«καὶ ἐμιάνθη ἐν τοῖς ἔργοις αὐτῶν, καὶ ἐπόρνευσαν ἐν τοῖς ἐπιτηδεύμασιν αὐτῶν.
καὶ ὠργίσθη θυμῷ Κύριος ἐπὶ τὸν λαὸν αὐτοῦ καὶ ἐβδελύξατο τὴν κληρονομίαν αὐτοῦ·
καὶ παρέδωκεν αὐτοὺς εἰς χεῖρας ἐχθρῶν, καὶ ἐκυρίευσαν αὐτῶν οἱ μισοῦντες αὐτούς»
(Ψαλμ.
105, 39 – 41)
Ζούμε σε μία εποχή που η κακία και το μίσος δίνει και παίρνει. Μέρα με τη μέρα βουλιάζουμε και εμμένουμε ακόμα περισσότερο σε αυτά τα πάθη. Προχωράς και ακούς αριστερά και δεξιά την ίδια συζήτηση: ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ, Ο ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. Ανοίγεις την τηλεόραση, διαβάζεις στο διαδίκτυο, παίρνεις εφημερίδες και από τις πρώτες γραμμές έρχεσαι αντιμέτωπος με την κακία και το μίσος της κοινωνίας μας.
Για ένα e-μβόλιο…
Πολλές
φιλίες διακόπτονται. Θα πει ο ένας στον άλλο: Εσύ φταις που δεν έκανες το
εμβόλιο και δεν έχουμε ελευθερία. Θα πει ο άλλος: Εσύ έκανες το εμβόλιο και θα
πεθάνεις, θα αποκτήσεις προβλήματα, είναι πειραματικό κλπ.
Οι
επαφές μεταξύ των συγγενών βρίσκονται σε κρίση. Φοβάται ο γιος να πάει στον
πατέρα για να αποφύγει μία συζήτηση. Η ανεψιά να πάει στην θεία γιατί δεν έκανε
το εμβόλιο. Ο παππούς δεν θέλει να δει το μικρό του εγγονό γιατί κυριεύθηκε από
φόβο μήπως κολλήσει και φύγει από τη ζωή.
Παιδιά
που ζουν μαζί με τους γονείς τους υπόκεινται
διωγμό. Φόβος, φόβος, φόβος…
Ζευγάρια
έρχονται σε ρήξη και φτάνουν σε ακραίες καταστάσεις ώστε να συζητάνε τον
χωρισμό.
Αρρωσταίνουν
άνθρωποι και δεν πηγαίνει κανένας να τους δει.
Πεθαίνουν
άνθρωποι και ακόμα και οι συγγενείς τους φοβούνται
να τους συνοδέψουν μέχρι την εκκλησία.
Χάθηκε η ανθρώπινη επαφή,
χάθηκε η αγκαλιά, χάθηκε η φιλία, χάθηκε η Αγάπη.
Για ένα e-μβόλιο, διχάστηκε και
χωρίστηκε ο κόσμος. Δύο ομάδες οι υπέρ του εμβολίου και οι
κατά του εμβολίου. Ύβρεις, λόγια, κακίες, κατάρες δίνουν και παίρνουν
εκατέρωθεν. Η πρώτη ομάδα εύχεται στην δεύτερη να νοσήσουν και να καταλήξουν
αυτοί ή κάποιο συγγενικό τους πρόσωπο, ώστε να συνετιστούν και να κάνουν το
εμβόλιο και η δεύτερη ομάδα εύχεται στην πρώτη αφού δέχτηκε το εμβόλιο να αποκτήσουν
κάποιο σοβαρό πρόβλημα ή και ακόμα να καταλήξουν σε θάνατο.
Η ιατρική επιστήμη διχάστηκε.
Απόψεις αλληλοσυγκρουόμενες. Η τηλεόραση άλλα, το διαδίκτυο άλλα, ο ένας
γιατρός άλλα, ο άλλος γιατρός άλλα. Λένε κάποιοι οι εμβολιασμένοι δεν πρέπει να
πλησιάζουν τους ανεμβολίαστους, λένε κάποιοι άλλοι οι ανεμβολίαστοι δεν πρέπει
να πλησιάζουν τους εμβολιασμένους γιατί είναι επικίνδυνο. Ο
πλησίον μας από αδελφός έχει μετατραπεί σε έναν επικίνδυνο ορατό εχθρό.
Μια
κοινωνία που ο ένας κοιτάει τον άλλον
διστακτικά, με φόβο, ως μέσο απειλής για την δική του υγεία. Προσφορά για
τον συνάνθρωπο δεν υπάρχει πια, γιατί ο συνάνθρωπος είναι πλέον μία υγειονομική
βόμβα που ανά πάσα στιγμή θα μας στερήσει τη ζωή μου. Η κακία έχει ριζώσει μέσα
στις καρδιές μας, καθώς φτάσαμε να ευχόμαστε να αρρωστήσει ο διπλανός μας ώστε
να συνετιστεί. Γίναμε ανθρωπάκια
κυριευμένα από φόβο και αγνοήσαμε το φόβο Θεού. Ζούμε με υλικά πράγματα
(χρήματα, τροφή, νερό, στέγη, φάρμακα) και χάσαμε τα πνευματικά αγαθά.
Η εκκλησία διχάστηκε.
Άλλα λέει ο ένας επίσκοπος, άλλα λέει ο άλλος επίσκοπος. Ο ένας ιερέας κρύβεται
και λειτουργεί μυστικά, ο άλλος ιερέας κάνει υπακοή και καταδιώκει άλλους
ιερείς που δεν κάνουν υπακοή.
Η
πίστη μας στον Χριστό κλονίσθηκε. Ένας ιός, ένα εμβόλιο απογύμνωσε τους Χριστιανούς.
Ξεχάσαμε το Θεό, ξεχάσαμε την Παναγία, τους Αγίους μας, τη δύναμη της προσευχής
μετά δακρύων «λούσω καθ᾿ ἑκάστην νύκτα τὴν κλίνην
μου, ἐν δάκρυσί μου τὴν στρωμνήν μου βρέξω»(Ψαλμ. 6, σ.7). Αναθέσαμε όλες μας
τις ελπίδες στην κρατική «φροντίδα», απέναντι στον αόρατο εχθρό και προτιμήσαμε
να μην «ενοχλήσουμε» τον Θεό.
Εμείς τι κάνουμε; Πως τα αντιμετωπίζουμε όλα αυτά σαν κοινωνία και σαν εκκλησία; Αφήσαμε το Θεό, αφήσαμε τη προσευχή, αφήσαμε την Αγία Γραφή και κυλιστήκαμε στην αμαρτία. Τώρα πια γίναμε ακροατές με την ελπίδα να λυθούν όλα μόνα τους, χωρίς όμως εμείς να αγωνιστούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου