταλείψει κάθε πατριωτική αναφορά, διαδικασία που θα ολοκληρωθεί με την ανάδειξη, ως νέου πόλου του χώρου, του ΣΥΡΙΖΑ – ενός γενετικά εθνομηδενιστικού κόμματος. Παράλληλα, και η άνοδος του Κυριάκου Μητσοτάκη και του κύκλου του στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας σηματοδοτούσε την επικράτηση των παγκοσμιοποιημένων τεχνοκρατικών ελίτ στην ηγεσία του παραδοσιακού πόλου της Δεξιάς.

Οι ελίτ μπορούσαν λοιπόν να πανηγυρίζουν ότι είχαν διασφαλίσει «δύο στα δύο» και να επαίρονται ότι είχαν αποκτήσει την πλήρη ηγεμονία στο «σύστημα Ελλάδα». Κυριαρχούσαν ήδη απόλυτα στον πολιτισμό, τα Πανεπιστήμια, τους εκπαιδευτικούς, τα ΜΜΕ και εφεξής και στο σύνολο του πολιτικού συστήματος – καθώς, εκτός από την αστεία περίπτωση Βελόπουλου, και στα υπόλοιπα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης κυρίαρχη ήταν η εθνομηδενιστική ιδεολογία. Και τι υψηλότερος συμβολισμός αυτής της ενότητας του πολιτικο-ιδεολογικού συστήματος από την πρόσφατη εκλογή μιας διακηρυγμένης «αντι-εθνικίστριας»  στην πολιτειακή ηγεσία της χώρας και την παράλληλη ανάθεση του εορτασμού των διακοσίων χρόνων από την Επανάσταση σε μια επιτροπή του ενιαίου εθνοαποδομητισμού, της Αριστεράς και της Δεξιάς, με τη Γιάννα Αγγελοπούλου, τον Στάθη Καλύβα, τον Αριστείδη Χατζή, τον Μαρκ Μαζάουερ, τον Νίκο Αλιβιζάτο, τον Αλέξη Πολίτη!

Επρόκειτο για θρίαμβο, αλλά για θρίαμβο δομικά υπονομευμένο.

 

Για να εγκαταλείψεις το έθνος, θα πρέπει πρώτα… να το υπερασπιστείς!

Τωόντι, στο εγχείρημα των ελληνικών ελίτ ελλοχεύει μια βασική αντίφαση. Εξακολουθούν  να ηγεμονεύουν σε μια συγκεκριμένη γεωγραφική επικράτεια, σε ένα έθνος-κράτος έστω και ανάπηρο· ακόμα, δεν έχουν μεταναστεύσει–όπως οι περισσότεροι γόνοι τους– στη Δύση, ούτε ακόμα έχουν εγκατασταθεί μαζικά ξένοι πληθυσμοί στην Ελλάδα ώστε να ολοκληρωθεί «η μεγάλη αντικατάσταση», την οποία προδιαγράφει και ευλογεί ο Στάθης Καλύβας· κατά συνέπεια αυτό το έθνος-κράτος θα πρέπει να διασφαλίζει τους πιο στοιχειώδεις όρους της αναπαραγωγής του. Άλλωστε, ακόμα και οι εφοπλιστές –που αποτελούν την καρδιά, την εγχώρια ναυαρχίδα των μεταπρατικών ελίτ, από τον padrone Βαρδινογιάννη μέχρι τον νεοφερμένο Μαρινάκη– εξακολουθούν σε μεγάλο βαθμό να διατηρούν σημαντικά συμφέροντα, υλικά και συμβολικά, στην Ελλάδα. Ναυτιλιακά γραφεία, εφημερίδες, ραδιόφωνα, κανάλια, πολιτιστικά κέντρα, διυλιστήρια, μεγάλες τουριστικές επιχειρήσεις και real estate. Κατά συνέπεια, αυτό το κράτος, καθώς και το έθνος που του δίνει υπόσταση, θα πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει έστω και ως παρασιτικό εξάρτημα και τουριστικό ενδιαίτημα της Δύσης.

