Τὰ ‘’ἐμβόλια’’ ἔναντι τοῦ Covid-Sars 2
ὑπὸ τὸ φῶς τῆς διδασκαλίας
τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς
Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ
‘’ἔλαιον δὲ ἁμαρτωλοῦ μὴ λιπανάτω τὴν κεφαλήν μου’’
Ψαλμ. 140,5
Εἰσαγωγικά
Ἡ κατάσταση, ποὺ προέκυψε κατὰ τὴν τελευταία διετία ἀπὸ τὴν ἐπέλαση τῆς διαβόητης ‘’πανδημίας’’ τοῦ Sars-CoV-2, δημιούργησε πολλὰ ἐρωτηματικά, ἀνέδειξε μεγάλα προβλήματα καὶ ἔβαλε σὲ πολλαπλὰ διλήμματα τοὺς πιστοὺς τῆς Ἐκκλησίας.
Ἐν συνεχείᾳ, ἡ ἀσκηθεῖσα πολιτική, γιὰ τὴν ἀνάσχεση τoῦ ‘’πανδημικοῦ κύματος’’, μέχρι σήμερα, σχεδιάσθηκε ‘’δίχα Θεοῦ καὶ πρὸ Θεοῦ καὶ οὐ κατὰ Θεόν[i]’’, ἀνέδειξε δὲ τὴν πρόθεση τῶν ἐπιτηδείων νὰ ὑλοποιήσουν ἄθεσμες σκοπιμότητες, μὲ στόχο νὰ χειραγωγήσουν τὸν ἄνθρωπο, ὡς ἄβουλο ὄν, στοὺς σκοτεινοὺς ἀτραπούς μιᾶς ἀντίθεης καὶ ἀδιέξοδης πορείας, ξένης πρὸς τὴν οὐσιώδη προοπτικὴ τῆς ἀληθοῦς θεογνωσίας.
Ἡ ἰατρικὴ ἐπιστήμη ἀλλοιώθηκε σὲ τέρας ἀλλόκοτον, μετὰ τὴν ἄμικτη καὶ παρά φύση μείξη της[ii] μὲ τὸν ὑλισμό καὶ τὸν θετικισμό, τὶς ἰδεολογίες ἐκεῖνες, ποὺ πριμοδοτοῦν τὰ πάσης φύσεως πολιτικο-οικονομικὰ συστήματα, καὶ ἐξασφαλίζουν στοὺς ‘’ειδικούς’’ λιπαρὸ χρηματισμό, λαμπρὴ καριέρα, κοσμικὴ λάμψη, μέχρις ὅτου ‘’σβήσουν τὰ φῶτα τῆς γιορτῆς’’, λάμψει τὸ φῶς τῆς ἡμέρας καὶ ἀποκαλυφθοῦν τὰ ἐρείπια.
Ὁ κάθε άνθρωπος, ξεχωριστά, ἀπό ἀπόλυτη ἀξία, κατάντησε στατιστικὸ μέγεθος, ποὺ ἀξιολογεῖται ἀπό τὰ χρηματοπιστωτικὰ πρότυπα ὠφέλους-ζημίας. Ἡ δαρβινικὴ θεωρία τὸν εἶδε ὡς σύμβαμα (τυχαῖο γεγονός). Ὁ φροϋδισμὸς τὸν ἐξώθησε στὴν ἄρνηση τοῦ Θεοῦ καὶ τήν ἔλλειψη νοήματος στὴ ζωή, διότι βλέπει τὴν ζωή νὰ ἐξαντλεῖται στὸ φρικτό ὅριο τοῦ θανάτου. Καὶ, τέλος, ὁ μαρξισμός τὸν κατέστησε κοινωνικὸ ἐξάρτημα, ἐφ’ὅσον, κατὰ τὴν θεωρία του, ὁ ἄνθρωπος δὲν καθορίζεται ἀπὸ τὴ συνείδησή του, ἀλλ᾿ ἀντιθέτως, ἡ κοινωνική του ὑπόσταση καθορίζει καὶ τὴ συνείδησή του.
Ἡ ὑγεία ὡς ἀγαθό παραδόθηκε στοὺς κροίσους τῆς μεγάλης πόρνης, τῆς ὑπεραντλαντικῆς νέας Βαβυλῶνος[iii], καὶ ἔγινε τὸ ἐργαλεῖο μιᾶς μανιώδους καὶ δαιμονικῆς ἐπέλασης κατὰ τῆς ἀνθρωπότητας. Οἱ κυβερνήσεις ἔγιναν ὑπεργολάβοι τῶν πολυεθνικῶν φαρμακευτικῶν ἑταιρειῶν ἢ ἄλλων σκοτεινῶν ὑπερκρατικῶν δυνάμεων, ποὺ διέστρεψαν τὸν φιλάνθρωπο στόχο τῶν βιο-ιατρικῶν ἐπιστημῶν, ὅπως αὐτὸς θεόθεν ὁρίζεται[iv], σὲ ἀπάνθρωπη καὶ δαιμονικὴ ἀστυνόμευση τοῦ ἀγαθοῦ τῆς ζωῆς.
Ἑκατομμυριοῦχος, ἄφρων ‘’τεχνολόγος’’, χρηματοδοτεῖ σήμερα κατὰ 30% ἐτησίως τὸν Παγκόσμιο Ὀργανισμὸ Ὑγείας, ὁ ὁποῖος προωθεῖ δι’ αὐθαιρέτων ἰδεολογικῶν κριτηρίων τὴν μείωση τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς μὲ παντοειδεῖς τρόπους, τόσο σὲ θεωρητικό ὅσο καὶ σὲ πρακτικὸ ἐπίπεδο.
Ὅμως, ἡ φυσικὴ νομοτέλεια, ἡ ὁποία τάχθηκε νὰ βάζει ὅρια στὴν ὕβρη τοῦ ἀνθρώπου κατὰ τοῦ ἱεροῦ, εἶναι ἀπαραβίαστη. Τὸ μεγαλούργημα τῆς Βαβέλ, ποὺ θὰ ἄφηνε μνῆμες θαυμασμοῦ στοὺς ἀπογόνους τῶν ἐπιστημόνων τῆς ἐποχῆς, κατήντησε νὰ γίνει ἡ αἰτία σύγχυσης καὶ διχασμοῦ[v], καὶ ὁ προσωκρατικὸς φιλόσοφος Ἡράκλειτος, μέσα ἀπὸ τίς ἁμυδρὲς ἐλλάμψεις τοῦ σπερματικοῦ λόγου[vi], προειδοποιοῦσε : «Ἥλιος οὐχ ὑπερβήσει μέτρα, εἰ δέ μή Ἐρινύες μιν Δίκης ἐπίκουροι ἐξευρήσουσιν[vii]».
Μὲ τὶς σκέψεις αὐτές στὴν ἀκολουθοῦσα σύντομη μελέτη ἐξετάζουμε στὸ πρῶτο μέρος τὴν προέλευση καὶ τὴ φύση τῶν ἐμβολίων ἔναντι τοῦ Covid-Sars 2 καὶ στὸ δεύτερο ἀξιολογοῦμε τὰ δεδομένα, ποὺ ἀναδύθηκαν στὴν ἐπιφάνεια ἀπὸ τὴ παρασκευὴ καὶ κλινικὴ χρήση τους, σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἔχει ὡς Κεφαλήν, τὸν μόνον ἀγαθὸν καὶ φιλάνθρωπον Θεόν, τὸν παντεχνήμονα Λόγον τοῦ Πατρός, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, δι’ Οὗ ‘’τὰ πάντα ἐν αὐτῷ συνέστηκε[viii]’’.
Α’
Τὰ ἐμβόλια ἔναντι τοῦ Sars-CoV-2
1.Τὶ εἶναι ἐμβόλιο;
Ἐμβόλιο εἶναι ἕνα βιολογικὸ προϊόν ἀπὸ νεκρὸ ἢ ἀδρανοποιημένο νοσογόνο παράγοντα (ἰό, βακτήριο, μύκητα, παράσιτο), ὁ ὁποῖος εὐθύνεται γιὰ μιὰ λοιμικὴ νόσο. (Παρενθετικά, ἄς σημειωθεῖ, ὅτι ὁ Sars-CoV-2 εἶναι χιμαιρικὸς ἰός καὶ ὄχι ἀπολύτως φυσικὸ προϊόν[ix].)
Σκοπὸς τοῦ ἐμβολίου εἶναι νὰ εὐαισθητοποιήσει τὸ ἀνοσοποιητικὸ σύστημα τοῦ ἀνθρώπου, τὸ ὁποῖο ἀναγνωρίζοντας τὸν ξένο αὐτὸ παράγοντα ὡς εἰσβολέα, παράγει ἀντισώματα (IgM, IgG, IgA) γιὰ νὰ τὸν καταστρέψουν καὶ, παραλλήλως, διεγείρει τὰ λεγόμενα κύτταρα μνήμης (Β- καὶ Τ-λεμφοκύτταρα), ὥστε σὲ ἐνδεχόμενη ἐπαναμόλυνση νὰ τὸν ἀναγνωρίσει καὶ νὰ τὸν ἐξουδετερώσει ἐκ νέου.
Εἰσηγητὲς τῶν ἐμβολίων ὑπῆρξαν ‘’τὰ πτωχὰ καὶ τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου’’, ποὺ ὁ Θεός ἐξέλεξε, ‘’ἵνα τοὺς σοφοὺς καταισχύνει[x].’’ Συγκεκριμένα, οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ἰατροί, Ἐμμανουὴλ Τιμόνης καὶ Ἰάκωβος Πυλαρινός, συνέλαβαν τὴν ἔννοια τῆς ἀνοσοποίησης ἀπὸ τὴν λαϊκὴ ἰατρική, στὴν τουρκοκρατούμενη Ἑλλάδα καὶ τὴν Κωνσταντινούπολη.
Διαπίστωσαν, ὅτι ὁ ἐνοφθαλμισμὸς παθολογικοῦ ἱστοῦ ἀπὸ προσβεβλημένο πρόβατο, μὲ εὐλογιά, στὸ χέρι τῶν παιδιῶν ἀπέφερε θαυμαστὰ θεραπευτικὰ ἀποτελέσματα, προφανῶς ἀπὸ τὴν ἀπόκτηση φυσικῆς ἀνοσίας. Ἐκ τῶν παρατηρήσεων αὐτῶν προέκυψε, στὴ συνέχεια, ἡ πρώτη ἐπίσημη ἐπιστημονικὴ δημοσίευση στὸ ἀγγλικὸ περιοδικό, “Philosophical Transactions” τῆς Royal Society, τὸ ἔτος 1714[xi]. Παρόμοιες πληροφορίες μετέφερε τὸν ἴδιο καιρὸ στὴν πατρίδα της καὶ ἡ ἀγγλίδα ποιήτρια λαίδη Mary Wortttley Montagu, σύζυγος τοῦ ἄγγλου πρεσβευτῆ στὴν Κωνσταντινούπολη, τὴν ἐποχὴ ἐκείνη[xii]. Φαίνεται, ὅμως, ὅτι ἡ θεραπευτική-προληπτικὴ αὐτὴ πρακτική, σύμφωνα μὲ ἰατροεθνολογικὲς μελέτες, ἦτο γνωστὴ καὶ στὴν Ἀσία καὶ τὴν Ἀφρική, ὅπου θαυμάζει κανείς τὴν ἀδάμαστη καὶ δυναμικὴ ἐφευρετικότητα τοῦ ἀνθρώπινου νοῦ, ὡς θείου δωρήματος[xiii].
Τὰ ἐμβόλια, τὰ ὁποῖα ἀναπτύχθηκαν στὴν συνέχεια, περιεῖχαν ἕνα ἐξασθενημένο ἢ ἀπενεργοποιημένο ἰό, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν εἴσοδό του στὸν ἀνθρώπινο ὀργανισμό, δημιουργοῦσε τὰ παραπάνω εὐνοϊκὰ ἀποτελέσματα γιὰ τοὺς νοσοῦντες, δηλαδή δημιουργία ἀντισωμάτων καὶ κυτταρικῆς μνήμης.
Ἀπὸ τὸ ἔτος 1972 ἄρχισε, ὀλίγον κατ’ ὀλίγον, νὰ διαφοροποιεῖται ὁ τρόπος παραγωγῆς ἐμβολίων, μὲ τὴν χρήση ἀνθρωπίνων ἐμβρυϊκῶν κυτταρικῶν σειρῶν, ποὺ προκύπτουν ἀπό, ἐπί τούτου, ἐκτρώσεις ἐμβρύων ἀνθρώπων, μέ ‘’ἀνωνύμους γονεῖς’’(!), καὶ μέσῳ γενετικῆς μηχανικῆς.
Σήμερα κυκλοφοροῦν οἱ ἑξῆς τύποι ἐμβολίων, συμφώνως πρὸς τὴν πλέον ἔγκυρη καταγραφή τους ἀπὸ τὸ Institute Charlotte Losier[xiv].
α. Ἐμβόλια, ποὺ περιέχουν ὁλόκληρο ἰό, ἐξασθενημένο ἢ ἀδρανοποιημένο. (Whole Virus vaccine-Live attenuated or inactivated)
β. Ἐμβόλια, βασισμένα σὲ ἰικὸ φορέα (vector-Based vaccine) (Κατ’ οὐσίαν πρόκειται γιὰ ἐμβόλιο DNA)
δ. Ἐμβόλια DNA (DNA Vaccine)
Ἀπὸ τοὺς παραπάνω τύπους ἐμβολίων, ὁ πρῶτος ἀποτελεῖ τὴν γνωστὴ καὶ παραδοσιακὴ μορφή. Ὁ ἐξασθενημένος ἢ ἀδρανοποιημένος ἰὸς, εἰσάγεται στὸ μεσοκυττάριο ὑγρὸ τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, μὲ σκοπὸ τὴν δημιουργία ἀντισωμάτων.
Οἱ ἄλλοι τύποι λειτουργοῦν ὡς ‘’γενετικοί τροποποιητές’’, κατὰ τὸν ἀνοσολόγο καὶ ἰολόγο Robert W. Malone. Τὸ ἐνιέμενο ὑλικὸ χειραγωγεῖται καταλλήλως, μὲ τὴ χρήση βιοτεχνολογίας, ὥστε νὰ εἰσέλθει στὸ πρωτόπλασμα ἢ τὸν πυρῆνα τοῦ ἀνθρωπίνου κυττάρου καὶ νὰ προκαλέσει ἀνοσοδιέγερση, μέσα ἀπὸ πολυσύνθετους βιολογικοὺς ἀτραπούς. Συνεπῶς, δὲν πρόκειται γιὰ κατ’ ἀκρίβεια ἐμβόλια, ἀλλὰ γιὰ γενετικὲς παρεμβάσεις, στὸ ἀνθρώπινο σῶμα.
Τὸ CDC, ἔκαμε δεκτὴ τὴν παραδοχὴ αὐτὴ καὶ ἀναγκάσθηκε νὰ ἀλλάξει τὸν ὁρισμὸ τοῦ ἐμβολίου ἀπὸ 01ης Σεπτεμβρίου 2021, ὑπὸ τὴν πίεση δικηγόρων στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες, ποὺ προσέφυγαν κατὰ τῆς ὑποχρεωτικότητας τοῦ νεοτεύκτου ‘’ἐμβολίου’’ ἔναντι τοῦ Cov-Sars-2.
