Ὑπείκων στὴν ἱερατική μου συνείδηση καὶ μὲ ἀπόλυτο σεβασμὸ καὶ τιμὴ στὴν Ἀρχιερατική Σας ἀξία, ὡς καθημένους ‘’εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ’’, ἀπευθύνομαι γιὰ δευτέρα φορὰ πρὸς Ὑμᾶς, ἀναφορικά μὲ τὰ ἐσχάτως, ἀπό ἔτους καὶ πλέον, τεκταινόμενα στὴν ὑπ’οὐρανὸν καὶ κατὰ συνέπεια στὴν πατρίδα μας.
Κατ’ἀρχάς, ὁ πολυθρύλητος ἰὸς sars-cov-2, ὁ ὁποίος ἔπληξε τὴν ὑφήλιο, ὑπῆρξε ἡ αἰχμὴ τοῦ δόρατος, στὴν σκοπίμως ἀσεβῆ ἐπίθεση κατὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.
Ἀκολούθως ἐμφανίσθηκε τὸ διαφημιζόμενο ἐμβόλιο, ὡς δῆθεν δραστικὸ ἀνάχωμα στὴν ἀμυντικὴ φαρέτρα τῆς προληπτικῆς ἰατρικῆς, κατὰ τοῦ sars-cov-2.
Μὲ τὴν πρώτη ἀνοικτὴ ἐπιστολὴ πρὸς Ὑμᾶς, προσπάθησα νὰ καταδείξω μὲ ἐπιστημονικὰ πειστήρια τὴν χρήση ἀνθρωπίνων ἐμβρυϊκῶν κυτταρικῶν σειρῶν, προερχομένων ἐξ ἀμβλώσεως, ὡς ἐργοταξιακῆς μονάδας γιὰ τὴν ἐργαστηριακὴ προκλινικὴ προετοιμασία τοῦ ἐμβολίου, ἀλλὰ καὶ τὶς σοβαρὲς παρενέργειες ποὺ ἔχει, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μετρᾶμε σήμερα καὶ θανάτους συνδεδεμένους χρονικὰ ἄμεσα μὲ τὸ ἐμβόλιο καὶ νὰ βρισκόμαστε ἐνώπιον σοβαρῶν παρενεργειῶν, μὲ τὸ μέλλον ἄδηλο καὶ ἀβέβαιο.
Ἐπανέρχομαι ἐκ δευτέρου γιὰ νὰ ὑπομνήσω εὐλαβῶς στὴν Ἱερότητά Σας, ὅτι τὸ ἀνακύψαν ζήτημα ἔχει ἰδιάζουσα σοβαρότητα γιὰ τὸ κῦρος τῶν Συνοδικῶν ἀποφάσεων, οἱ ὁποῖες μέχρι σήμερα ἐξαπολύονται στὸν ὀρθόδοξο χριστιανικὸ λαὸ τῆς πατρίδος μας, ἄνευ κριτικῆς ἐπεξεργασίας τῶν εἰσηγητικῶν ἐκθέσεων τῆς Ἐπιτροπῆς Βιοηθικῆς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία ἀτυχῶς ἀποφαίνεται μὲ εὐδιάκριτη πλημμέλεια ἐπὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ.
Ἡ διάρθρωση τῆς ἐπιστολῆς αὐτῆς περιλαμβάνει:
α. Τὶς βασικὲς ἀρχὲς Βιοηθικῆς, συμφώνως πρὸς τὴν ὀρθόδοξο χριστιανικὴ πίστη καὶ διδασκαλία, ὡς μέτρο ἀξιολόγησης τοῦ Συνοδικοῦ ἀνακοινωθέντος τῆς 12ης-13ης Ἰανουαρίου 2021.
β. ‘’Ἀνατομία’’ τοῦ Ἱεροσυνοδικοῦ κειμένου τῆς 12ης-13ης Ἰανουαρίου 2021, τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου (στὸ ἑξῆς ΔΙΣ).