Όμως, μετά το 2010 και κυρίως μετά το 2020 και την επιτάχυνση της τουρκικής επιθετικότητας, ακόμα και μέσω μιας επαπειλούμενης μεταναστευτικής εισβολής, μπήκε σε κρίση η ίδια η ενθαδική υπόσταση του ελληνικού έθνους-κράτους. Παράλληλα, και η «τροφός» Δύση άρχισε να ανησυχεί με την επιτάχυνση της παρακμής της και το κύμα της εγκατάστασης μουσουλμανικών πληθυσμών – βλέπε Γαλλία. Συνεπώς, οι ελληνικές εθνομηδενιστικές ελίτ, ενώ είχαν ολοκληρώσει την κατάληψη της εξουσίας, βρέθηκαν μπροστά στην παράδοξη ανάγκη να πρέπει να υπερασπιστούν, εκούσες ή άκουσες, το έθνος-κράτος τους! Άλλωστε, η ταυτόχρονη εκδήλωση της πανδημίας του κορωνοϊού δημιούργησε ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη για ενίσχυση της εθνικής και κοινωνικής συνοχής﮲ παράλληλα δε, η κρίση του τουρισμού και της ελληνικής ναυτιλίας υποχρεώνει σε οικονομικές προσαρμογές απέναντι στο καταρρέον παρασιτικό μοντέλο.

Οι ίδιες οι παγκόσμιες εξελίξεις υποχρεώνουν σε ενίσχυση του ρόλου του κράτους και σε ανακοπή της τάσης για ολοκληρωτική αποκόλληση των ελίτ από το λαϊκό σώμα –τάση που έχει περιγράψει τόσο καλά ο Γκιλουί για τη Γαλλία– και στην οποία υποχρεώθηκε να αντιταχθεί ακόμα και ο προερχόμενος από αυτή την παγκοσμιοποιημένη ελίτ και άλλοτε τραπεζίτης της Ρότσιλντ, πρόεδρος Μακρόν. 

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, μια κυβέρνηση μεταεθνικής και διακομματικής σύνθεσης, σκόπευε να κυβερνήσει με αίτημα τη διαχειριστική αποτελεσματικότητα, μετά το μπάχαλο ΣΥΡΙΖΑ, και με έμβλημα την επένδυση του Ελληνικού, την Κατερίνα Σακελλαροπούλου και τη Γιάννα Αγγελοπούλου, περικόπτοντας παράλληλα τις αμυντικές δαπάνες της χώρας. Ωστόσο, η πανουργία της ιστορίας –λέγε με Ερντογάν και COVID 19– την έφερε αντιμέτωπη με μια ευθεία απειλή στην εθνική κυριαρχία. Απειλή που αφορούσε μάλιστα, στην πρώτη φάση της, στον ίδιο τον απτό-υλικό πυρήνα του αποεθνοποιητικού εγχειρήματος, το μεταναστευτικό. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη υποχρεώθηκε, στον Έβρο και στην Ανατολική Μεσόγειο, να προστατεύσει στοιχειωδώς τα σύνορα, να οικοδομήσει ένα δίκτυο αντιτουρκικών συμμαχιών, καθώς και να επαναφέρει στο τραπέζι την ανάγκη της αμυντικής θωράκισης της χώρας.

Επιπλέον, ο COVID-19 κατεδάφισε μια οικονομική στρατηγική βασισμένη προνομιακά στον τουρισμό και τα ναυτιλιακά έσοδα, καθιστώντας όλο και περισσότερο αναγκαία μια οικονομική πολιτική στραμμένη στην ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση. Τέλος, η εθνική κρίση και η πανδημία κατέστησαν από κοινού αναγκαία μια εκτεταμένη πολιτική εισοδηματικών ενισχύσεων, που από τη φύση τους ενδυναμώνουν τη σύνδεση έθνους και κράτους απαξιώνοντας τα όποια φιλελεύθερα φληναφήματα για αποσύνδεση κράτους και κοινωνίας. Και στα δύο μέτωπα, ενισχύθηκε η σχέση έθνους και κράτους, σε βαθμό πρωτόφαντο, τουλάχιστον για την περίοδο μετά το 1990.