Ὡς ἐμβόλιο, μέχρι τὴν 31ην Αὐγούστου 2021, ἀνεγνωρίζετο «ἕνα προϊόν, ποὺ διεγείρει τὸ ἀνοσολογικὸ σύστημα τοῦ ἀτόμου γιὰ νὰ παράξει ἀνοσία ἔναντι συγκεκριμένης νόσου, προστατεύοντας τὸ ἄτομο ἀπὸ τὴν συγκεκριμένη νόσο.» («A product that stimulates a person’s immune system to produce immunity to a specific disease, protecting the person from that disease»). Μὲ τὸν νέο ὁρισμό, ὡς ἐμβόλιο θεωρεῖται ‘’ἕνα παρασκεύασμα, ποὺ χρησιμοποιεῖται γιὰ νὰ διεγείρει τὴν ἀνοσολογικὴ ἄμυνα τοῦ ὀργανισμοῦ ἐναντίον νοσημάτων’’ (“A preparation that is used to stimulate the body’s immune response against diseases”).
Οἱ διαφορὲς μεταξὺ τῶν δύο ὁρισμῶν εἶναι σαφῶς διακριτές. Τὸ ἐμβόλιο, σύμφωνα μὲ τὸν παλαιὸ ὁρισμό, χαρακτηρίζεται ὡς ‘’προϊόν’’ (product), ἐνῶ στὸν νέον ὁρισμό ὡς ‘’παρασκεύασμα’’ (preparation), μὲ σκοπό νὰ περιλάβει κάθε ἐργαστηριακὴ παρέμβαση, ἀπὸ τὴν ὁποία θὰ προκύψει τὸ τελικὰ ἐνιέμενο ὑλικό στὸν ἐμβολιαζόμενο. Ἐπίσης, στὸν νέο ὁρισμό, ἀντὶ νὰ διασφαλίζεται ἡ πρόκληση ἀνοσίας ἔναντι συγκεκριμένης νόσου, ὅπως εἶχε ὁ παλαιὸς ὁρισμός, ἁπλῶς γίνεται ἀποδεκτὴ ἡ ἀνοσοδιέγερση (stimulate immune response) ἔναντι νοσημάτων!!!
Ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἔννοια τοῦ ἐμβολιασμοῦ, σύμφωνα μὲ τὸν νέο ὁρισμό, ὁ ἐμβολιασμὸς παράγει προστασία, ἐνῶ μὲ τὸν παλαιότερο παράγει ἀνοσία.
Κατὰ συνέπεια τὰ χρησιμοποιούμενα ‘’ἐμβόλια’’ ἔναντι τοῦ sars-cov-2 δὲν αντιστοιχοῦν πλήρως στὸν κλασσικὸ ὁρισμὸ τοῦ ἐμβολίου.
Ἐξ αὐτῶν καταφαίνεται ἡ προσαρμογὴ τοῦ ἐπιστημονικοῦ κόσμου στὴν ‘’πολιτικὴ ὀρθότητα’’ καὶ ἡ ἀποξένωσή του ἀπό τὴν τεκμηριωμένη γνώση. Πλέον, «ὅ,τι
ἀρέσει στὸν ἡγεμόνα (γιὰ
τὸ σήμερα, γράφε στὴν πολιτικὴ ὀρθότητα) ἔχει ἰσχὺν νόμου»(«Quod primcipi
plaquit legis
habet vigorem[xv]»), κατὰ τὴν διαπίστωση
τοῦ ῥωμαίου νομικοῦ Δομιτίου Οὐλπιανοῦ, στὶς ἐποχὲς τοῦ αὐτοκρατορικοῦ
ῥωμαϊκοῦ ἀπολυταρχισμοῦ. Ὅπως ἐπίσης στήν ‘’προεπαναστατική’’ Γαλλία ἡ θέληση τοῦ βασιληᾶ ἦταν νόμος («qui veut
le roi
si veut
la loi»).
Τέλος, ἡ προκλινικὴ παραγωγὴ ὅλων τῶν συγκεκριμένων ἐμβολίων γίνεται μέσα σὲ μιὰ ‘’ἐργοταξιακὴ μονάδα’’, ποὺ προέρχεται ἀπὸ κυτταροσειρὲς ζωικῶν ἢ ἀνθρώπινων ἐμβρυϊκῶν κυττάρων. Στὴν πλειοψηφία τους, τὰ παραδοσιακὰ ἐμβόλια δὲν χρησιμοποιοῦν ἀνθρώπινες ἐμβρυϊκὲς σειρές, σὲ ἀντίθεση μὲ τὰ ἐμβόλια RNA-DNA, στὰ ὁποῖα συντριπτικὰ ἐπιλέγεται ἡ τεχνικὴ αὐτή[xvi].
2.Τὶ εἶναι οἱ κυτταροσειρές;
Οἱ κυτταροσειρὲς προκύπτουν ἀπὸ τεχνικὲς καλλιέργειες ζωικῶν ἢ ἀνθρωπίνων κυττάρων καὶ χρησιμοποιοῦνται ἐκτενῶς, τόσο σὲ βιοχημικές ὅσο καὶ σὲ φαρμακολογικὲς μελέτες.
Γιὰ τὴν προκλινικὴ παραγωγὴ τῶν ἐμβολίων ἔναντι τοῦ Sars-CoV-2, ποὺ κυρίως κυκλοφοροῦν σήμερα (PfizerBioΝtech, Moderna, Johnson & Johnson, Astra Zeneca καὶ Sputnik), χρησιμοποιήθηκαν ἀνθρώπινες ἐμβρυϊκὲς κυτταροσειρές.
Τὰ ἐμβόλια Sputnik καὶ Astra Zeneca, παράγονται μέσῳ τεχνολογίας ἀνασυνδυασμένου DNA στὴν κυτταρικὴ σειρὰ HEK 293, ποὺ προέρχεται ἀπό γενετικῶς τροποποιημένα ἐμβρυϊκά νεφρικὰ κύτταρα ὑγιοῦς θήλεως ἀνθρώπου, ἐκτρωθέντος τὸ 1972[xvii].
Τὸ ἐμβόλιο τῆς Johnson & Johnson παράγεται μέσῳ τεχνολογίας ἀνασυνδυασμένου DNA, στὴν κυτταρικὴ σειρὰ PER.C6 TetR, ἡ ὁποία προέρχεται ἀπὸ τὸν ἀμφιβληστροειδὴ ἱστὸ ἑνὸς ἐμβρύου ἡλικίας 18 ἑβδομάδων, ποὺ ἐκτρώθηκε τὸ 1985 [xviii].
Τὰ ἐμβόλια τῆς PfizerBioΝtech, καὶ Moderna χρησιμοποιοῦν, ἐπίσης, τὴν ἐμβρυϊκὴ ἀνθρώπινη κυτταρικὴ σειρὰ HEK 293, ὅπως προκύπτει ἀπὸ πλῆθος πηγῶν, στὴν 3η προκλινικὴ φάση[xix]. Οἱ φαρμακευτικὲς αὐτὲς ἐταιρεῖες ἐπιμελῶς προσπαθοῦν νὰ ἀποκρύψουν τέτοιου εἴδους πληροφορίες ἀπὸ τὸ εὐρὺ κοινό, γι’ αὐτό καὶ οἱ δημοσιοποιημένες πληροφορίες τους εἶναι ἐξαιρετικῶς ἐπισφαλεῖς.
Ἡ κ. Melissa Strickler, ὑπεύθυνη διασφάλισης τοῦ ἐλέγχου τῆς ποιότητας τῶν προϊόντων τῆς Pfizer/BioΝtec, δημοσιοποίησε ἑταιρικὰ e-mail, μὲ τὰ ὁποῖα ἐπιβεβαιώνεται ἡ χρήση ἀνθρωπίνου ἐμβρυϊκοῦ ἰστοῦ σὲ ἐργαστηριακὲς δοκιμὲς τοῦ συγκεκριμένου ἐμβολίου. Σ’ αὐτὰ τὰ e-mail διαπιστώνεται, ὅτι ὁ Philip Dormitzer, ἐπικεφαλῆς ἐπιστημονικὸς διευθυντὴς τῆς Pfizer, παραδέχτηκε τὴν χρησιμοποίηση ἀνθρωπίνου ἐμβρυϊκοῦ ἱστοῦ στὸ πρόγραμμα τῶν ἐμβολίων τῆς ἐταιρείας.
Ἡ κ. Melissa Strickler, ἡ ὁποία ἀπολύθηκε, ἀπὸ τὴν Pfizer, μετὰ τὶς ἀποκαλύψεις της, ἀφήνει αἰχμές, ὅτι πιθανὸν τὰ ἐμβόλια τῆς πρῴην ἐταιρείας της νὰ περιέχουν πρωτογενῆ ἰστὸ τῶν ἐμβρύων[xx]. Τὴν θέση αὐτή ἔχει ἤδη ὑποστηρίξει ὁ παιδίατρος Δρ Paul A. Offit τοῦ Νοσοκομείου Παίδων τῆς Φιλαδέλφειας τῶν ΗΠΑ, ὁ ὁποῖος, ἐρωτηθεὶς, σὲ συνέντευξή του, ἄν ὑπάρχουν ἴχνη DNA ἀπὸ τὶς ἀρχικὲς ἐκτρώσεις τῆς δεκαετίας 1960, ἀπάντησε καταφατικὰ καὶ μονολεκτικά -Ναὶ-[xxi]. Τοῦτο βεβαιώνεται καὶ ἀπὸ ἄλλες ἔρευνες, σύμφωνα μὲ τὶς ὁποῖες τὰ ἐμβόλια γενικῶς δὲν εἶναι καθαρά, ὅσο ὑψηλὲς κι’ ἄν εἶναι οἱ προδιαγραφὲς τῆς ἔκπλυσής τους[xxii] .
3.Ὑπάρχουν ἐμβόλια παραδοσιακῆς τεχνικῆς στὴν φαρμακευτικὴ ἀγορά;
Στὴν φαρμακευτικὴ ἀγορά, παγκoσμίως, κυκλοφοροῦν ἐμβόλια γιὰ τὰ ὁποῖα, στὴν προκλινικὴ παρασκευή τους, ὅπως προελέχθη, δὲν χρησιμοποιήθηκαν ἀνθρώπινες κυτταροσειρές καὶ δὲν κατευθύνονται στὸ ἀνθρώπινο κύτταρο, ἀλλὰ παραμένουν στὸ μεσοκυττάριο ὑγρό, γιὰ νὰ δημιουργήσουν ἀνοσιακὴ ἀπόκριση τοῦ ὀργανισμοῦ, μὲ τὴν ἀντιγονική τους δράση.
Ἐπισημαίνουμε, ὅμως, ὅτι κυκλοφοροῦν παραδοσιακὰ ἐμβόλια, δηλαδή χωρὶς τὴν παρέμβαση γενετικῆς μηχανῆς, ἀλλὰ μὲ τὴν χρήση ἀνθρωπίνων ἐμβρυϊκῶν κυτταροσειρῶν. Ὅπως, ἐπίσης, ὑπάρχουν ἐμβόλια χωρὶς τὴν χρήση ἀνθρωπίνων ἐμβρυϊκῶν κυτταροσειρῶν, ἀλλά μὲ γενετικὴ παρέμβαση.
4. Τὰ ἐρωτήματα ποὺ προκύπτουν
Μὲ βάση τὶς παραπάνω σύντομες ἐπισημάνσεις, τίθενται αὐτονοήτως ἠθικὰ διλήμματα γιὰ τοὺς ἀποδέκτες τῶν ἐμβολίων.
- Eἶναι δυνατὸν νὰ γίνει ἀποδεκτὴ ἡ χρήση προϊόντων φόνου, μὲ σκοπὸ καὶ στόχο τὴν προστασία τῆς ὑγείας;
-Εἶναι θεμιτὴ ἡ χρήση γενετικῆς μηχανῆς στὸ θεόπλαστο σῶμα μας, μὲ κίνδυνο ἀλλοίωσης τῆς βιολογικῆς μας ὑποστάσεως, ὅπως τὴν ἐξυφαίνει ὁ Δημιουργός, μέσα ἀπὸ τὴν ἄπειρη σοφία καὶ ἀγάπη Του γιὰ τὸν ἄνθρωπο;
- Θεωρεῖται ἢ ὄχι δυνητικὴ αὐτοκτονία ἡ παράδοση σὲ ἐμβόλια, ποὺ προκαλοῦν ἀνεξέλεγκτο ἀριθμὸ θανάτων καὶ ἀσύλληπτες μετρήσεις σοβαρῶν παρενεργειῶν, μὲ τραγικές ἐπιπτώσεις στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῆς Ἰατρικῆς;
-Κανονίζεται ὁ κληρικὸς ἢ ὁ λαϊκός, ὁ ὁποῖος ἐκθύμως καὶ αὐτεξουσίως ἐμβολιάζεται ἢ καὶ προωθεῖ τὴ συγκεκριμένη ἐμβολιαστικὴ δράση, μὲ ἀνθρώπινες κυτταροσειρές;
Β’
Ἡ διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ,
περὶ τοῦ ἐμβρύου ἀνθρώπου
1.Ἁγία Γραφή
Ὁ ἐκ τῶν μεγάλων Ἱεραρχῶν Βασίλειος τονίζει στοὺς κατ’ἐπιτομὴν ὅρους, μὲ τεκμηρίωση στὴν Ἰωάννεια θεολογία[xxiii] , ὅτι δὲν ὑπάρχει κενὸ στὴν Ἁγία Γραφή. Κάθε σκέψη ἢ λόγος ἢ πράξη (‘’κατὰ νοῦν καὶ λόγον καὶ πρᾶξιν’’) πρέπει νὰ ἐξαρτᾶται ἀπ’αὐτήν, τόσον ὅσον ἀφορᾶ τά ‘’διεσταλμένα’’, δηλ. τὰ σαφῶς διατυπωμένα, ὅσον καὶ τὰ ‘’σεσιωπημένα’’, δηλ. αὐτά, ποὺ ἐννοοῦνται. Ὡς εκ τούτου, λυδία λίθος λόγων καὶ ἐνεργειῶν τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ Ἁγία Γραφή, γι’αὐτό καὶ κάθε ἐνέργειά του ἔχει πρωτίστως θεολογικὸ χαρακτῆρα[xxiv].
Ἀκόμη καὶ οἱ φυσικές – βιολογικὲς ἀνάγκες, τὰ ἀδιάβλητα πάθη, στὰ ὁποῖα καταδέχθηκε νὰ ὑποταγεῖ καὶ ὁ Κύριος, ἔχουν θεολογικὸ ὑπόβαθρο, διότι μᾶς θυμίζουν τὴν ἀνελευθερία στὴν ὁποία τὸ ἀνθρώπινο γένος διολίσθησε μετὰ τὴν ἀδαμικὴ παρακοή, ἀλλὰ καὶ τὴν βασικὴ δογματικὴ ἀρχή, ὅτι ὁ Κύριος ἔγινεν ὁμοούσιος μὲ τὴν φύση μας, παρεκτὸς ἁμαρτίας, διὰ τῆς ἐν χρόνῳ ἐνανθρωπήσεώς Του, ὅπως ἀειδίως εἶναι ὁμοούσιος μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα.
Ἀποτελεῖ αἱρετίζουσα διδασκαλία ἡ ἄποψη, ὅτι ‘’ὁ ἐμβολιασμὸς δὲν εἶναι θεολογικό, ἀλλὰ ἰατρικὸ θέμα’’. Πρόκειται γιὰ συνθηματικὴ ἀποστροφὴ καμπάνιας (slogan), ποὺ χρησιμοποιεῖται ὡς ψυχολογικὸς προπαγανδιστικὸς μηχανισμός ὑπέρ τοῦ ὑποχρεωτικοῦ ἐμβολιασμοῦ, χωρὶς τὴν παραμικρὴ θεολογικὴ τεκμηρίωση, τόσον, ὅσον ἀφορᾷ τὴν λογικὴ καὶ αὐτεξούσια φύση τοῦ ἀνθρώπου[xxv], ὅσο καὶ τὸν δαιμονικὸ τρόπο παραγωγῆς τῶν ‘’ἐμβολίων’’ αὐτῶν.