γ. Κριτικὴ ἐπὶ τῶν προταθέντων θέσεων ὑπὸ τῆς Ἐπιτροπῆς Βιοηθικῆς, οἱ ὁποῖες καὶ ἀπετέλεσαν τὸ πηγαῖο ὑλικὸ γιὰ τὴν σύνταξη τῆς, ἐπὶ τοῦ συγκεκριμένου θέματος, Συνοδικῆς ἀποφάσεως.
Α. ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΒΙΟΗΘΙΚΗΣ ΣΥΜΦΩΝΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ
Ἡ θύραθεν ἠθικὴ ὀργάνωσε τὸ βιοηθικὸ πεδίο μὲ πρώτη ὕλη δεοντολογικοὺς κανόνες, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν, ἐπιλεκτικῶς, περιφερειακὰ δάνεια ἀπὸ τὴν χριστιανικὴ διδασκαλία, τὴν φιλοσοφία τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς διανόησης, ὑπὸ τὶς πολύτροπες ἐκφάνσεις της, καὶ τὴν μετα-‘’ἀναγεννησιακή’’ μεταβαλλόμενη κοινωνικὴ “ἠθική” μὲ τὸ περιστασιακὰ προσαρμοζόμενο πρὸς αὐτὴ δίκαιο.
Ἔτσι τό ἦθος ἐκφυλίζεται σέ κοινωνική κατηγορία, διολισθαίνει σὲ ψυχολογικὸ σύστημα, ἐξαλλάσσεται σὲ νομικὸ προσδιορισμό, μὲ συμβατικὸ κανονιστικὸ χαρακτήρα, καὶ ἡ κοινωνία σύρεται, μὲ τὸν τρόπο αὐτό, μπροστὰ σὲ μιὰ στεῖρα δεοντολογία, ποὺ ἐκλαμβάνεται μέν ὡς πολιτισμικὴ κατάκτηση, εἶναι ὅμως ἀντίθετη πρὸς τὴν οὐσία τῆς ἀνθρώπινης ὑπάρξεως, ἐφ’ ὅσον στερεῖται ἐσχατολογικῆς προοπτικῆς, δηλαδή, νοήματος ζωῆς.
Ἀπέναντι στὴν παραπάνω καταχρηστικὴ ἀπολυτοποίηση τῆς ἐκκοσμικευμένης βιοηθικῆς, ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ διὰ τῶν Ἁγίων Γραφῶν ὥρισε σταθερές-ἀρχές, μὲ βάση τὶς ὁποῖες παύει νὰ φυλλοροεῖ τὸ δένδρο τῆς ἐλπίδας στὸν κόσμο καὶ ἀναθάλλει ἡ βεβαιότητα, ὅτι ἡ ἐν Χριστῷ ζωὴ φέρει στὴ μήτρα της τὴν σφραγίδα τῆς μακαρίας αἰωνιότητας.
1.Ἡ ἀρχὴ τῆς κυριότητας τοῦ κόσμου ὑπὸ τοῦ Δημιουργοῦ
Ἡ δημιουργία εἶναι ἡ ἐν χρόνῳ οὐσίωση καὶ προβολὴ τῆς προϋπάρχουσας γνώσης τῶν ὄντων τὴν ὁποία εἶχε ‘’ἐν Ἑαυτῷ ἐξ ἀϊδίου’’ ὁ Τριαδικὸς Θεός. Ἡ κτίση οὔτε αὐθύπαρκτος οὔτε αὐτόνομος εἶναι, διότι ὁ Θεὸς δὲν τῆς ἔχει ἐκχωρήσει τὴν δυνατότητα αὐτή, ὅπως δὲν τῆς ἔχει παραχωρήσει καὶ τὸ δικαίωμα τῆς αὐτοκαταστροφὴς της, «κατὰ τὴν αὐτοῦ σοφίαν καὶ σύνεσιν» (Α‘Κορ. 1,21) ὡς κυβερνήτης καὶ οἰκονόμος τῆς δημιουργίας Του.