Η διαμόρφωση μιας νέας πατριωτικής ελίτ

Πώς άραγε λοιπόν μπορεί να συνεχίσει να πορεύεται ένα πολιτικό και ιδεολογικό σύστημα που είναι υποχρεωμένο να πράττει τα αντίθετα από ό,τι πιστεύει; Είτε θα υποχρεωθεί να μεταβάλει το ίδιο το ιδεολογικό του credo, ώστε να προσαρμοστεί πλήρως στη νέα πραγματικότητα που του επιτάσσει η εθνική αλλά και παγκόσμια συγκυρία, είτε θα αποκαλύπτει όλο και περισσότερο τις ανεπάρκειές του, καθώς είναι υποχρεωμένο να κινείται στη μακρά διάρκεια, ή, ίσως –όπερ και το πιθανότερο– και τα δύο μαζί. 

Και αυτές οι ανεπάρκειες, που οφείλονται στην αναντιστοιχία ιδεολογικής αντίληψης και πραγματικότητας, κατεδείχθησαν ήδη στη διαχείριση των εθνικών θεμάτων: Στην καθυστέρηση –που μπορεί να φτάσει ακόμα και σε ναυάγιο– της στρατηγικής συμμαχίας με τη Γαλλία, η οποία και οδήγησε στην αποτυχία της Ελλάδας στη Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου﮲ στην επιστροφή στη διαχείριση ΜΚΟ-Μηταράκη-Μπακογιάννη στο μεταναστευτικό, με τον κίνδυνο μεταβολής των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και του κέντρου της Αθήνας σε μεταναστευτικά γκέτο. Και θα μπορούσα να αναφέρω πολλά άλλα θέματα, όπως την έλλειψη μιας πανεθνικής εκστρατείας για το δημογραφικό ζήτημα, τη φυγή των νέων, την έλλειψη στρατηγικής στον οικονομικό τομέα κ.λπ.

Και, δυστυχώς για τις ελίτ της χώρας και την κυβέρνηση Μητσοτάκη, το «πακέτο» είναι ολιστικό και σφαιρικό και δεν μπορείς να το αποδεχθείς μόνο τμηματικά. Έστω και καθυστερώντας, είσαι υποχρεωμένος να φθάσεις στον πυρήνα του, που δεν είναι άλλος από το ζήτημα της ολοκλήρωσης του ελληνισμού μπροστά στο χαίνον βάραθρο της ιστορικής έκλειψης.

Δηλαδή, ο γεροτυφλοπόντικας της Ιστορίας έχει αρχίσει να δουλεύει και πάλι, αργά αλλά μεθοδικά. Θέτοντας μπροστά στις διαχειριστικές και διανοούμενες ελίτ, που είχαν εγκαταλείψει το ελληνικό έθνος, το αίτημα σωτηρίας αυτού του έθνους, τις υποχρεώνει να πάρουν τον δρόμο που οδηγεί στην αυθυπέρβασή τους. Είναι η μακρά περίοδος που ήδη διανύουμε: Μια εθνοκεντρική με διάρκεια και χρονικό βάθος ιστορική περίοδος, διαδεχόμενη μια μακρά μηδενιστική εποχή, απαιτεί και την εδραίωση μιας νέας εθνοκρατικής ιδεολογίας, μιας νέας πατριωτικής ελίτ, σε αντίθεση με την μέχρι τώρα κυρίαρχη. Και αυτό θα επισυμβεί είτε σταδιακά, μέσα από την ανάδειξη νέων δυνάμεων, αλλά και μια πληθώρα «μεταγραφών» –αρκεί να δούμε τις περιπτώσεις αρκετών δημοσιογράφων και συγγραφέων, από τον Γιάννη Πρετεντέρη μέχρι τον Τάκη Θεοδωρόπουλο και τη Σώτη Τριανταφύλλου, που έχουν ήδη «υποβάλει» το σχετικό «μεταγραφικό αίτημα»–, είτε θα γίνει πολύ πιο βίαια και καταστροφικά εάν η σήμερα κυρίαρχη ιδεολογία μας οδηγήσει στα βράχια μιας νέας εθνικής ταπείνωσης και καταστροφής.