Μὲ τὴν ἀντίληψη αὐτή θίγεται ἡ οὐσία τῆς Ἐκκλησίας, διότι ἀγνοεῖται ἡ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι συνείδηση τοῦ πληρώματός Της καὶ στανικῶς ἐπιβάλλονται μέτρα σατανικῆς ἐμπνεύσεως, μακρὰν τῆς ἁγιοπατερικῆς παραδόσεως. Πρόκειται γιὰ ἐκτροπὴ ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξο ἐκκλησιολογία, ὅπως ‘’ὀρθὰ κοφτά’’ ἀποφαίνεται ὁ ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης: «Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι καράβι τοῦ κάθε Ἐπισκόπου, γιὰ νὰ κάνει ὅ,τι θέλει[xxvi].»
Ἐπίσης, διακινοῦνται καὶ οἱ δῆθεν συμβιβαστικὲς τοποθετήσεις, ὅτι ‘’ἐπιστήμη καὶ πίστη ἀλληλοσυμπληρώνονται ’’. Ὦ, τῆς ὕβρεως! Ὁ βεβηλάνθρωπος ἀπαιτεῖ ἰσοθεΐα. Γιατὶ ἆρά γε ἀγνοοῦν, ὅτι ‘’πρὸ συντριβῆς ἡγεῖται ὕβρις, πρὸ δὲ πτώματος κακοφροσύνη[xxvii]’’ καὶ γιατὶ παρακάμπτουν τὴν πνευματικὴ νομοτέλεια, ποὺ διατρέχει τὴν ἱστορία, ὅτι ‘’ἀπὸ συντριβῆς πνεύματος ὑμῶν ὀλολύξατε; [xxviii]’’
Στὸ βιβλίον τῆς Ἐξόδου καταγράφεται ἀπὸ τὸν Προφήτη Μωϋσῆ διάταξη, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὴν βάση τῆς παλαιοδιαθηκικῆς διδασκαλίας, περὶ τῆς ἀπολύτου ἀνθρωπίνης ἀξίας τοῦ ἐμβρύου.
Σύμφωνα μὲ τὴν ἐξίσωση τῆς ἀνταποδοτικῆς κυρώσεως- lex talionis, (ὅπως «ὀφθαλμὸν ἀντὶ ὀφθαλμοῦ», «ὀδόντα ἀντὶ ὀδόντος» κ.ἄ.), ἐὰν ὑπάρξει διαπληκτισμὸς μεταξὺ δύο ἀνδρῶν, πληγεῖ κάποια γυναίκα στὴν κοιλιακὴ χώρα καὶ ἀποβληθεῖ τὸ ἔμβρυο, σὲ περίπτωση ἐγκυμοσύνης της, τότε, ἐὰν τὸ ἔμβρυον εἶναι μὴ ἐξεικονισμένον ἐπιβάλλεται στὸ δράστη χρηματικὴ ποινή, ἐὰν ὅμως εἶναι ἐξεικονισμένον ἐπιβάλλεται θάνατος[xxix].
Ὑπῆρξε λοιπὸν ἡ ἐκτίμηση ἐκ μέρους μικρᾶς μερίδος ἑρμηνευτῶν, ὅτι τὸ μὴ ἐξεικονισμένον ἔμβρυον δὲν εἶναι ἀκόμη ἐμψυχωμένο, ἐνῶ ἀντιθέτως τὸ ἐξεικονισμένον εἶναι πλήρης ἄνθρωπος μὲ λογικὴ ψυχή. Τὸ συμπέρασμα τοῦ ἑρμηνευτικοῦ αὐτοῦ συλλογισμοῦ εἶναι ἰδιαίτερα ἀσθενές. Καὶ ἐπειδὴ ἡ Ἁγία Γραφὴ ἑρμηνεύεται διὰ τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἐπικαλούμαστε ὡς ἑρμηνευτικὸ ἐπίκουρο δύο ἄλλες μωσαϊκὲς διατάξεις, ποὺ καταγράφονται στὸ ἴδιο κεφάλαιο τῆς Ἐξόδου.
Σύμφωνα μὲ τὴν πρώτη διάταξη, ἐάν κάποιος προκαλέσει σκοπίμως θανάσιμο κτύπημα σὲ ἄλλον, θὰ πρέπει νὰ τοῦ ἐπιβληθεῖ θανατικὴ ποινή. Ἐὰν, ὅμως, τὸ θανάσιμο κτύπημα εἶναι ἀκούσιο, τότε ἁπλῶς ὁ δράστης ἐξορίζεται[xxx].
Σύμφωνα μὲ τὴν δευτέρα διάταξη, ἐὰν ταῦρος χτυπήσει κάποιον θανάσιμα, λιθοβολεῖται ὁ ταῦρος, ἀλλὰ ὁ ἰδιοκτήτης του κηρύσσεται ἀθῷος. Ἐὰν, ὅμως, εἶχαν προηγηθεῖ στὸν ἰδιοκτήτη παρατηρήσεις γιὰ τὴν ἐπικινδυνότητα τοῦ ταύρου καὶ παρὰ τὶς διαμαρτυρίες δὲν εἶχε ἀφανίσει τὸν ταῦρον, τὸτε καὶ ὁ ταῦρος λιθοβολεῖται καὶ ὁ ἰδιοκτήτης καταδικάζεται σὲ θάνατο[xxxi].
Κατὰ συνέπεια, ἐπειδὴ μέχρι τὸν τρίτο μήνα δὲν εἶναι ἐξωτερικὰ ὁρατὴ ἡ ἐγκυμοσύνη, ἡ ἀποβολὴ τοῦ ἐμβρύου δὲν ἐμπίπτει ἀπολύτως στὸν νόμο τῆς ἀνταποδόσεως, διότι δὲν ἀποδεικνύεται ἡ πρόθεση τοῦ δράστη. Μετὰ, ὅμως, τὸν τρίτο μήνα ἡ μήτρα ἀρχίζει νὰ προβάλλει πάνω ἀπὸ τὰ ὀστᾶ τῆς λεκάνης καὶ γίνεται ἐμφανὴς κάτω ἀπὸ τὸ κοιλιακὸ τοίχωμα, ἰδιαιτέρως στὶς πολύτοκες.
Ἡ ἀποβολή, λοιπόν, τοῦ ἐμβρύου ἀνθρώπου, ποὺ προκαλεῖται μετὰ ἀπὸ κτύπημα στὴ γυναίκα, ἐν ἀγνοίᾳ τῆς ἐγκυμοσύνης της, τιμωρεῖται μὲ συμβατικὲς κυρώσεις, διότι ἔχει γίνει ἐξ ἀγνοίας καὶ ὄχι ἐκ προθέσεως τοῦ δράστη. Ἡ ἀποβολὴ, ὅμως, μὲ ἐμφανῆ τὰ σημεῖα τῆς ἐγκυμοσύνης, λογίζεται ὀρθῶς ὡς θανατηφόρο πλῆγμα ἐκ προθέσεως, γιὰ τὸ ἔμβρυο, καὶ, σύμφωνα μὲ τὴν ἀρχὴ τῆς ἀνταποδοτικῆς κυρώσεως, τιμωρεῖται μὲ θάνατον˙ ὁ δράστης πρέπει νὰ ἀποδώσει ‘’ζωὴν ἀντὶ ζωῆς.’’
Συνεπῶς, ὁ Μωϋσῆς δὲν ἀποφαίνεται περί τοῦ χρόνου κατά τόν ὁποῖον ἐμψυχώνεται τό ἔμβρυον, ἀλλά συναρτᾶ τὴν δικαστική του κρίση σύμφωνα μὲ τὴν πρόθεση τοῦ δράστη[xxxii].
Ὡσαύτως, ἡ Παλαιὰ Διαθήκη γέμει πλῆθος χωρίων, μὲ τὰ ὁποῖα ἐμφαντικὰ ἐπισημαίνεται, ὅτι ἡ πανσθενουργὸς δύναμη τοῦ Θεοῦ ὑφαίνει καὶ καλλιτεχνεῖ ‘’ἐν κρυφῇ[xxxiii]’’, μέσα στὰ μητρικὰ ἄδυτα, ξεχωριστά, τὸν κάθε ἄνθρωπο, ὡς δική Του εἰκόνα. Δὲν ὑπάρχει βιολογικὴ διαδικασία ἀνεξάρτητη ἀπὸ τὴ βούληση τοῦ Πλαστουργοῦ καί ἄσχετη μέσα στὸ εὐρύτερο σχέδιο ποὺ οἰκονομεῖ γιὰ τὴν πορεία καὶ τὸ τέλος (σκοπό) τῆς Δημιουργίας. Γι’ αὐτό καὶ ὁ Μωϋσῆς ἐπιπλήττει τὸν ἀγνώμονα λαό μὲ τὴν ἀκόλουθη ῥητορικὴ ἀποστροφή, τὴν διαχρονικά σύγχρονη καὶ ἀφυπνιστική: «Ταῦτα Κυρίῳ ἀνταποδίδετε; οὕτω λαὸς μωρὸς καὶ οὐχί σοφός; οὐκ αὐτὸς οὗτος σου πατὴρ ἐκτήσατό σε καὶ ἐποίησέ σε καὶ ἔπλασέ σε;[xxxiv]».
β.Καινὴ Διαθήκη
Μετὰ τὸν Εὐαγγελισμό ἡ Θεοτόκος μετέβη «μετὰ σπουδῆς» (ταχύτατα) στὴν συγγενῆ της Ἐλισάβετ, ἡ ὁποία ζοῦσε στὴν ὀρεινὴ Ἰουδαία. Κατέφθασε ἐκεῖ, ὅταν ὁ Κύριος, κατὰ τὸ ἀνθρώπινον, εἶχε ἐνδομήτρια ἡλικία μόλις ὀλίγων ἡμερῶν. Τὸ ἔμβρυον Ἰωάννης, ‘’πλησθεὶς Πνεύματος ἁγίου’’, ἀναγνωρίζει τὸν Χριστόν ὡς Κύριον καὶ Θεόν, μὲ τὸ ἐνδομήτριον σκίρτημά του καὶ τὸν θεόπνευστο λόγο του, διά τοῦ στόματος τῆς μητέρας του Ἐλισάβετ[xxxv].
Μὲ τὸν Εὐαγγελισμὸ καὶ τὴν συνάντηση τῆς Θεοτόκου μὲ τὴν Ἐλισάβετ, τίθενται μὲ ἀπόλυτη σαφήνεια οἱ βάσεις του χριστολογικοῦ δόγματος καὶ τοιουτοτρόπως ‘’πληροῦται’’ ἡ ἀτελέστερη καὶ σκιώδης Παλαιὰ Διαθήκη. Ἡ εὑρεῖα ἀνάπτυξη τοῦ Χριστολογικοῦ δόγματος διατυπώνεται μὲ τοὺς Ὅρους τεσσάρων Οἰκουμενικῶν Συνόδων.
2.Οικουμενικὲς Σύνοδοι
Σύμφωνα μὲ τὸν συνταχθέντα «Ὅρον πίστεως» τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου[xxxvi], ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἶναι τέλειος Θεός καὶ τέλειος ἄνθρωπος μὲ λογικὴ ψυχή καὶ σῶμα. Ὅπως εἶναι ἀειδίως ὁμοούσιος μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα κατὰ τὴν Θεότητα, εἶναι ὁμοούσιος καὶ μὲ ἡμᾶς κατὰ τὴν ἀνθρωπότητα, «χωρὶς ἁμαρτίας», καθ’ ὅσον ἡ σύλληψη τοῦ Χριστοῦ ἔγινε «οὐ σπερματικῶς ἀλλά δημιουργικῶς ἐκ Ἁγίου Πνεύματος και Μαρίας τῆς Παρθένου[xxxvii]». ‘’Σωματώθηκε’’ ὁ ἀσώματος ἐν χρόνῳ, προσλαμβάνοντας ἀκεραία τὴν ἀνθρώπινη φύση, σάρκα καὶ ψυχὴ λογική, ‘’ἐξ αὐτῆς ἄκρας τῆς ἐν Παρθένῳ τῇ παναγίᾳ συλλήψεως[xxxviii]’’.
Πάνω στὴ χριστολογική αὐτὴ βάση, κάθε ἄνθρωπος, ὡς εἰκόνα τοῦ Ἀρχετύπου Χριστοῦ, εἶναι τέλειος ἄνθρωπος ἐξ ἄκρας συλλήψεως. Οἱ δογματικοὶ αὐτοὶ Ὅροι διατυπώνονται καὶ ἀπὸ τίς Γ’, Ε’, καὶ Στ’ Οἰκουμενικὲς Συνόδους.
3.Συμφωνία ἁγίων Πατέρων (consensus Patrum)
Ἡ συμφωνία τῶν ἁγίων πατέρων εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τῆς αὐτοκελεύστου παρουσίας τοῦ Παρακλήτου στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Παράκλητος ἐμπνέει τοὺς ἁγίους Του, σὲ μία κοινωνία λόγων καὶ ἐμπειρίας, ἡ ὁποία στηρίζεται πάνω στὴν ἑδραία καὶ ἀδιάπτωτο στοὺς αἰῶνες διδασκαλίαν ’’ἥν ὁ μὲν Κύριος ἔδωκεν, οἱ δὲ Ἀπόστολοι ἐκήρυξαν.’’ Σᾶς παρέδωκα, γράφει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, τὴν «παραδοθεῖσαν ἡμῖν παρὰ τῶν πατέρων ἀποστολικὴν πίστιν […] συμφώνως ταῖς Ἁγίαις Γραφαῖς[xxxix]’’. Διὰ τοῦ τρόπου αὐτοῦ παρατείνεται στοὺς αἰῶνες καὶ προβάλλεται ‘’ἐν ἑκάστῳ χρόνῳ’’ τὸ μυστήριο τῆς σωτηρίας μας.
Ἀναφορικὰ, λοιπόν, πρὸς τὴν ἀνθρωπίνη ἀξία τοῦ ἐμβρύου ἀνθρώπου, διαπιστώνεται πλήρης ταὐτότητα στὴν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων, παγκόσμια καὶ διαχρονικά.
Ἐνδεικτικῶς καὶ μόνον, ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς γράφει, ὅτι «κατὰ τοῦτο εἰκὼν ἄνθρωπος γίνεται τοῦ Θεοῦ, καθότι εἰς γένεσιν ἀνθρώπου ἄνθρωπος συνεργεῖ». Καὶ ὁ πρῶτος συστηματικὸς θεολόγος, Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ὁρίζει πώς, «οὔτε σῶμα πρὸ τῆς ψυχῆς ὑφίστατο, οὔτε ψυχὴ πρὸ τοῦ σώματος. Ὁ ἄνθρωπος σπείρει ἐν μήτρᾳ οὐκ ἄψυχον ἢ ἡμιάνθρωπον, ἀλλὰ τέλειον ἐρχόμενον ἔμψυχον ἄνθρωπον».
Ἰδιαιτέρως, γιὰ τά ἐκτρωθέντα ἤ τὰ ἀποβληθέντα ἔμβρυα, σύμφωνα μὲ τὸν θεοφώτιστο νοῦ τοῦ ἁγίου Ἀναστασίου τοῦ Σιναΐτου, οἱ ψυχές τους «ἀθανατοῦνται» καὶ ἀναμένουν τὴν κοινή ἀνάσταση στὸ τέλος τῆς ἱστορίας, μὲ τὴν παντοδύναμη καὶ ἄρρητη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, διότι εἶναι τέλειοι ἄνθρωποι, ὅπως καὶ ἡμεῖς, ἀνεξαρτήτως τῆς φαινοτυπικῆς διαπλάσεώς τους.
4.Ἡ λειτουργικὴ πράξη τῆς Ἐκκλησίας
Σύμφωνα μὲ τὴ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας, ὡς ἡμέρα τιμῆς τῶν ἁγίων, ὁρίζεται ἡ ἡμέρα τῆς ἐκδημίας τους στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία καὶ χαρακτηρίζεται ὡς ἡ γενέθλιος ἡμέρα τους στὴ καινὴ γῆ τῆς ἀναστάσεως.