Κάθε δὲ ἀνοχὴ ἤ παραχώρηση Του, ὅσον παράδοξος καὶ ἅν φαίνεται στοὺς χοϊκούς μας ὀφθαλμοὺς, συντελεῖ στὸν προαιώνιο τελικὸ σκοπὸ τοῦ κόσμου. Ὁ πυρήνας τῆς οὐσιώδους αὐτῆς ἀρχῆς, σύμφωνα μὲ τὴν ὀρθόδοξο χριστιανικὴ βιοηθική, ἔρχεται σε ἀντίθεση μὲ τὶς ἀρχὲς τῆς θύραθεν βιοηθικῆς, ἡ ὁποία κινεῖται στὰ πλαίσια τοῦ ἀγνωστικισμοῦ.
Πράγματι, οἱ ἡρακλεῖς τοῦ φωτοσβεστικοῦ ὀρθολογισμοῦ, παραφρονοῦντες, ἐπιχειροῦν νὰ ξεπεράσουν τὰ ὅρια τῆς σκιᾶς τους. Στὸ πλαίσο αὐτὸ καὶ ὁ χυδαῖος βιολογισμός, ὡς παράγωγο τῆς ὑλιστικῆς βιοθεωρίας, ἐξαντλεῖ τὴν ἀνθρώπινη φύση στὰ αἰσθητὰ βιολογικά της ὅρια, χαρακτηρίζοντας τὸν ἄνθρωπον ὡς ἕνα ‘’σύμβαμα’’, χωρὶς οὐσιαστικὸ νόημα ὑπάρξεως καὶ προοπτικής.
Συνεπῶς, κάθε ἐνέργεια ἡ ὁποία ἀπεργάζεται τὴν ἀποϊεροποίηση τῆς δημιουργίας καὶ ἰδιαιτέρως τοῦ ἀνθρώπου, ὡς θείου φιλοτεχνήματος, ἀποτελεῖ ἄθεσμον παραβίαση ἀμεταθέτων ὁρίων καὶ προσβολὴ ἐναντίον τῆς θεόθεν τεθείσης φυσικῆς τάξεως.
2. Ἡ ἀρχὴ τοῦ ἀπολύτου σεβασμοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἐξ ἄκρας συλλήψεως.
Ἡ ἀρχὴ αὐτὴ ἐδραιώνεται ἐπὶ τοῦ γεγονότος, ὅτι ὑπάρχει τὸ ἀδιάλυτον μεταξὺ πρωτοτύπου καὶ εἰκόνος, σωζομένης ὅμως τῆς διαφορᾶς μεταξὺ τῶν δύο, κατὰ τὴν οὐσία. Τὸ πρωτότυπον, Κύριος, ἀλλὰ ἡ εἰκόνα Του, κτίσμα καὶ ποίημα.
Γι’αὐτό, σύμφωνα μὲ τὴν ἀρχὴ αὐτή, ἡ Ἐκκλησία σέβεται τὸ μυστήριο τῆς ζωῆς, ‘’ἐξ ἄκρας συλλήψεως’’, δηλαδὴ ἀπὸ τὴν στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία ἡ διαφανὴς ζώνη τοῦ ὠαρίου κλείσει ἑρμητικὰ τὴν πρόσβαση σὲ ἄλλους ἄρρενες γαμέτες, τότε ἀκριβῶς ποὺ ἰδρύεται τὸ περιγραπτὸν τοῦ ἀνθρώπου στὴν πρώτη του ἐνδομήτρια μορφή καὶ ταὐτόχρονα ἀρχίζει ἡ ἑν χρόνω προσωπικὴ ἱστορία τοῦ νέου αὐτοῦ θεοπλάστου ὄντος.