Πάντως, με τον ένα ή άλλο τρόπο, μετά το τέλος του διχασμού έθνους και κράτους, που σηματοδότησε η άνοδος του Ανδρέα Παπανδρέου –και σφράγισε θετικά αλλά και αρνητικά τη μεταπολιτευτική περίοδο–, εκκρεμεί μια νέα ίσως ακόμα βαθύτερη αλλαγή –βαθύτερη γιατί ακριβώς είναι αρχέγονη και προηγείται της δημιουργίας του ελληνικού κράτους–, η άρση της διχοτομίας ελίτ και λαού. Και, όπως πάντα συμβαίνει στην ιστορία, αυτή η διχοτομία έπρεπε να οδηγηθεί στο απόγειό της κατά την ύστερη μεταπολίτευση, καθώς αυτή η ελίτ θα βαυκαλίζεται με την αυταπάτη ότι μπορεί πλέον να εγκαταλείψει κυριολεκτικώς αυτόν τον λαό και το έθνος του, που το ένιωθε σαν βρόγχο –αυτή την τυραννία της πλειοψηφίας που τόσο ενοχλεί την Κατερίνα–, για να αρχίσει η κατεδάφισή της και η αντίστροφη μέτρηση.

Εξ ου και η σχετική αισιοδοξία μου. Μέσα από τις τεράστιες προκλήσεις, ίσως και πιθανές ήττες, ο ελληνισμός ετοιμάζεται να δώσει τη μεγάλη μάχη της ιστορικής επιβίωσης-ολοκλήρωσής του. Και η επιτυχία του σε αυτό το κυριολεκτικά τιτάνιο έργο θα κριθεί αποφασιστικά από το εάν επιτέλους θα αποκτήσει και ηγέτιδες δυνάμεις και ελίτ που θα σεμνύνονται και θα υπηρετούν το έθνος και τον λαό τους και δεν θα τον περιφρονούν ούτε θα τον μισούν. 

Οι ηγέτιδες τάξεις πιάστηκαν στο δόκανο της ιστορίας. Δεν πρόλαβαν να καταφύγουν μαζικά στην Αγγλία και τη Γερμανία, παραχωρώντας τη θέση τους σε Γερμανούς συνταξιούχους και Αφγανούς εργάτες, όπως οραματίζεται ο Στάθης Καλύβας – που έχει ήδη διαφύγει δια της Οξφόρδης. Πρέπει, εδώ και τώρα, εκούσες ή άκουσες, να υπερασπίσουν το κράτος και τη χώρα τους μαζί με αυτόν τον λαό. Αυτόν τον λαό με τη θρησκεία του, τις παραδόσεις του, τους χορούς του, τη γλώσσα του, τις παραξενιές του, τα τραγούδια του, και τη σκληρή δουλειά του, την περηφάνια του, τις μικρότητες και τη μεγαλοσύνη του. Παράγοντας επί τέλους αυτό που ονειρευόταν ο Γιώργος Σεφέρης μπροστά σε ένα πίνακα του Θεοτοκόπουλου, έναν «ελληνικό ελληνισμό», έστω και ως κύκνειο άσμα.

Πηγή: Άρδην

Έχουμε, οι τωρινοί Έλληνες, τέτοια αγάπη για την πατρίδα; Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός.