Ἐξαιρετικὰ, ὅμως, γιὰ τὰ πρόσωπα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ἡ Ἐκκλησία τιμᾷ, ἐπὶ πλέον, καὶ τὰ χαροποιὰ γεγονότα, ὄχι μόνο τῆς γεννήσεώς τους, ἀλλὰ καὶ αὐτῆς τῆς συλλήψεώς Τους. Ἡ σύναξη τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ νὰ τιμήσει τὴν σύλληψή Τους, ἀποτελεῖ καὶ τὴν πλέον ἐπίσημη κατακύρωση τοῦ γεγονότος, ὅτι τὸ ἔμβρυον ἐξ ἀρχῆς ἔχει ἀπόλυτη ἀξία καὶ δικαιοῦται πλήρους τιμῆς ὡς τέλειος ἄνθρωπος.
5.Ἡ Εἰκονογραφία
Στὴν οἰκουμενικὴ ὀρθοδοξία διασῴζονται οἱ ἀκόλουθες τέσσερις περίπυστες (широко известный) Ἱερὲς Εἰκόνες, διὰ τῶν ὁποίων ἀποτυπώνεται εἰκαστικά τὸ πλήρωμα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἀπὸ τὴν ὥρα τῆς συλλήψεως.
α. Φορητὴ εἰκόνα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, τοῦ 12ου αἰ., τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Γεωργίου Νόβγοροντ (Но́вгород). Ἡ εἰκόνα αὐτὴ βρίσκεται σήμερα στὴ Κρατικὴ πινακοθήκη Τρετυακόφ (Госуда́рственная Третьяко́вская галере́я) τῆς Μόσχας καὶ εἰκονίζει τὸν Κύριο ὡς βρέφος-ἔμβρυο νὰ βαστάζεται στὴ κοιλιακὴ χώρα τῆς Θεοτόκου, εὐθὺς μέ τὸν ἀρχαγγελικὸ ἀσπασμὸ πρὸς Αὐτήν. Χρονολογικά, πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἀρχαιοτέρα ἀπὸ τὶς ὑπόλοιπες τρεῖς.
β. Εἰκόνα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Σινᾶ (τέλος 12ου αἰ.), καὶ φέρει ἀπεικονισμένο τὸν ἔμβρυον Ἰησοῦν στὴ κοιλία τῆς Θεοτόκου ἀπὸ τὴν ὥρα τῆς συλλήψεως.
γ. Τοιχογραφία τοῦ ἀσπασμοῦ τῆς Θεοτόκου μὲ τὴν Ἐλισάβετ, τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Πελενδρίου Κύπρου (1560), στὴν ἐπαρχία Λεμεσοῦ. Εἰκονογραφοῦνται ἡ Θεοτόκος καὶ ἡ Ἐλισάβετ, ποὺ φέρουν ἐνδομητρίως τὰ ἔμβρυα Ἰησοῦν καὶ Ἰωάννην ὡς παιδία, πλήρως ἀπαρτισμένα, ἀνεξαρτήτως τῆς μεταξύ τους ἡλικιακῆς διαφορᾶς τῶν ἕξι μηνῶν. Ὁ Ἰωάννης, μάλιστα, εἰκονίζεται σὲ στάση προσκυνητική, ἐνώπιον τοῦ εὐλογοῦντος Κυρίου Ἰησοῦ ὡς ἐμβρύου.
δ. Εἰκόνα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ στὸν ὁμώνυμο Ἱερό Ναό τῆς Ναζαρέτ, ἔργον ἀνώνυμου ἁγιογράφου, ἡ ὁποία χρονολογεῖται στὸ τέλος τοῦ 19ου αἰ. μὲ ἀρχές τοῦ 20ου αἰ. μ.Χ. Παριστᾶ τὴν Θεοτόκο νὰ δέχεται τὸν ἀσπασμὸ τοῦ Γαβριήλ καὶ ταὐτόχρονα ἀπεικονίζει τὸν ἔμβρυον Ἰησοῦν στὴ Θεοδόχο γαστέρα Της.
6.Τὸ Κανονικὸ Δίκαιο
Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας ἔχουν ὡς πηγή τὶς δύο Διαθῆκες, τὴν Παλαιὰ καὶ τὴν Καινή. Συνεπῶς, πηγὴ τοῦ Kανονικοῦ Δικαίου “δὲν εἶναι τὸ περιεχόμενο τῆς πεπτωκυίας ἀνθρωπίνης φύσεως καὶ βουλήσεως ἢ τῆς πεπερασμένης ἀνθρωπίνης γνώσεως, ἀλλὰ τὸ περιέχομενο τῆς ἐν Χριστῷ ἀποκαλυφθείσης θείας ἀληθείας, ἡ ὁποία φανερώνεται αὐθεντικῶς στὴν Ἐκκλησία ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι[xl].’’
Ὑποχρεωτικὸν χαρακτῆρα ἔχουν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ οἱ Κανόνες τῶν τοπικῶν Συνόδων καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι ἀναγνωρίζονται ἀπὸ τὸν 2ον Κανόνα τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, διὰ τοῦ ὁποίου καὶ προσλαμβάνουν ἰσόκυρο πρὸς τοὺς πρώτους χαρακτῆρα.
Ἐπειδὴ οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ἀντλοῦν τὶς διατάξεις τους ἀπό τὴν θεοπνευστία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τὸ κῦρος τους εἶναι διαχρονικὸ καὶ ‘’μὴ ἐκπῖπτον’’[xli]. Τὰ βιοηθικὰ προβλήματα, ποὺ ἀναδεικνύει ἡ ἔξαλλος πορεία τῆς ἐρευνητικῆς ἀσυδοσίας, δὲν ἀποτελοῦν τίποτε ἄλλο, παρὰ συμβατικὰ ἐναλλασσόμενα σχήματα στὴ διαδρομή τοῦ χρόνου, ποὺ ἔχουν ὡς οὐσιώδη πηγή τὴν αὐτονόμηση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεόν.
Συνεπῶς, ἡ προέλευση, ἡ σύνθεση τῶν ἐμβολίων, οἱ τεχνικές, ποὺ χρησιμοποιοῦνται, καὶ τὰ ἀποτελέσματα ποὺ παράγονται εἶναι τὰ στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα θὰ ἀνατάμουμε ὑπὸ τὸ φῶς καὶ τὴν πληρότητα τῶν ἱεροκανονικῶν διατάξεων.
α. Ἔκτρωση -φόνος
Γιὰ τὴν παραγωγὴ ἐμβολίων χρησιμοποιεῖται ἀνθρώπινο ἐμβρυϊκὸ ὑλικὸ ἀπὸ ἀμβλώσεις, δηλ. ἀπὸ προμελετημένους φόνους τελείων καὶ ἀνυπεράσπιστων ἀνθρώπων. Ἡ ἄμβλωση ὄχι μόνον ἐμπίπτει στὶς περὶ φόνου διατάξεις τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου, ἀλλὰ μνημονεύεται καὶ ὡς ἰδιαιτέρως ἀπεχθὴς πράξη, ὥστε νὰ μὴν ὑπάρχει καμμιὰ ἠθελημένη παρεξήγηση γιὰ τὴν πλήρη καὶ ἀπόλυτη ἀξία τοῦ ἐμβρύου ὡς τελείου ἀνθρώπου, σύμφωνα μὲ τὸν 91ον Κανόνα τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ τοὺς 2ον καὶ 8ον Κανόνες τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Ἐπιτιμοῦνται τόσον ὁ ἠθικὸς ὅσον καὶ ὁ φυσικὸς αὐτουργὸς τοῦ ἐγκλήματος. Ὁ Μέγας Βασίλειος μάλιστα διευρύνει τὸ σκεπτικό του καὶ ὀρίζει ὀρθῶς, ὅτι ἡ γυναῖκα ἡ ὁποία προβαίνει σὲ μία τέτοια ἐνέργεια, ἐπιβουλεύεται, πλὴν τοῦ ἐμβρύου, καὶ τὸν ἑαυτὸν της, καθ’ὅσον εἶναι πιθανὸν νὰ συναποθάνει μὲ αὐτό, καὶ τότε ὁ φόνος λογίζεται ὡς διπλός.
Στὶς πηγὲς τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχει διάταξη, ποὺ νὰ ἐπιτρέπει ἢ νὰ ἀθωώνει τὴν ἄμβλωση οὔτε ἕνεκα ἰατρικῶν λόγων, (τὴν λεγομένη ‘’θεραπευτικὴ ἄμβλωση’’) οὔτε λόγῳ ‘’παλαιότητάς’’ της, ὅπως διδάσκει τὸ Βατικανὸ καὶ οἱ ἀντιγραφεῖς του, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ἡ Ἐπιτροπὴ Βιοηθικῆς τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας[xlii].
Ὁ Μ. Βασίλειος ἐπιμένει, ἐπίσης, περὶ τῆς βαρύτητας τοῦ φόνου ἐν γένει. Μὲ τὸν ἐπ’ ὀνόματί του 13ον Κανόνα ἀνατρέπει, μὲ πολὺ σεβασμό, τὴν παράδοση τῶν πρὸ αὐτοῦ ἁγίων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι δὲν κατελόγιζαν ὡς φόνον τὴν ἄμυνα γιὰ τὴν πίστη, τὴν σωφροσύνη καὶ τὴν εὐσέβεια[xliii]. Συνιστᾶ, ὅμως, γιὰ τοὺς καλῶς καὶ ἐν ἀμύνῃ εὑρισκομένους ἀγωνιστὲς, νὰ δέχωνται καὶ αὐτοὶ, χωρὶς πικρία, ἕνα μικρὸ ἐπιτίμιον, ‘’ὡς τὰς χεῖρας μὴ καθαρούς’’, δηλαδή, γιὰ τὸν λόγο, ὅτι τὰ χέρια τους δὲν εἶναι καθαρά, μετὰ ἀπὸ μία τέτοια πολεμικὴ ἀμυντικὴ σύρραξη. Τὸ ἐπιβαλλόμενο ἐπιτίμιον εἶναι ὑποπολλαπλάσιο αὐτοῦ, μὲ τὸ ὁποῖο κανονίζεται ἀκόμη καὶ ὁ ἀκουσίως φονεύσας, σύμφωνα μὲ τὸν 57ον Κανόνα τοῦ ἰδίου.
Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης στηρίζει τὴν θέση τοῦ Μ. Βασιλείου στὴν ἁγιογραφικὴ διάταξη τοῦ βιβλίου τῶν Ἀριθμῶν, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἀπαιτεῖται ‘’καθαρμός’’ καὶ γιὰ τοὺς ἄνδρες ἀλλὰ καὶ γιὰ τὰ ἄψυχα (ἀντικείμενα) μετὰ ἀπὸ πολεμικὴ σύρραξη, ὅπου ὑπῆρξαν νεκροί[xliv], παρὰ τὸ γεγονός ὅτι αὐτὴ ἀποτελοῦσε ad hoc μωσαϊκὴ ἐντολή.
Ὁ κληρικὸς ἢ ὁ λαϊκὸς, ὁ ὁποῖος προτρέπει ἢ ἐπιβάλλει τὸ ‘’ἐμβόλιο’’ ἐν γνώσει του, ὅτι ἀποτελεῖ προϊὸν ἀμβλώσεως, δηλ. προσβολὴ τῆς εἰκόνας τοῦ Χριστοῦ, ἐξισώνεται μὲ ‘’τὰς ἀμβλωθρίδια διδούσας φάρμακα’’ (ΣΤ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, Κανών 91ος), συναινεῖ στὴν ἀποδοχὴ προϊόντων ἐγκλήματος, ἔχει ἰσοδύναμη εὐθύνη μὲ τὸν ἠθικὸ αὐτουργὸ τοῦ ἐγκλήματος, συμβάλλει στὴν ἄμβλυνση τῆς συνειδήσεως τῶν ἀνθρώπων ἀπέναντι στὴν ἔκτρωση καὶ γίνεται αἴτιος θανάτου ἢ βαρειᾶς ἀναπηρίας, ποὺ συνακολουθεῖ τὸν συγκεκριμένο ἐμβολιασμό.
β. Εἰκονομαχία
Διὰ τῶν ἁγίων εἰκόνων τοῦ Κυρίου, τῆς ἀχράντου Θεοτόκου τῶν τιμίων Ἀγγέλων, ὡς περιγραπτῶν ὄντων, καὶ πάντων τῶν ἁγίων, προσκυνοῦμεν τοῦ ἐγγραφομένου τὴν ὑπόστασιν καὶ ἀναγόμαστε δι’ αὐτῶν πρὸς τὴν μνήμην καὶ τὴν ἐπιπόθησιν τῶν πρωτοτύπων. Ἐπειδὴ, μάλιστα, εἶναι μία ἡ ὑπόσταση, πρωτοτύπου καὶ εἰκόνος, διότι τὸ πρωτότυπον ὁρᾶται ἐν εἰκόνι, ἡ δὲ εἰκὼν ὑφίσταται στὸ πρωτότυπο, ἡ θαυματουργὸς χάρις τοῦ πρωτοτύπου φανερώνεται διὰ τῆς εἰκόνος Του. Παρόμοια σχέση ὑφίσταται, ἐπίσης, μεταξὺ σώματος καὶ σκιᾶς, γι’ αὐτό, ὅπως οἱ ἅγιες εἰκόνες εἶναι χαριτόβρυτες, ὁμοίως ἦτο θαυματουργός καὶ ἡ σκιὰ τοῦ Πέτρου, ὑπὸ τὴν ὁποία κατέφευγαν οἱ ἀσθενεῖς γιὰ νὰ τοὺς ἐπισκιάσει ἡ χάρη της[xlv].
Ἡ ἄρνηση τῆς τιμητικῆς προσκυνήσεως τῆς εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἄρνηση τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του, διότι διὰ τῆς εικόνος, εἰκονίζομεν Θεοῦ τὸ ὁρώμενον, ἀφ’ὅτου ὁ Θεὸς ὤφθη ἐν σαρκὶ καὶ συνανεστράφη μὲ τοὺς ἀνθρώπους.
Ὁ ἄνθρωπος, στὴν Ἁγία Γραφή ὁμολογεῖται ὡς ἔμψυχος εἰκὼν τοῦ Θεοῦ, ὄχι μὲ ἔννοια στατική, ἀλλὰ δυναμική, ἐφ’ ὅσον ἡ κλήση του εἶναι νὰ ἀναχθεῖ στὸ Πρωτότυπον, ‘’τό καθ’ ὁμοίωσιν’’, μέσα ἀπό μιὰ διαρκῆ πορεία ‘’ἀτέλεστης τελειότητας’’. Ὁ ὁποιοσδήποτε, λοιπὸν, προσβάλλει τὸν ἄνθρωπον, προσβάλλει τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καὶ, συνεπῶς, ἡ προσβλητικὴ καὶ βέβηλη αὐτὴ ἐνέργεια μεταβαίνει στὸ θεῖο Ἀρχέτυπον-Πρωτότυπον, τὸν Χριστόν.
Ὁ Κυριακὸς λόγος, ‘’ἐφ’ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων ἐμοὶ ἐποιήσατε‘’ καὶ ‘’ἐφ’ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε[xlvi]’’ βεβαιώνει ὅτι στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καθορᾶται κάθε ἄνθρωπος ἐξ ἄκρας συλλήψεως καὶ στὸ πρόσωπο τοῦ κάθε ἀνθρώπου ὁ Χριστός. Ὁ φόνος-ἔκτρωση, λοιπόν, ἀποτελεῖ πλὴν τῶν ἄλλων καὶ εἰκονομαχικὴ ἐκτροπή.