Ὁποιαδήποτε παρέκκλιση ἀπὸ τὴν καταστατικὴ αὐτὴ ἀρχὴ τῆς πίστεώς μας, ἔστω καὶ ἄν πρόκειται καὶ για ἕνα, μόνον, ἔμβρυο, ἀνὰ τὴν ὑφήλιο καὶ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, βρίσκεται ἀπολύτως ἔξω ἀπὸ τὸ δόγμα καὶ τὸ ἦθος τῆς Ἐκκλησίας, διότι ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς συλλήψεώς του ἀποτελεῖ ‘’τετελειωμένη’’ εἰκόνα τοῦ θείου Ἀρχετύπου, τοῦ Χριστοῦ.
3. Ἡ ἀρχὴ τοῦ αὐτεξουσίου σὲ σχέση μὲ τὸν θύραθεν ὁρισμὸ τῆς ἐλευθερίας
Τὸ αὐτεξούσιον τοῦ ἀνθρώπου χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὸν ἅγιο Γρηγόριο Νύσσης καὶ ὡς ‘’ἰσόθεον’’, καθ’ὅσον ὁ ἄνθρωπος ἔχει μορφωθεῖ πρὸς τὸ θεῖον. Ἐπειδὴ ὅμως, ‘’τῷ Θεῷ’’ (τοίνυν) οὐ τὸ ἠναγκασμένον φίλον, ἀλλὰ τὸ ἐξ ἀρετῆς κατορθούμενον’’ , ἡ ἀτρεψία πρὸς τὸ ἀγαθὸν περνᾶ μέσα ἀπὸ τὸ αὐτεξούσιον, διότι ‘’ἀρετῆς(μέν) ἑάν ἀνέλῃς τὸ ἑκούσιον, ἀνεῖλες αὐτῆς καὶ τὴν οὐσίαν.
Σήμερα, ὅμως, σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ὀργιάζει ἡ ἀνθρώπινη παραφροσύνη, ἡ ἔννοια τῆς ἐλευθερίας κακοποιεῖται. Εἶναι ἐνδεικτικὸ, τὸ σλόγκαν ποὺ ἀποτυπώθηκε στοὺς τοίχους τοῦ Παρισιοῦ τὸν Μάη τοῦ ’68 ˙«ni maître ni Dieu, Dieu c’ est moi». Γι’αὐτό καὶ τὸ τίμημα τῆς προόδου καὶ τῆς πολιτικής αὐτονομίας εἶναι, ὅτι «γίνεσαι ἔμβρυο ἀργότερα καὶ πτῶμα ἐνωρίτερα.» Οἱ ἄνθρωποι τρέφονται μὲ θνησιμαῖες ἰδέες, τὶς ὁποῖες λιτανεύουν μὲ πείσμονα μονομανία καὶ ὁλοκληρωτικὴ νοοτροπία οἱ μεταπράτες τοῦ λεγόμενου διαφωτισμοῦ, ‘’γιὰ τὸ καλό μας.’’
Ἡ ἐν Χριστῷ, ὅμως, ἐλευθερία συνίσταται, κατ’ἀρχάς, στὴν ἀνάδειξη τοῦ πρὸ τῆς πτώσεως ‘’ἀρχαίου κάλλους’’ τῆς φύσεώς μας, ἡ ὁποία ἦτο δυνάμει ἀπαλλαγμένη ἀπὸ κάθε δουλικὴ ἀναγκαιότητα στὸ ἐν γένει κακό, τὰ πάθη, τὴν φθορὰ καὶ τὸν θάνατο. Ἀλλὰ τὸ κάλλος αὐτὸ γίνεται ἀσυγκρίτως ἀνώτερο μὲ τὴν πρόσληψη τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ὑπὸ τοῦ Λόγου, ἡ ὁποία παραμένει εἰς τοὺς αἰῶνες ἀδιαιρέτως καὶ ἀχωρίστως παροῦσα στὴν θεία Ὑπόστασή Του, διότι «ὅ ἥνωται τῷ Θεῷ, τοῦτο καὶ σῴζεται» (σώζεται, ὅ,τι ἑνώνεται μὲ τὸν Θεό.)