Πρώτον: Κάποτε η Διοίκηση διορίζει τον Μακρυγιάννη “αρχηγό των Αθηναίων”. Τον πλησιάζει ο Γρόπιος (Gropius), πρόξενος της Αούστριας και του λέει να δεχτεί τον “Γκόρδον”, τον Άγγλο, ως αρχηγό, διότι θα βάλει τα χρήματα. Απαντά ο πατριδοφύλακας στρατηγός: “Σύρε πες του, όποιος είναι αυτός οπού θα βάλει τα χρήματα, όχι αρχηγόν τον κάνω καμπούλι (= δέχομαι να γίνει), διά την αγάπη της πατρίδος μου, αλλά όπου κατουράγει να μου δίνει να πίνω εγώ το κάτουρο. Το κάνω αυτό και του το δίνω εγγράφως”. (Απομνημονεύματα, εκδ. Ζαχαρόπουλος, σελ. 483). Έχουμε, οι τωρινοί Έλληνες, τέτοια αγάπη για την πατρίδα;

Δεύτερον: Αποσπώ από το “Συναξάρι” των ηρώων του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου μας, το 1955, από το πολυτίμητο βιβλίο του Σπύρου Παπαγεωργίου «Διά χειρός ηρώων», μιαν επιστολή του Ιακώβου Πατάτσου. Διαβάζω και «προσκυνώ» τα πάθη του λαού μας. Γράμμα στην μάνα του, στις 8 Αυγούστου του 1956: «Χαίρε. Ευρίσκομαι μεταξύ των αγγέλων. Τώρα απολαμβάνω τους κόπους μου. Το πνεύμα μου φτερουγίζει γύρω από τον θρόνο του Κυρίου. Θέλω να χαρείς, όπως κι εγώ. Αν κλαις, θα λυπούμαι. Το όνομά σου θα γραφεί στην ιστορία, γιατί εδέχθης να θυσιασθεί το παιδί σου για την Πατρίδα. Είναι καιρός τώρα να καμαρώσεις το παιδί σου. Ευρίσκεται εκεί ψηλά όπου ψάλλουν οι αγγέλοι. Χαίρε αγαπημένη μου μητέρα. Μη κλαίς για να ακούσεις την αγγελική φωνή μου που ψάλλει: Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ. Ψάλλε και συ μαζί μου. Ψάλλε, προσεύχου, δόξαζε τον Θεόν σ’ όλη σου την ζωήν». Αυτό δεν είναι επιστολή, είναι δοξαστικό αθλητού του Έθνους μας. Έχουμε, οι τωρινοί Έλληνες, τέτοια αγάπη για την πατρίδα;

Τρίτον: Ο Παύλος Μελάς, ο αητός της Μακεδονίας μας, ψυχορραγούσε λέγοντας: «Τον σταυρό να τον δώσεις στην γυναίκα μου και το τουφέκι του Μίκη και να τους πεις ότι το καθήκον μου έκαμα». Έχουμε, οι τωρινοί Έλληνες, τέτοια αγάπη για την πατρίδα;

Τέταρτον: Μάχη του Κιλκίς. 20 Ιουνίου 1913. Στρατιώτης του 22ου Σ.Π. τραυματίζεται στο χέρι. Του λένε να φύγει για το χειρουργείο. «-Τι έκανε, λέει; Για μια τσουγκρανιά να φύγω; Το παλιοτόμαρό μου βαστάει ακόμη. Και συνεχίζει τον αγώνα. Παίρνει δεύτερο βόλι και εξακολουθεί να μάχεται και το δεύτερο τραύμα γίνεται τρίτο και έπεται συνέχεια. Όταν δεν ήτο δυνατόν πλέον να συνεχίσει τον αγώνα, λέει:

«-Μωρέ δεν μπορούσα να είχα κι άλλο παλιοτόμαρο, να βγάλω αυτό το τρυπημένο και να βάλω το καινούργιο;». (σελ. 76). Με εκείνα τα ηρωικά… παλιοτόμαρα είναι ραμμένη η γαλανόλευκη. Έχουμε, οι τωρινοί Έλληνες, τέτοια αγάπη για την πατρίδα;