Μεταξὺ θρησκευτικῶν κύκλων διακινεῖται ἕνα παρελκυστικὸ ἰδεολόγημα, ποὺ ἔχει ὡς στόχο νὰ ἀποσυνδεθοῦν τὰ ἀνθρώπινα ἐμβρυϊκά κύτταρα, τὰ ὁποῖα χρησιμοποιοῦνται σήμερα, μὲ τὸ πρὸ ἐτῶν ἀμβλωθὲν ἔμβρυον. Χρησιμοποιοῦνται ἐπ’αὐτοῦ δύο ἕωλα ἐπιχειρήματα.
Μὲ τὸ πρῶτο, ἐπιχειροῦν νὰ στηρίξουν τὴν ἀποσύνδεση τῶν σημερινῶν κυττάρων καὶ τοῦ ἐμβρύου, λόγῳ παλαιότητας τῆς ἐκτρώσεως. Μὲ τὸ δεύτερο, ὑποστηρίζεται, ὅτι ὑπῆρξε μόνον ἕνα ἔμβρυο τὸ ὁποῖο ἐκτρώθηκε γιὰ τὴν παραγωγὴ μιᾶς ὁποιασδήποτε κυτταροσειρᾶς.
Ὅσον ἀφορᾶ τὸ πρῶτο ἐπιχείρημα, ἡ ἀποσύνδεση κυττάρων καὶ ἐμβρύου εἶναι πρακτικῶς ἀνέφικτη, ἄρα ἐξωπραγματική, διότι πρωτογενὴς πηγὴ τῶν κυττάρων εἶναι τὸ ἔμβρυο, κυτταρικὰ στοιχεῖα τοῦ ὁποίου εἶναι ὑπαρκτά καὶ σὲ κάθε μετεγενέστερο κύτταρο. Χωρὶς τὴ θανάτωση τοῦ ἐμβρύου, δὲν θὰ ὑπῆρχε ἡ συγκεκριμένη κυτταροσειρά. Ὡσαύτως, τὸ DNA τοῦ κυττάρου εἶναι ταυτόσημο μὲ τὸ DNA ὅλων τῶν κυττάρων τοῦ ἐκτρωθέντος ἐμβρύου, τὰ ὁποῖα ἀναπτύσσονται ἐπὶ μακρόν. Ἑπομένως ὑπάρχει πλήρης ταὐτότητα τῶν χρησιμοποιουμένων κυτταροσειρῶν, μὲ αὐτὸ τὸ ἔμβρυον.
Τὸ δεύτερο ἐπιχείρημα, κονιορτοποιοῦν ἡ Pamela Acker[xlvii], ὁ Stanley Plotkin[xlviii] καὶ, προσφάτως, ἡ Melissa Stricker[xlix]. Ἡ Pamela Acker ὑπολογίζει, ὅτι γιὰ τὴν σειρὰ ΗΕΚ 293 χρειάσθηκε ἡ θυσία τοὐλάχιστον διακοσίων (200) ἐμβρύων. Τὸ πείραμα ἐπέτυχε στὸ τελευταῖο ἔμβρυο, ἀπὸ τὸ ὁποῖο καὶ δημιούργησαν τὴν ἐν λόγῳ κυτταροσειρά. Ὁ Stanley Plotkin ὁμολογεῖ σέ ἐνεάωρη κατάθεσή του, ὅτι γιὰ τὸ ἐμβόλιο τῆς ἐρυθρᾶς χρησιμοποίησε τὴν 75η καὶ 76η ἔκτρωση, διότι οἱ προηγούμενες εἶχαν ἀποτύχει. Εἶναι ὁ ἴδιος ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἀποδέχεται στὸ τέλος τῆς κατάθεσής του, ὅτι χρησιμοποίησε 1.000.000 Ἀφρικανούς, ὡς πειραματόζωα. Γι’ αὐτό καὶ ἀποκαλεῖται ‘’νονός’’ τῶν ἐμβολίων, δηλαδή ἄνθρωπος τοῦ ὀργανωμένου ἐγκλήματος, μὲ ὅπλο τὰ ‘’ἐμβόλια.’’
Συνεπῶς, στὰ παραπάνω διαβολικὰ μηχανεύματα μία εἶναι ἡ ἀπάντηση ‘’ἐμοὶ ἐκδίκησις, ἐγὼ ἀνταποδώσω λέγει Κύριος[l].’’
γ. Στείρωση-‘’εὐνουχισμός’’
Ἡ ἐκτρωτικὴ ἐπέμβαση γιὰ τὴν ἐξαγωγὴ τοῦ ἐμβρύου ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν κυοφοροῦσα γίνεται μὲ κοιλιακὴ ὑστερεκτομή καὶ ὄχι μὲ ἁπλὴ ὑστερεκτομή. Στὴν ὑστερεκτομὴ αὐτή περιλαμβάνεται, πλὴν τῆς ἐκρίζωσης τοῦ ζῶντος ἐμβρύου, ἡ χειρουργικὴ ἀφαίρεση τῆς μήτρας καὶ τῶν ἐξαρτημάτων (ὠοθῆκες, σάλπιγγες κλπ.). Αὐτή πραγματοποιεῖται μόνο σὲ εἰδικὲς περιστάσεις, ὅπως ὅταν ἀπαιτεῖται καὶ στείρωση, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν τερματισμὸ τῆς ἐγκυμοσύνης. Μὲ τὴν ἄμβλωση διὰ κοιλιακῆς ὑστερεκτομῆς, ποὺ ἔχει ὡς σκοπό τὴν λήψη κυττάρων καὶ δημιουργία κυτταροσειρᾶς, συντελεῖται καὶ ἀκρωτηριασμὸς τῆς γυναίκας.
Ἐπ’ αὐτοῦ οἱ Ι. Κανόνες ἀποφαίνονται διὰ τοῦ 22οῦ Ἀποστολικοῦ Κανόνα, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖον, ‘’ὁ ἀκρωτηριάσας ἑαυτόν, μὴ γινέσθω κληρικός. Φονεὺς γὰρ ἐστιν ἑαυτοῦ.’’
Αὐτὸς ὁ Ἱερὸς Κανόνας ἔχει διασταλτικὴ ἰσχὺ ἐφαρμοζόμενος ἐπὶ γυναικός, ἡ ὁποία μὲ ἑκούσια ἀπόφασή της συγκατατίθεται σὲ στείρωση-εὐνουχισμό, καὶ ἔτσι καθίσταται ‘’τῆς τοῦ Θεοῦ δημιουργίας ἐχθρός’’. Ἀκυρώνει –‘’αὐτοφονεύει’’ τὴν φύση της καὶ ἀθετεῖ τὴν θεία ἐντολή, ‘’αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε[li]’’. Μείζονα, βέβαια, εὐθύνη ὑπέχει ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ‘’εὐνουχίζει’’ τὴν μητέρα τοῦ ἐμβρύου καὶ μάλιστα ἐν ἀγνοίᾳ της.
δ.Τυμβωρυχία - ἱεροσυλία καὶ εἰδωλολατρεία
i. Τυμβωρυχία - ἱεροσυλία
Σύμφωνα μὲ τὸν 7ον Κανόνα τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης ἐπιτιμᾶται ἡ ‘’ἀσύγγνωστος’’ (ἀσυγχώρητος καὶ ἀδικαιολόγητος) τυμβωρυχία, δηλ. ἡ διάνοιξη τάφου καὶ βέβηλη σύλλησή του, ἀπό ἐνδεχόμενα πολύτιμα ἀντικείμενα, τὰ ὁποῖα συνετάφησαν μὲ τὸν θανόντα[lii]. Συμφωνοῦν ἐπίσης ὁ Μ. Βασίλειος μὲ τὸν 66ον Κανόνα καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Νηστευτής[liii] μὲ τὸν 29ον Κανόνα. Οἱ παραπάνω Κανόνες ἐπιτιμοῦν τὴν προσβολὴ στὸν νεκρὸ καὶ τὰ λείψανά του, τὰ ὁποῖα ἡ Ἐκκλησία περιβάλλει μὲ ἱερότητα.
Στὴν περίπτωση τῆς ἔκτρωσης μεγιστοποιεῖται ἡ ἁμαρτία τῆς τυμβωρυχίας, διότι τὸ ἔμβρυον δὲν ἀξιοῦται τῆς νομίμου ταφῆς καὶ τῆς ‘’ φίλης κατασκαφῆς’’, δηλαδή τοῦ τάφου, ἀλλὰ, ἀμέσως μετὰ τὴν βίαιη ἐξαγωγή του ἐκ τῆς μήτρας, παραδίδεται εἰς χεῖρας ἀνόμων καὶ γίνεται δεινὸ ἄθυρμα στὰ χέρια σαρκοβόρων ἐρευνητῶν. Ἐν συνεχείᾳ τεμαχίζεται (μελίζεται) ἀπ’ αὐτούς, ‘’τὰς χεῖρας καὶ μηρούς, καὶ βραχίονας καὶ κνήμας καὶ τοὺς δακτύλους καὶ τὴν κάραν[liv]’’, ὡς μάρτυρας Χριστοῦ.
Αὐτὴ ἡ βεβήλωση συνεχίζεται ἐπὶ μακρὸν μέσα στὸν χρόνο, μὲ τὴν δημιουργία τῶν κυτταρικῶν σειρῶν, ἡ συγκεκριμένη δὲ μεταθανάτια διαχείρηση τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος χαρακτηρίζεται ὡς ‘’ἄτιμη ταφή’’ στὸν Αἰσχύλο[lv]. Τὰ ὑπολείμματα τοῦ ἐμβρύου δὲν ἀξιώνονται οὔτε μιᾶς συμβολικοῦ τύπου ταφῆς, μὲ τὴν ρίψη χώματος ἐπὶ τοῦ νεκροῦ[lvi], ἀλλὰ ἐκβάλλονται εἴτε στὴν χοάνη τῶν βιολογικῶν ὑλικῶν, εἴτε παραδίδονται σὲ ἀκραῖες βέβηλες χρήσεις, μὲ «ἄκλαυτο, ἄφιλο, ταλαίφρωνα[lvii]» τὸν ἔμβρυο ἄνθρωπο, ποὺ θυσιάζεται βιαίως κατὰ παράβαση τῶν ‘’ἀγράφων καὶ ἀσαλεύτων νόμων τῶν θεῶν’’.
Εἶναι ὄχι μόνον διαχρονικὴ, ἀλλὰ καὶ ἰδιαιτέρως σύγχρονη ἡ ῥητορικὴ ἐρώτηση τῆς Ἀντιγόνης πρὸς τὸν βασιλιὰ Κρέοντα, ὅταν αὐτὸς διέταξε τὴν ἀταφία τοῦ Πολυνείκη: ‘’οὔτε φανταζόμουν πὼς ἔχουν τόση δύναμη οἱ δικές σου διαταγὲς, ὥστε τοὺς ἀγράφους καὶ ἀσαλεύτους νόμους τῶν θεῶν νὰ μπορεῖς, θνητὸς ἐσύ, νὰ παραβαίνεις[lviii]!!!’’
Τοιουτοτρόπως, δὲν γίνεται σύλληση μόνον τῶν κτερισμάτων, ἀλλὰ καταλήστευση τοῦ ἴδιου τοῦ νεκροῦ, τῶν ἰδιοτήτων τῆς βιολογικῆς του ὑπάρξεως καὶ ὄχι μόνον. Τὸ ἔμβρυο χρησιμοποιεῖται ἐπὶ πλέον γιὰ κερδοσκοπία ἀπὸ τὶς πολυεθνικὲς φαρμακευτικὲς ἐταιρεῖες καὶ μέσῳ τῶν ‘’ἐμβολίων’’, γιὰ τὴν δολοφονία ἀνθρώπων. Τριπλὸ τὸ ἔγκλημα˙ καὶ δολοφονία ἐμβρύων, καὶ κερδοσκοπία, καὶ δολοφονία διὰ τῶν ‘’ἐμβολίων’’.
Γενικῶς, ἡ τυμβωρυχία θεωρεῖται ἱεροσυλία κατὰ τὸ Βυζαντινὸ Δίκαιο. Ὁ βυζαντινὸς νομικὸς Κωνσταντῖνος Ἀρμενόπουλος (1320 –1380 μὲ 1385) στὴν ‘‘Ἑξάβιβλον’’ συμπεριλαμβάνει σὲ μία ἐνότητα ποινικῶν ἀδικημάτων τοὺς τυμβωρύχους μὲ τοὺς ἱεροσύλους καὶ τοὺς φονεῖς[lix].
ii. Εἰδωλολατρεία καὶ ἀνθρωποθυσίες, γιὰ λόγους δημοσίας ὑγείας.
Ἡ ὅλη διαδικασία γιὰ τὴν παραγωγὴ ἀνθρωπίνων ἐμβρυϊκῶν κυτταροσειρῶν, ἱστορικὰ, εἶναι ἰσοδύναμη μὲ τὶς ἀνθρωποθυσίες στὰ εἰδωλολατρικὰ δρώμενα.
Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη μνημονεύονται οἱ εἰδωλολατρικὲς θυσίες μικρῶν παιδιῶν στὸν Μολώχ, οἱ ὁποῖες καταδικάζονται μὲ βδελυγμία στὸ βιβλίο τοῦ Λευϊτικοῦ[lx].
Οἱ ἀρχαῖοι Ἀθηναῖοι, τῆς προκλασσικῆς περιόδου, κατὰ τὴν ἐτήσια ἑορτὴ τῶν Θαργηλίων, ὁδηγοῦσαν στὸν θάνατο δύο ἀθῴους ἀνθρώπους, τούς ὁποίους ἀποκαλοῦσαν καθάρματα, μετὰ ἀπὸ σκληρὲς βιαιότητες ἐναντίον τους, μὲ σκοπὸ τὸν ἐξαγνισμὸ τῆς πόλεως[lxi].
Χαρακτηριστικὴ εἶναι ἡ περίπτωση τοῦ Ἀπολλωνίου Τυανέα, ἕλληνος εἰδωλολάτρου φιλοσόφου (2ος μ. Χ. αἰ.), τὴν ὁποία διασώζει ὁ Φλάβιος Φιλόστρατος, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο ὁ Ἀπολλώνιος, γιὰ νὰ βάλει τέλος σὲ μιὰ ἐπιδημία στὴν Ἔφεσο, ὑπέδειξε ὡς ὑπεύθυνο στὸ ἔξαλλο πλῆθος ἕναν ζητιάνο, ἀποκρουστικὸ στὴν ὄψη, ὅμως ἀθῷο, τὸν ὁποῖον καὶ λιθοβόλησαν, ἀφοῦ προηγουμένως κατέκαυσαν τὰ μάτια του[lxii].
Οἱ Ἀζτέκοι, οἱ Μάγια καὶ ἄλλοι λαοὶ τῆς Νοτίου καὶ Κεντρικῆς Ἀμερικῆς τελοῦσαν ἀνθρωποθυσίες, ὡς σημαίνουσες θρησκευτικὲς τελετές, ὁ δὲ θάνατος τῶν θυσιαζομένων, ἐκαλεῖτο ‘’ἀνθισμένος θάνατος’’. Οἱ Ἀζτέκοι μάλιστα ξερρίζωναν τὴν καρδιὰ του πρὸς θυσίαν θύματος, ὅπως κατ’ἀναλογία γίνεται καὶ μὲ τὶς συγκεκριμένες ἐκτρώσεις, στὸν βωμὸ τῆς νεότευκτης ψευδοθεότητος, ποὺ ὀνομάζουν ἐπιστήμη.