Οἱ ἀκολουθοῦσες κριτικὲς παρατηρήσεις στηρίζονται ἐπὶ τῶν ὡς ἄνω τριῶν θεμελιωδῶν, μεταξύ ἄλλων, ἀρχῶν τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς πίστεως, οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν τὸ ἀσφαλὲς ἔσοπτρο τῶν σκέψεων, τῶν λόγων καὶ τῶν ἐνεργειῶν μας, ὡς ἀμετεώριστο πλοηγὸ τῆς ὄντως ζωῆς.
Β. ‘’ΑΝΑΤΟΜΙΑ’’ ΤΗΣ ΙΕΡΟΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ ΤΗΣ 12ης-13ης ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2021
Ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος στὴν Συνεδρία Αὐτῆς, τῆς 12ης -13ης Ἰανουαρίου 2021 ἀπεφάνθη ἐπὶ τοῦ ἐμβολίου κατὰ τοῦ sars-cov-2, στὴν ζ’ παράγραφο τοῦ ἀνακοινωθέντος, μέσα ἀπὸ τρεῖς ἑνότητες, ὡς ἀκολούθως:
Ἑνότητα Πρώτη «Ἡ ΔΙΣ «Παρακολουθεῖ στενὰ τὸ ζήτημα τῶν ἐμβολιασμῶν, μέσῳ τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς Βιοηθικῆς, ἡ οποία μὲ συνεχεῖς ἀναφορές της ἐνημερώνει τὸ Συνοδικὸ Σῶμα γιὰ ὅλες τὶς ἐξελίξεις. Στὸ πλαίσιο αὐτὸ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἐνημερώθηκε ὅτι, κατόπιν γενομένης ἔρευνας, τὰ ἐμβόλια κατὰ τοῦ covid-19 ποὺ ἐπί τοῦ παρόντος χρησιμοποιοῦνται στὴν Πατρίδα μας, δὲν ἀπαιτοῦν τὴν χρήση καλλιεργειῶν ἐμβρυϊκῶν κυττάρων γιὰ τὴν παραγωγή τους.»
1. Ἡ προέλευση τῶν ἐμβολίων, ποὺ χρησιμοποιοῦνται στὴν Ἑλλάδα, σύμφωνα μὲ τὶς πηγὲς της Ἐπιτροπῆς Βιοηθικῆς.
Ἡ βιβλιογραφικὴ πηγή, τὴν ὁποία ἐπικαλεῖται ἡ Ἐπιτροπὴ Βιοηθικῆς, προέρχεται ἀπὸ τὸ Official portal for North Dakota State Government καὶ ἡ ἠλεκτρονικὴ διεύθυνσή της εἶναι
www.health.nd.gov μὲ ἀναζήτηση, μέσῳ λέξεων-κλειδιῶν, ὅπως π.χ. fetal cell κλπ. Ἐπίσης, τὰ ἴδια ἀκριβῶς πηγαῖα στοιχεῖα ἀνευρίσκουμε καὶ στὸ Nebraska Medicine, τὴν ἐπίσημη ἱστοσελίδα τῆς Πολιτείας αὐτῆς.
Τοποθετήσαμε σὲ ἀντιπαραβολὴ τὸ κείμενον τῆς πηγῆς ἀπὸ τὴν North Dakota Health, ποὺ χρησιμοποιεῖ ἡ Ἐπιτροπὴ Βιοηθικῆς, τὸ Κείμενον τῆς Ἐπιτροπῆς Βιοηθικῆς, ποὺ ἀπεστάλη στὴν Ἱ. Σύνοδο καὶ τὸ τελικὸ Συνοδικὸ κείμενο, ὡς ἀκολούθως :