Ὁ προσδοκώμενος στόχος τῶν ἀνθρωποθυσιῶν ἦσαν τὰ ἱκετήρια τάματα ἢ οἱ λατρευτικὲς τελετουργίες, πρὸς ἐξευμενισμὸ τῆς εἰδωλολατρικῆς θεότητας. Οἱ ἀνθρωποθυσίες θεωροῦντο ἀπαραίτητες γιὰ τὴν ὕπαρξη τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους, τὴν ἀναζωογόνηση τῆς γῆς, τὴν ἀποτροπὴ τοῦ κακοῦ, τὴν τροφὴ τῆς θεότητας γιὰ τὴν ἐνδυνάμωσή της μὲ τὸ αἷμα τῶν θυμάτων κλπ. Ἔτσι, καὶ ἡ θεότητα ‘’ἐπιστήμη’’ γιὰ νὰ τραφεῖ, χρειάζεται αἷμα ΑΘΩΩΝ!!!
Διὰ τῶν ‘’ἐμβολίων’’, ποὺ προωθοῦνται σήμερα μὲ τὶς ἀνθρωποθυσίες ἐμβρύων ἀνθρώπων, ἐπαναλαμβάνεται τόσο ἡ ἀγριότητα, ὅσο καὶ ὁ σκοπὸς τῶν ἀνθρωποθυσιῶν. Πρόκειται γιὰ προσφορὰ τοῦ ἀνθρώπου στὴν λαγνεία τῆς ἐπιστήμης, ἡ ὁποία λατρεύεται ὡς καινοφανὴς θεότητα καὶ ἀπὸ τὴν ὁποία ἐξαρτᾶται ἡ ὑγεία τῶν ἀνθρώπων. Λησμονοῦν ὅτι, ‘’ἐὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες· ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων[lxiii].’’
Ἡ, κατὰ πολλὰ ἄλλα, πάσχουσα διορθόδοξος Σύνοδος τὸ 2016 στὸ Κολυμπάρι Κρήτης διεκήρυξε ὀρθῶς, ὅτι ‘’Διὰ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἡ ἱκανότης πρὸς ἐπιστημονικὴν ἔρευναν τοῦ κόσμου ἀποτελεῖ θεόσδοτον δῶρον εἰς τὸν ἄνθρωπον…. Θεωρεῖ ὅτι ὁ ἐπιστήμων…ὀφείλει νὰ διακόπτῃ τὴν ἔρευνάν του, ὅταν παραβιάζωνται βασικαὶ χριστιανικαὶ καὶ ἀνθρωπιστικαὶ ἀρχαί… Ἐν ταὐτῷ, ὑπογραμμίζομεν τὴν ἀναμφισβήτητον ἱερότητα τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς ἀπὸ αὐτῆς ταύτης ἀρχῆς τῆς συλλήψεως[lxiv].’’ (σημείωση δική μας: τό ‘’ἀνθρωπιστικαὶ ἀρχαί’’ εἶναι ἀσύμβατο μὲ τό ‘’χριστιανικαὶ ἀρχαί’’, καθ’ ὅσον, ὁ ἀνθρωπισμὸς εἶναι φιλοσοφικὸ ἀνθρωποκενρικό σύστημα καὶ ἔρχεται σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὴν ἀποκαλυφθεῖσα ἀλήθεια διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ)
Ἡ εἰδωλολατρεία ἐπιτιμᾶται καὶ ὡς πορνεία, διότι, σύμφωνα μὲ τὸν Προφήτη Ὠσηέ καὶ τὸν Εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη στὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως, ἡ πορνεία σημαίνει καὶ εἰδωλολατρεία, δηλ. ἀπόδοση λατρευτικῆς τιμῆς σὲ ψευδοθεούς[lxv].
ε.Προπέτεια
Ὁ 66ος Ἀποστολικὸς Κανόνας ἐπιτιμᾶ τὸν κληρικό, ἢ τὸν λαϊκό, ὁ ὁποῖος ἐνεργεῖ ὡς προπέτης, καὶ κατὰ τὸν ἅγιον Νικόδημον τὸν ἁγιορείτην, καὶ ὡς αὐθάδης[lxvi].
Σύμφωνα μὲ τὴν σύγχρονη ψυχιατρική, τὰ κλινικὰ χαρακτηριστικὰ τῶν παραπάνω δυσκοινωνικῶν τύπων, εἶναι ἡ συναισθηματικὴ σκληρότητα, ὁ χαμηλὸς οὐδὸς στὴν ἐκτόνωση τῆς βιαιότητας καὶ ἀληθοφανεῖς ἐκλογικεύσεις γιὰ τὴν συμπεριφορὰ αὐτή[lxvii] .
Τὰ συμπτώματα αὐτά φανερώνουν ἀξιοσημείωτη παθολογικὴ ἀσυμβατότητα συναισθηματικῶν ἀντιδράσεων ἀπέναντι στὴ πραγματικότητα, ἕνεκα τῆς ὁποίας ὁ πάσχων προβαίνει, ἄκριτα, σὲ ἀκραῖες παραβατικὲς ἐνέργειες, τὶς ὁποῖες ἑρμηνεύει μὲ αὐτοπαραπλάνηση. Δολοφονεῖ μὲ αἰτιολογικὸ τὸ ’’καλό’’ τῶν ἄλλων. ’’Νὰ σὲ κάψω Γιάννη νὰ σ’ ἀλείψω λάδι’’.
Κατὰ συνέπεια, ὅσοι ἐνεργοῦν, ἢ συνευδοκοῦν στὶς ἐγκληματικὲς πράξεις κατὰ τῶν ἐμβρύων ἀνθρώπων καὶ ὄχι μόνον, χωρὶς νὰ συνυπολογίζουν καὶ τὸν πόνο, ποὺ προκαλοῦν στὶς ἀνώνυμες γυναῖκες, ἐπώνυμες, ὅμως, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, τὶς ὁποῖες ἐργαλειοποίησαν, εἴτε εἶναι ψυχικὰ ἀσθενεῖς, μὲ ἐπιπεδωμένο συναίσθημα, εἴτε ἔχουν περιπέσει σὲ ἀκραία πώρωση, χωρὶς ἐνεργὸ ἠθικὴ συνείδηση, κυριολεκτικά, ‘’τυφλοὶ τὰ τ’ ὦτα, τὸν τε νοῦν, τὰ τ’ὄμματα[lxviii]’’, δηλαδή τυφλοὶ στ’ αὐτιά, στὰ μάτια καὶ στὸ νοῦ.
στ. Οἱ θανάσιμες παρενέργειες τῶν ἐμβολίων
Σύμφωνα μὲ τὰ στοιχεῖα τῆς EudraVigilance, στὶς 27 χῶρες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, ἀπό τὴν 20ή Δεκεμβρίου 2020 μέχρι τὴν τελευταία ἐπικαιροποίησή τους, στὶς 31-10-2021, ἔχουν ἀποβιώσει 28.103 ἐμβολιασθέντες καὶ ἔχουν προκληθεῖ 2.637.525 παρενέργειες, ἐκ τῶν ὁποίων τὸ 50% περίπου εἶναι σοβαρές. Σημειωτέον, ὅτι θάνατοι καὶ παρενέργειες πρέπει νὰ πολλαπλασιασθοῦν ἀπὸ μία ἕως δέκα τοὐλάχιστον φορές, ὥστε νὰ φθάσουμε στὸν πραγματικὸ ἀριθμό τους, διότι ὑπάρχει σημαντική ὑποκαταγραφὴ αὐτῶν ἐκ μέρους τῶν τοπικῶν Κυβερνήσεων.
Τὸ ἀσύλληπτο μέγεθος τοῦ προβλήματος αὐτοῦ ἐπισημαίνεται ἐνδεικτικά ἀπὸ τὸν καθηγητὴ κ. Παναγιώτη Βλαχογιαννόπουλο, ὁ ὁποῖος παρῃτήθη ἀπὸ μέλος τῆς Ἑλληνικῆς ἐπιτροπῆς φαρμακοεπαγρύπνησης, κατηγορῶντας τὴν Ἐπιτροπή, ὅτι λειτουργεῖ ‘’ἐθελόδουλα’’ καὶ ‘’χωρὶς ἐλεύθερη ἐπιστημονικὴ σκέψη’’, ἀρνούμενη νὰ καταγράψει χρονικὴ συσχέτιση ‘’ἐμβολίου’’ καὶ θανάτου[lxix].
Σὲ ἀνάρτησή του στὸ Τwitter στὶς 30 Νοεμβρίου 2021, ὁ κ. Πάνος Παπανικολάου, νευροχειρουργὸς στὸ Γενικὸ Κρατικὸ Νοσοκομεῖο Νικαίας, καὶ γραμματέας τῆς Ὁμοσπονδίας Ἑνώσεων Νοσοκομειακῶν Γιατρῶν Ἑλλάδος (ΟΕΝΓΕ), ἐξοργισμένος καταγγέλει τὰ ἀκόλουθα: ‘’Ἀπὸ τοὺς θανάτους ποὺ διαβάζετε κάθε μέρα στὸ δελτίο τοῦ ΕΟΔΥ οἱ μισοὶ τοὐλάχιστον εἶναι κρατικὲς δολοφονίες μὲ κυβερνητικὴ εὐθύνη. Τὸ λέω δημόσια κι’ ἐπώνυμα γιατὶ ἡ σχετικὴ ἀναφορὰ τῆς ΟΕΝΓΕ πρὸς εἰσαγγελία τοῦ Ἀρείου Πάγου ἀπὸ τὸν Ἀπρίλιο ἔχει ἀραχνιάσει στὰ συρτάρια τους. Αὐτά.’’!!!
Ἑπομένως, ὅσοι παρωθοῦν τοὺς ἀνθρώπους, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, στὸν συγκεκριμένο ἐμβολιασμό, εἶναι δυνάμει ἠθικοὶ αὐτουργοὶ σὲ ἀνθρωποκτονία, ὑπέχουν πνευματικῶς τεράστια εὐθύνη καὶ ἡ ἐπιτίμησή τους προβλέπεται ἀπὸ τὸν 66ον Κανόνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τοὺς 2ον καὶ 8ον Κανόνας τοῦ Μεγάλου Βασιλείου καὶ τὸν 21ον τῆς ἐν Ἀγκύρᾳ.
7. Ἡ ποιμαντικὴ τῆς Ἐκκλησίας
α. Τὸ ἐμβόλιο καὶ ἡ ‘’σανίδα τοῦ Καρνεάδη’’ (τὸ ἠθικὸ δίλημμα)
Ὁ φιλόσοφος καὶ ρήτορας Καρνεάδης, (μέσα β’ αἰ. π.Χ.) ἐμπνεύσθηκε τὴν περίπτωση ἑνὸς ὑποθετικοῦ ναυαγοῦ, ὁ ὁποῖος ἀπώθησε καὶ ἔριξε στὴν θάλασσα ἕναν ἄλλο ναυαγὸ γιὰ νὰ σωθεῖ ὁ ἴδιος, ἐπειδὴ ἡ σανίδα χωροῦσε μόνον ἕναν. Ἡ ὑπόθεση αὐτὴ εἶναι τὸ τραγικὸ παράδειγμα τῆς λεγομένης σύγκρουσης καθηκόντων.
Γιὰ τὴν Ἐκκλησία δύο ἐνδεικτικά, ἀλλὰ ῥωμαλέα ἱστορικὰ παραδείγματα, ἀπαντοῦν στὸ ἠθικὸ αὐτὸ δίλημμα.
i. Κατὰ τὸν λοιμὸ τοῦ Κυπριανοῦ, τὸ 250 μ. Χ., οἱ Χριστιανοὶ, μὲ πνεῦμα αὐτοθυσίας καὶ σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς εἰδωλολάτρες, περιποιοῦντο τοὺς προσβεβλημένους συνανθρώπους τους ἀπὸ τὴν θανατηφόρο λοιμικὴ νόσο, ἀνεξαρτήτως θρησκεύματος, τιμῶντας αὐτοὺς, ὡς εἰκόνας τοῦ Χριστοῦ. Στὴν συνέχεια, τελοῦσαν τὰ ὅσια μὲ τὴν ἐκδημία τους καὶ ἐν γνώσει τους, ὅτι ἡ μεταδοτικότητα τῆς νόσου καὶ ἡ ἐπαφὴ μὲ τοὺς νοσοῦντες θὰ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα καὶ τὸν δικό τους θάνατο. Γι’αὐτὸ καὶ ὁ Διονύσιος Ἀλεξανδρείας τοὺς συγκαταλέγει στὸν χορὸ τῶν ἁγίων .
ii.Στὴν Γεωργία, ὅταν ὁ αἱμοσταγὴς Τζαλαλεντίν, ἡγέτης τῶν Χβαράσμων διέταξε τοὺς Χριστιανοὺς κατοίκους τῆς Τυφλίδας νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πίστη τους, καταπατῶντας τὶς ἱερὲς εἰκόνες, σύσσωμοι ἀρνήθηκαν νὰ ἐκτελέσουν τὴν διαταγὴ τοῦ κατακτητοῦ, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ πάσης ἡλικίας χριστιανοί, ἀπὸ τῆς νηπιακῆς, μέχρι καὶ τοῦ πολιοῦ γήρατος νὰ μαρτυρήσουν βιαίως, μένοντες πιστοὶ στὸν Χριστόν[lxx].
Κατὰ συνέπεια, ἡ διδασκαλία καὶ τὸ βίωμα τῆς Ἐκκλησίας στὴν ἐπιλογή μεταξὺ μαρτυρίου καὶ ‘’πολιτισμένης ἀνθρωποφαγίας’’, κατὰ τὸν ἅγιον Ἰουστῖνο (Πόποβιτς)[lxxi], προκρίνει τὸ μαρτύριο. ‘’Ὅς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν˙ ὅς δ’ ἂν ἀπολέσει τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ, εὑρήσει αὐτήν[lxxii].’’
β.Οἱ εμβολιαζόμενοι καὶ οἱ lapsi
Ὡς lapsi ὀνομάζονται στὴν ἐκκλησιαστικὴ γλώσσα οἱ διολισθήσαντες καὶ συνεπῶς πεπτωκότες χριστιανοί, οἱ ἀρνούμενοι ἀπὸ τὸν φόβο τοῦ μαρτυρίου τὴν μαρτυρία τῆς πίστεως ἐνώπιον τῶν εἰδωλολατρῶν ἀρχόντων[lxxiii]. Ὑπάρχουν οἱ ἀκόλουθες διακριτὲς βαθμίδες τῶν lapsi στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, στὶς ὁποῖες μπορεῖ κανεὶς νὰ διακρίνει ἱκανὲς ἀναλογίες μὲ τοὺς σημερινοὺς ἀποδέκτες τῶν ‘’ἐμβολίων’’ ἀπέναντι στὸν Covid-Sars 2, ποὺ ἐπίσης ἀρνοῦνται στὴ πράξη τὸ Εὐαγγέλιο:
-Sacrificati: Οἱ θύοντες στὰ εἴδωλα ὥστε νὰ ἀποφύγουν τὰ μαρτύρια καὶ τὸν θάνατον.
-Thurificati: Οἱ θυμιῶντες τὰ εἰδωλολατρικὰ ἀγάλματα, ἀλλὰ καὶ αὐτὰ τῶν ῥωμαίων αὐτοκρατόρων οἱ ὁποῖοι ἔφεραν τὸν τίτλο Αὔγουστος.
-Tradidores: Οἱ παραδίδοντες πρὸς κατάκαυση τὶς ἱερὲς βίβλους
-Acta facientes: Οἱ πείθοντες μὲ δῶρα τοὺς διῶκτες νὰ τοὺς ἐγγράψουν ψευδῶς, ὡς θύσαντας.
-Libellatici: Οἱ καλυπτόμενοι ἀπὸ ψευδεῖς βεβαιώσεις (libellus)[lxxiv].
Στοὺς lapsi ἡ Ἐκκλησία ἐπέβαλε ἐπιτίμια, συγκαταβαίνουσα στὴν φυσικὴ ἀνθρώπινη ἀδυναμία, μὲ παιδαγωγικὸ σκοπό, ὥστε νὰ κατανοήσουν τὸ μέγεθος τῆς πνευματικῆς ἐκτροπῆς τους καὶ νὰ ὡριμάσουν στὴν πίστη, καὶ νὰ ἐπισπάσουν ἐπάνω τους τὴν φιλάνθρωπη χάρη τοῦ Χριστοῦ.
Μὲ τὴν ἐπέλαση τοῦ ἰοῦ διαπιστώνονται οἱ παράλληλοι βίοι τῶν lapsi, μὲ τοὺς ἀποκλίνοντας σήμερα ἀπὸ τὴν πίστη, δηλαδή τοὺς ἀρνητὲς τῶν ἀκτίστων θείων ἐνεργειῶν καὶ τῆς Θείας Κοινωνίας.
Ὁ ἰός, σύμφωνα μὲ τὴν ἀπερίτμητη πνευματικὴ αἴσθηση τοῦ Γέροντος Γαβριὴλ τοῦ ἁγιορείτου (Ἱερὸν Κελλίον ὁσίου Χριστοδούλου τοῦ ἐν Πάτμῳ), εἶναι ‘’ὑποτακτικὸς τοῦ Θεοῦ.’’ Διήγειρε συνειδήσεις, ἀπεκάλυψε ἐκ πολλῶν καρδιῶν διαλογισμούς, φανέρωσε τὰ μέχρι σήμερα κρύφια φονικὰ σχέδια τῶν σχεδιαστῶν τῆς μεγάλης ἐπανεκκίνησης, ἔκρινε τὴ σχέση μας μὲ τὸν Χριστόν, τὸ πρόσωπο τοῦ Ὁποίου ἔγινε καὶ πάλιν σημεῖον ἀντιλεγόμενον. ‘’Νῦν κρίσις ἐστί τοῦ κόσμου τούτου[lxxv].’’
Ἡ ἀφελὴς καὶ ‘’κουτοπόνηρη’’ στάση ὡρισμένων κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι συνιστοῦν τὴν χάραξη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἐπὶ τοῦ σημείου τοῦ ‘’ἐμβολιασμοῦ’’, ἀποτελεῖ ἀπροκάλυπτο ἐμπαιγμὸ στὸν Ἴδιο τὸν Κύριον, καθ’ ὅσον, ‘’τὶς μερὶς Χριστῷ πρὸς Βελίαρ ἢ τὶς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου[lxxvi];’’
γ. Ὁ κληρικὸς ὡς παράδειγμα:
Ὁ η’ ἀποστολικὸς κανόνας ὁρίζει, ὅτι ὅλοι, καὶ μάλιστα οἱ ἱερωμένοι, πρέπει νὰ εἶναι προετοιμασμένοι καὶ ἄξιοι νὰ μεταλαμβάνουν τῶν θείων μυστηρίων, ὅταν γίνεται προσφορά, δηλαδή ἡ ἱερουργία τοῦ Σώματος τοῦ Κυρίου. Ἐὰν ὅμως κάποιος ἀπ’ αὐτοὺς δὲν μεταλάβει, ἐνῶ εἶναι παρὼν στὴν Θεία Λειτουργία, ὀφείλει νὰ ἐξηγήσει τὴν αἰτία γιὰ τὴν ὁποίαν δὲν μετέσχε τῶν ἁγίων Μυστηρίων. Ἐὰν αὐτὴ εἶναι δικαία καὶ εὔλογος, νὰ λαμβάνει συγχώρηση, ἐάν ὅμως δὲν θέλει νὰ τήν δημοσιοποιήσει, νὰ ἀφορίζεται. Καὶ τοῦτο διότι γίνεται αἴτιος βλάβης στὸν λαόν, μὲ τὸ νὰ δίδει ἀφορμὴ νὰ ὑποπτευθεῖ τὸ πλῆθος, ὅτι ὁ λειτουργὸς ἱερεὺς εἶναι ἀνάξιος.
Τὸ γενικὸ νόημα τοῦ παραπάνω Ἱεροῦ Κανόνος ἀφορᾶ τὴν πνευματικὴ εὐθύνη, ποὺ ὑπέχει, κυρίως, ὁ κληρικός, ἐφ’ ὅσον ὀφείλει νὰ αἰτιολογεῖ κάθε δημόσια πράξη του στὴν Ἐκκλησία. Μέχρι σήμερα πολλοὶ ἐπίσκοποι καὶ πνευματικοὶ πατέρες προτρέπουν τὸ ποίμνιο πρὸς ἐμβολιασμό, χωρὶς τὴν ἐλαχίστη ἁγιογραφικὴ ἢ ἱεροκανονικὴ αἰτιολόγηση. Ἔτσι συμβάλλουν στὴν ἄμβλυνση τῆς συνειδήσεως τῶν πιστῶν, πάνω στὸ ἐπίμαχο θέμα τῆς ἔκτρωσης, ἀλλὰ καὶ στὸν θάνατο ἢ τὴν βαρειὰ ἀναπηρία πολλῶν.
δ.Τὸ ἐρώτημα περὶ τῶν ἐπιτιμίων στοὺς ἐμβολιαζομένους, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς.
Ὅπως προκύπτει ἀπό τὰ παραπάνω, οἱ ἐμβολιαζόμενοι, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, ἐμπίπτουν, κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν, στὰ προβλεπόμενα ἐπιτίμια τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τοὺς ὁποίους ἤδη ἔχουμε μνημονεύσει στὸ παραπάνω κείμενο.
Τὰ ἐπιτίμια ὅμως, σύμφωνα μὲ διαγραμματικὴ ῥήση τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος, εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐξατομικεύονται «ἐν καιρῷ καί προσώπῳ καὶ ποσότητι καί ποιότητι», δηλαδή κατὰ τὶς περιστάσεις, τὸν χαρακτῆρα, τὴν ἡλικία καὶ τὴν παιδεία τοῦ καθενός.
Ἡ ἀρχή αὐτή ἀπαντᾶ σὲ πλείστους ὅσους Ἱ.Κανόνες καὶ ἔχει ὡς ἔρεισμα τὴν φιλάνθρωπη συγκατάβαση τῆς Ἐκκλησίας μας στὴ σχετικότητα τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων[lxxvii]. Ἄλλωστε, κατὰ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου, ‘’ὁ γνούς… καί… μηδὲ(ν) ποιήσας… δαρήσεται πολλάς˙ ὁ δὲ μὴ γνούς…δαρήσεται ὀλίγας[lxxviii]’’.
Συμπεράσματα
1. Ἡ εἰσαγωγὴ τῶν ἐμβολίων στὴν ἰατρικὴ φαρέτρα, ὡς ἐνδεχόμενη προληπτικὴ ἀντιμετώπιση τοῦ Covid-Sars 2,προϋποθέτει τὴν ἐν ψυχρῷ δολοφονίᾳ μεγάλου ἀριθμοῦ ἐμβρύων ἀνθρώπων.
2. Τὸ περιεχόμενο τοῦ ἐμβολίου καθὼς καὶ ὁ τρόπος δράσης στὸν ἀνθρώπινο ὀργανισμό ἐπιφέρει πλεῖστες ὅσες ἀναπηρίες, πολλάκις σοβαρές, ἕως καὶ θανατηφόρες.
3. Ἡ προώθηση τοῦ ἐμβολιασμοῦ μὲ ὄχημα τὴν πνευματικὴ ἐξουσία ἀποτελεῖ ἐξαναγκαστικὴ πράξη ἐλέγχου τοῦ αὐτεξουσίου καὶ ἐξισώνει τοὺς ἀνθρώπους μὲ πρόβατα ὁδηγούμενα ἐπὶ σφαγήν.
4. Ὁ ’’Κύριος ἔδωκε φάρμακα’’ καὶ γιὰ τὴν συγκεκριμένη ἀνθρωπογενῆ καὶ ἀνίερη ἐπίθεση στὴν ἀνθρωπότητα μὲ αἰχμὴ τοῦ δόρατος τὸν ‘’χιμαιρικό’’ Covid-Sars 2. Ἡ ἐπισταμένη γνώση τῆς ἰατρικῆς παθοφυσιολογίας, καθῆκον κάθε γιατροῦ, καὶ ἡ ἔντιμη κλινικὴ ἐφαρμογή της ἔχουν ἤδη ἀπομυθοποιήσει σὲ συντριπτικὸ ποσοστὸ τὴν ἀναγκαιότητα–τραγέλαφο τῶν νοσοκομειακῶν νοσηλειῶν καὶ τῶν εἰσαγωγῶν στὶς θανατηφόρες μονάδες ἐντατικῆς θεραπείας, ὅπου ἐπίορκοι γιατροὶ ζηλοῦν δόξαν Μέγκελε.
5. Τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως θὰ συγκριθοῦμε μὲ τοὺς lapsi, οἱ ὁποῖοι δὲν κατάφεραν νὰ ‘’κοινωνήσουν τῶν θείων παθημάτων’’ διὰ τοῦ μαρτυρίου, σὲ ἀντίθεση μὲ μᾶς, πού παραλογιζόμαστε μπροστὰ σὲ μιὰ γρίππη, καὶ κονιορτοποιοῦμε στὴ συνείδησή μας, ‘’γιὰ τὸ τίποτε’’, τὰ ζωηφόρα ἱερὰ εὐαγγελικὰ πιστεύματα.
6. Τὰ θανατωθέντα ἀθῷα ἔμβρυα θὰ γίνουν κριτές μας, διότι κακοποιήθηκαν γιὰ τὴν ἱκανοποίηση τῆς ἀνίερης ἐπιστήμης, τῆς νέας αὐτῆς εἰδωλολατρικῆς θεότητας.
7. Σὲ ὅλες τὶς ἀνθρωποθυσίες πρὸς ἐξαγνισμὸ τοῦ λαοῦ, τόσο στὴν ἀρχαιότητα ὅσο καὶ σήμερα, προσφέρονται θύματα ἀδύναμα καὶ ἀθῷα. Στὸν εἰδωλολατρικὸ κόσμο αὐτὸ ἀποτελοῦσε στοιχεῖο τοῦ ‘’σπερματικοῦ λόγου’’. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ, ὅμως, κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ, ἐκτὸς πάσης ἁμαρτίας, κενωθεὶς Υἱός καὶ Λόγος τοῦ Πατρός μᾶς ἐξηγόρασε ἐκ τῆς κατάρας τοῦ Νόμου, τέτοιες πρακτικὲς ἀποτελοῦν ἀσύγγνωστο ὕβρι.
8. Ἡ ἐπιστήμη δὲν εἶναι αὐτόνομη. Εἶναι φυσικὴ συνέπεια τοῦ κατ’εἰκόνα, δώρημα τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπον γιὰ τὴν ἀνάψυξή του, λόγῳ τῶν συνεπειῶν, ποὺ προέκυψαν ἀπὸ τὴν παράχρηση τοῦ αὐτεξουσίου του στὸν Παράδεισον. Ὁ Κύριος ‘’ἔδωκεν ἀνθρώποις ἐπιστήμην ἐνδοξάζεσθαι ἐν τοῖς θαυμασίοις αὐτοῦ, καὶ ἰατρὸν ἔκτισε καὶ μυρεψόν καὶ φάρμακα ἐκ γῆς[lxxix]’’. Ἡ αὐτόνομη ἐπιστήμη καταντᾶ σὲ ‘’αὐτονομία πλάνης[lxxx]’’, δηλαδή εἰδωλολατρεία κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο.
‘’Τὰ εἴδωλα τῶν ἐθνῶν, ἀργύριον καὶ χρυσίον, ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων…, καί, ’’ὅμοιοι αὐτοῖς γένοιντο οἱ ποιοῦντες αὐτὰ καὶ πάντες οἱ πεποιθότες ἐπ᾿ αὐτοῖς[lxxxi].’’
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
Τάδε λέγει Κύριος˙
«Ἔχουσι Μωσέα καὶ Προφήτας˙
ἀκουσάτωσαν αὐτῶν».
Λουκᾶ 16,20
Εἶπεν ὁ Κύριος˙
«Εἰ μὴ ἦλθον, καὶ ἐλάλησα αὐτοῖς,
ἁμαρτίαν οὐκ εἶχον ˙
νῦν δὲ πρόφασιν οὐκ ἔχουσι
περί τῆς ἁμαρτίας αὐτῶν».
Ἰωάννου 15,17
Ἔγραφα στὴν Ἀθήνα τὴν 28ην Νοεμβρίου 2021, ἡμέρα μνήμης τοῦ Ἁγίου Στεφάνου, τοῦ Νέου Ὁμολογητοῦ, τοῦ ἐλέγξαντος τὸν Κωνσταντῖνον Κοπρώνυμον καὶ τοὺς σὺν αὐτῷ Εἰκονομάχους καὶ ἀθλήσαντος ὑπὲρ τῶν ἁγίων Εἰκόνων.
π. Στυλιανὸς Ἐμμ. Καρπαθίου MD-PhD
Πρεσβύτερος
Ἰατρός - Ψυχίατρος
Διδάκτωρ Βιοηθικῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
[i] Μαξίμου Ὁμολογητοῦ, Περὶ διαφόρων ἀποριῶν, P.G.91,1156 C-1157Α
[ii] Ἡ ἀποστροφή ‘’μεῖξις ἄμικτος καὶ τέρας ἀλλόκοτον’’ εἶναι τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου. Πηδάλιον, Σχόλια εἰς τὸν 83ον Ἀποστολικὸν Κανόνα, διὰ τοῦ ὁποίου καταδικάζεται ὁ Παποκαισαρισμός. Πηδάλιον σελ. 109.
[iii] Ἀποκάλυψις Ἰωάννου, 14,8 · 16,19· 17,5 · 18,2 · 18,10-21.
[iv] Σοφία Σειρὰχ 38,6 κ. ἑ. «καὶ αὐτὸς ἔδωκεν ἀνθρώποις ἐπιστήμην ἐνδοξάζεσθαι ἐν τοῖς θαυμασίοις αὐτοῦ· ἐν αὐτοῖς ἐθεράπευσε καὶ ᾗρε τὸν πόνον αὐτοῦ.»
[v] Γένεσις, 11,1-9
[vi] Σπερματικὸς λόγος ἐνδεικτικά «Παρὰ πᾶσι σπέρματα ἀληθείας δοκεῖ εἶναι», Ἰουστίνου, Ἀπολογία Α’, P.G. 6, 396Β.
[vii] ‘’Ὁ ἥλιος δὲν θὰ ξεπεράσει τὰ μέτρα του, ἀλλιῶς, οἱ Ἐρινύες οἱ θεραπαινίδες τῆς Δίκης, θὰ τὸν ἀνακαλύψουν, γιὰ νὰ τὸν ἐπαναφέρουν στὴν φυσικὴ τάξη.’’ Ἡράκλειτος, Ἀπόσπασμα 94.
[viii] Κολασσαεῖς, 1,17.
[ix] https://humanevents.com/2021/09/21/wuhan-scientists-planned-to-release-coronaviruses-into-chinese-cave-bats-18-months-prior-to-outbreak/
[x] Α’ Κορινθίους, 1,27
[xi] Δ. Καραμπερόπουλος, Ἡ πρώτη ἐπιστημονικὴ ἐφαρμογὴ τοῦ ἐμβολιασμοῦ κατὰ τῆς εὐλογιᾶς ἀπὸ τοὺς ἕλληνες ἰατρούς Ἐμμανουὴλ Τιμόνη καὶ Ἰάκωβο Πυλαρινό, (ἀρχές 18ου αἰ.) Βλ. Δελτίον Α’ Παιδιατρικῆς Κλινικῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, 53, 2006.
[xii] Isaak Asimov, Τὸ χρονικὸ τῶν ἐπιστημονικῶν ἀνακαλύψεων, σελ. 198.
[xiii] Boylston, Arthur (2012-07). «The origins of inoculation». Journal of the Royal Society of Medicine (en inglés) 105 (7): 309-313.
[xiv] Institute Losier Charlotte, Update: COVID-19 Vaccine Candidates and Abortion-Derived Cell Lines, μὲ ἐπικαιροποίηση στὶς 02 Ἰουνίου 2021. Τὴν ἐγκυρότητα καὶ ἀξιοπιστία, τοῦ συγκεκριμένου Ἰνστιτούτου, ἀναγνωρίζει καὶ ὁ Εὐρωπαϊκός Ὀργανισμὸς Βιοηθικῆς.
[xv] Πανδέκτες, I, III, 31, IV,I.
[xvi] Institute Losier Charlotte, Update: COVID-19 Vaccine Candidates and Abortion-Derived Cell Lines.
[xvii]Μονογραφία τοῦ προϊόντος://www.ema.europa.eu/en/documents/product-information/vaxzevria-previously-covid-19-vaccine-astrazeneca-epar-product-information_el.pdf
[xviii] Μονογραφία τοῦ προϊόντος: https://www.ema.europa.eu/en/documents/product-information/covid-19-vaccine-janssen-epar-product-information_el.pdf
[xix] Institute Losier Charlotte…, ὅ.π. · Europees Instituut voor Bio-ethiek, Coronavirusvaccins en het gebruik van cellen van geaborteerde foetussen: stand van zaken. https://www.ieb-eib.org/nl/nieuws/biomedisch-onderzoek/medisch onderzoek/coronavirusvaccins-en-het-gebruik-van-cellen-van-geaborteerde-foetussen-stand-van-zaken-1926.html · Official portal for North Dakota State Government, στήν ἠλεκτρονικὴ διεύθυνση: www.health.nd.gov καὶ ἀναζήτηση, μέσῳ λέξεων-κλειδιῶν, ὅπως π.χ. fetal cell κλπ.
[xx] Οἱ καταγγελίες τῆς κ. Melissa Strickler εἶναι κυκλοφορημένες ἀπὸ τὴν Project Veritas, στὸ πέμπτο βίντεο τῆς σειρᾶς ἐρευνῶν γιὰ τὸ εμβόλιο COVID τῆς Pfizer.
[xxi] https://www.newsbreak.gr/ellada/157394/yparchei-ypoleimma-dna-ton-nekron-emvryon-sta-emvolia/
[xxii] https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5130882/ (Vaccine. 2016 Dec 12; 34(51): 6617–6625.Published online 2016 Jun 15. doi: 10.1016/j.vaccine.2016.02.015 Bettina Klug et a. Adventitious Agents and Live Viral Vectored Vaccines: Considerations for Archiving Samples of Biological Materials for Retrospective Analysis
[xxiii] Ἰωάννου, 16,13 καὶ 5,19
[xxiv] Μ. Βασιλείου, Ὅροι κατ’ἐπιτομήν, P.G. 31, 1080-1081 καὶ P.G. 31, 744
[xxv] Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, 2, 12, PG 94, 320. Γρηγορίου Παλαμᾶ, Κεφάλαια φυσικά κ.λ.π. 47, PG 150, 1150Α.
[xxvi] Ἰσαὰκ Ἱερομονάχου, Βίος Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἅγιον Ὄρος, 2004, σ. 691)
[xxvii] Παροιμίες 16,18.
[xxviii] Ἡσαΐου 65,14.
[xxix] Ἔξοδος, 21,22-23. Στὴν ἀρχαιοελληνικὴ γραμματεία ἡ ‘’ἀνταποδοτικὴ κύρωση’’ ὀνομάζεται ‘’ἀντιπεπονθός’’.
[xxxi] Ἔξόδος, 21,28 κ.ἑ.
[xxxii]Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος Ἀρχ., Προγαμιαῖαι σχέσεις, πολιτικὸς Γάμος, Ἀμβλώσεις (Ἀναδημοσιεύσεις ἄρθρων) Ἐκδ. «Ὀρθοδόξου Τύπου», Ἐν Ἀθήναις 1986 σελ. 90-97.
[xxxiii] Ψαλμ. 103,14α 139,15 Ἐκκλ. 11,5 καὶ Ψαλμ. 138 (139).
[xxxiv] Δευτ. 32,6 (ᾨδὴ Μωϋσέως) Περισσότερα βλ. Στ.Καρπαθίου, Ἱστορία τοῦ ζυγωτοῦ καὶ ἐξωσωματικὴ γονιμοποίηση, Ἐκδ. Δόμος, Ἀθήνα, 2011, σελ. 185 κ.ἑ.
[xxxv] Λουκᾶ 1,14 καὶ 1,41-45.
[xxxvi] Ἰ.Καρμίρη, Τά Δογματικά καὶ Συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, Τόμος Ι, σελ. 175.
[xxxvii] Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως Γ’,2 P.G. 94, 985Β- Καρμίρη Ἰ., Τά Δογματικά…, σελ.180.
[xxxviii] Ἰ. Καρμίρη, Τά Δογματικά…, ὅ.π. σελ. 207.
[xxxix] Μ. Ἀθανασίου, Πρὸς Σεραπίωνα 1, 28 (PG 26, 593D-596A)].
[xl] Π.Μπούμη, Κανονικὸν Δίκαιον Ἀθήνα 1991 σελ. 6. · Β. Φειδᾶ, Ἱεροὶ Κανόνες Ἀθῆναι, 1998, σελ. 23.
[xli] Ἰ. Καρμίρη, Τὰ Δογματικὰ…,ὅ.π. Τόμ. Β’ σελ. 808/(888)
[xlii] Ἐπισήμως τὸ κείμενον-πηγὴ τῶν ἀπὸ 13-1-21 Συνοδικῶν ἀποφάσεων δὲν ἔχει δοθεῖ στὴν δημοσιότητα, μὲ ἀρχειακὸ ἀριθμὸ καταχώρησης 41/4-1-2021.
[xliii] Μ. Ἀθανασίου, Ἐπιστολὴ πρὸς Ἀμμούν. “Ἐπεὶ καὶ τῶν ἄλλων τῶν ἐν τῷ βίῳ γινομένων εὑρήσομεν τὰς διαφορὰς κατά τι γινομένας· οἷον, φονεύειν οὐκ ἔξεστιν, ἀλλ' ἐν πολέμοις ἀναιρεῖν τοὺς ἀντιπάλους καὶ ἔννομον καὶ ἐπαίνου ἄξιον· …” P.G. 26, 1173 B.
[xliv] Ἀριθμῶν, λα’, 19,24.
[xlv] Πράξεις Ἀποστόλων, 5,15.
[xlvi] Ματθαίου, 25,40 κ. ἑ.
[xlvii] Pamela Acker, Vaccination A Catholic Perspective, 2020.
[xlviii] https://www.youtube.com/watch?v=XONxYzgXDDM
[xlix] https://celebhook.com/melissa-strickler-pfizer-wikipedia-who-is-the-whistleblower/
[l] Ῥωμαίους, 12,19 κ.ἄ
[li] Γένεσις, 1,28
[lii] Πρβλ. Μ. Βασιλείου, Κανὼν ξστ’ καὶ Ἰωάννου Νηστευτού, Κανὼν κθ’.
[liii] Οἱ Κανόνες τοῦ Νηστευτοῦ δὲν περιλαμβάνονται στὸν 2ον τῆς Πενθέκτης Συνόδου, εἶναι ὅμως ἀσφαλεῖς ὁδηγοὶ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους.
[liv] Δοξαστικὸ Ἑσπερίων, ΚΖ’ Νοεμβρίου
[lv] Αἰσχύλου, Ἑπτά ἐπὶ Θήβας, 1021,1046 καί 1008.
[lvi] Σοφοκλέους Ἀντιγόνη, 255 κ. ἑ., «ὃ μὲν γὰρ ἠφάνιστο, τυμβήρης μὲν οὔ, λεπτὴ δ᾽ ἄγος φεύγοντος ὣς ἐπῆν κόνις.»= ὁ νεκρὸς καθόλου δὲ φαίνονταν, ὄχι ἐνταφιασμένος βέβαια μὲς στὴ γῆ, μὰ ψιλὸ χῶμα σὰν ἀπὸ κάποιο ποὺ ᾽θελε ἀπ᾽ τἀ μίασμα νὰ γλιτώσει, τὸν σκέπαζε ἀπὸ πάνω.
[lvii] Πρβλ. Σοφοκλέους, Οἰδίπους Τύραννος, 876-878.
[lviii] «Οὐδὲ σθένειν τοσοῦτον ᾠόμην τὰ σὰ κηρύγμαθ᾿, ὥστ᾿ ἄγραφα κἀσφαλῆ θεῶν νόμιμα δύνασθαι θνητὸν ὄνθ᾿ ὑπερδραμεῖν» Σοφοκλέους, «Ἀντιγόνη», 453 – 455. {Ὅταν ὁ Οἰδίποδας παραιτήθηκε ἀπὸ τὸν θρόνο τῆς Θήβας, παρέδωσε τὴν ἐξουσία στοὺς δὺο υἱούς του, τὸν Ἐτεοκλῆ καὶ τὸν Πολυνείκη. Τὰ ἀδέλφια συμφώνησαν νὰ βασιλεύουν στὴν πόλη ἐναλλάξ κάθε χρόνο. Ὁ Ἐτεοκλής ὅμως ἀρνήθηκε νὰ παραδώσει τὸν θρόνο, μετὰ τὴν παρέλευση τοῦ πρώτου χρόνου στὸν Πολυνείκη, μὲ ἀποτέλεσμα, ὁ ζημιωθεὶς ἀδελφὸς νὰ αὐτοεξορισθεῖ στὸ Ἄργος. Ἐκεῖ ἑτοίμασε πολεμικὴ μηχανὴ καὶ ἐπιτέθηκε κατὰ τοῦ ἀθετήσαντος τὴν ὑπόσχεση ἀδελφοῦ του, ἀλλὰ τελικῶς τὰ δύο ἀδέλφια ἀλληλοσκοτώθηκαν σὲ μονομαχία. Ὁ διάδοχος καὶ θεῖος τους Κρέων ἀναλαμβάνοντας τὴν ἐξουσία διέταξε νὰ τιμηθεῖ μεταθανατίως ὁ Ἐτεοκλής μὲ ταφή, καὶ νὰ ἀτιμωθεῖ ὁ Πολυνείκης, μὲ στέρηση ὄχι μόνον τῆς ταφῆς, ἀλλά μιᾶς συμβολικῆς ταφῆς μὲ τὴ ρίψη λίγου χώματος στὴν ἄταφη σορό του. Ἡ ἀδελφὴ τῶν ἀλληλοεξοντωθέντων ἀδελφῶν Ἀντιγόνη ἐπιχειρεῖ τὴν ταφὴ τοῦ ἀδελφοῦ της, παρὰ τὴν βασιλικὴ διαταγή, ἀλλὰ συλλαμβάνεται, φυλακίζεται σὲ τάφο καὶ αὐτοκτονεῖ.}
[lix] Κωνσταντῖνος Ἁρμενόπουλος, Ἑξάβιβλον (Πρόχειρον Νόμων) Βιβλίον στ’ τίτλος Ε’
[lx] «…ἀπὸ τοῦ σπέρματός σου οὐ δώσεις λατρεύειν ἄρχοντι» {καὶ κατὰ τὸ μασωριτικὸ κείμενο, «νὰ μὴ ἀφιερώσεις οἱονδήποτε ἀπὸ τὰ τέκνα σου στὴν ὑπηρεσία τοῦ Μολώχ…»} Λευϊτικόν, 18,21 · 20,2. 27,1-8. Θεοδωρήτου Κύρου, Ἐρωτήσεις εἰς τὴν Ἔξοδον, ΚΕ’ , P.G. 80,336BC.
[lxi] ΜΕΕ Τόμ. ΙΒ’ σελ. 454. R. Girard, Ἐθεώρουν τὸν σατανᾶν ὡς ἀστραπήν, Ἐκδόσεις Ἐξάντας –Νήματα, Ἀθήνα, 2002, σελ. 122.
[lxii] Φλάβιος Φιλόστρατος, Τὰ ἐς τὸν Τυανέα Ἀπολλώνιον, Ἀπολλωνίου τοῦ Τυανέως ἐπιστολαὶ καὶ Εὐσεβίου τοῦ Παμφίλου πρὸς τὰ ὑπὸ Φιλοστράτου εἰς Ἀπολλώνιον τὸν Τυανέα διὰ τὴν Ἱεροκλεῖ παραληφθεῖσαν αὐτοῦ τε καὶ τοῦ Χριστοῦ σύγκρισιν. Cap. XXIII, (Ἐκδ. LOEB Τόμ. ΙΙ σελ. 542-543.)
[lxiii] Ψαλμός, 126,1.
[lxiv] Ἡ ἀποστολὴ τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τὸν σύγχρονον κόσμον ΣΤ’, παράγρ. 11: Ἡ ἀποστολὴ τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς μαρτυρία ἀγάπης ἐν διακονίᾳ.
[lxvi] Εἰς μὲν τὴν ἔννοια τοῦ ‘’προπέτης’’ νοεῖται ὁ ἀπερίσκεπτος καὶ βίαιος, εἰς δὲ τὴν ἔννοιαν τοῦ ‘’αὐθάδης’’ ὁ ἰσχυρογνώμων, ἀπείθαρχος καὶ ἀλαζονικός.
[lxvii] Τhe ICD-10 classification opf mental and behavioural disorders: clinical description and diagnostic guidelines, F60.2. World Health Organization, 1992.
[lxviii] Σοφοκλής, Οἰδίπους Τύραννος, στ. 371.
[lxix] https://www.protothema.gr/greece/article/1110629/paraitithike-apo-tin-epitropi-farmakoepagrupnisis-tou-eof-o-kathigitis-panagiotis-vlahogiannopoulos/
[lxx] Τετραμηνιαῖο Τεῦχος Ὀρθοδόξου Πνευματικῆς Οἰκοδομῆς, «Ὁ Ὅσιος Φιλόθεος τῆς Πάρου», Τεῦχος 1ον, Ἰανουάριος–Ἀπρίλιος 2001, Ἔκδοσις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη. Ἡ μετάφραση στὴν ἑλληνικὴ γλώσσα, ἀπὸ τὸν Γεωργιανὸ Συναξαριστή, εἶναι τοῦ φοιτητῆ κ.Γεωργίου Ἰνασαρίτζε. Οἱ ἅγιοι αὐτοὶ ἑορτάζουν τὴν 31ὴν Ὀκτωβρίου.
[lxxi] Πόποβιτς Ἰουστῖνος, Ἄνθρωπος καί Θεάνθρωπος, Ἐκδ. Ἀστήρ, Ἀθῆναι 1970, σελ. 35.
[lxxii] Ματθαίου, 16,24.
[lxxiii] Π.Χρήστου, «Διωγμοί», στὴν Θ.Η.Ε. Τόμ.5ος, σελ.123.
[lxxiv] Α’ -Β’ -Γ’ -Δ’ Κανόνες τῆς ἐν Ἀγκύρᾳ Συνόδου.
[lxxv] Ἰωάννου, 12,31.
[lxxvi] Β’ Κορινθίους, 6,15.
[lxxvii] Ἰωάννου τῆς Κλίμακος, Λόγος πρὸς ποιμένα P.G. 88,1189. Πρβλ. τοὺς Α’ -Β’ -Γ’ -Δ’ Κανόνες τῆς ἐν Ἀγκύρᾳ Συνόδου, κ. ἄ.
[lxxviii] Λουκᾶ, 12,47.
[lxxix] Πρβλ. Σοφία Σειράχ, 38,1-9.
[lxxx] Γρηγόριος Θεολόγος, Λόγος 39, 7, P.G. 36,341C.
[lxxxi] Ψαλμός, 113 (114), 12 καὶ 16.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου